Wanneer wordt de baby begraven?

Hoera, ik heb kaarten gewonnen voor Dirty Dancing. Vier stuks en alle vijf willen we er heen. Dat kan, maar de juffrouw aan de andere kant van de lijn kan niet garanderen dat de vijfde persoon naast de andere vier kan zitten. Dat snap ik niet en zij ook niet, maar het is nou eenmaal zo. Ik bestel toch maar het vijfde kaartje en krijg twee dagen later twee enveloppen; een met vier kaartjes en een met één kaartje. Rij 24, stoel 16 t/m 22. Vijf plaatsen naast elkaar. De logica ontgaat me totaal, maar ik ben er wel blij mee.
Renate en Roos gaan met de trein, wij nemen Merette mee met de auto. Of Jamai mee doet? Nee, die doet niet mee. Jim dan? Ook niet. Wie dan wel? Ik moet bekennen dat ik geen flauw idee heb, maar niet iemand die ze kent.
Of ze wel een boekje mag? Tuurlijk. Van elke musical of voorstelling waar we heen gaan kopen we een boekje. Vroeger een simpel programmaboekje, tegenwoordig een prachtig uitgevoerd souvenirboekje met veel foto’s. Heerlijk voor haar om het verhaal te kunnen vertellen (want met haar beperkte taalgebruik komt ze meestal niet verder dan ‘leuk’ als antwoord op de vraag hoe iets is geweest. Terwijl ze er echt heel veel meer van weet, maar het niet kan verwoorden) en om nog lekker te kunnen nagenieten. Goed bestede euro’s dus.
We kopen een boekje en zoeken onze plaatsen op. Wij kennen het verhaal allemaal, maar zij eigenlijk helemaal niet. En het blijkt een tikje moeilijker dan Hello Dolly of Grease (die wat haar betreft al helemaal geslaagd waren vanwege het meedoen van Jamai, respectievelijk Jim). Ze kijkt ingespannen naar het toneel en lacht nauwelijks. Op mijn vraag of ze het mooi vindt reageert ze een tikje geïrriteerd. Ze heeft al haar aandacht en energie nodig om het verhaal te kunnen volgen en dan moet je niet tegen haar praten.
Dan komt het verhaal van de danseres die zwanger is en het kindje niet wil. Dat begrijpt ze niet: het is toch leuk als je zwanger bent. ‘Soms niet’, legt haar oudste zus uit. ‘Soms zijn mama’s er niet blij mee.’ Ze fronst, maar zegt niks.


Dan is het pauze. Ze loopt mee de zaal uit en vraagt: ‘Wanneer is de begrafenis van de baby?’ Want de baby is weg en uit de verdrietige scene er om heen heeft ze donders goed begrepen dat het kindje niet meer leeft.
Renate zegt dat ze het niet weet, dat we eerst maar verder gaan kijken.
Ze geniet van het tweede deel, dat wat spectaculairder is dan het eerste. Bovendien merkt ze aan het publiek – dat stukken uit de film herkent er daar op reageert – dat het erg gewaardeerd wordt. Daar is ze wel gevoelig voor. Al met al hebben we een heerlijke avond.
Over de baby heeft ze het niet meer, maar ik ben wel heel benieuwd hoe haar verhaal de komende tijd zal zijn als ze aan de hand van de foto’s vertelt waar het verhaal over ging. Want Merette kennende komt ze hier nog wel op terug. En dan hebben we nog heel wat uit te leggen, want tot nog toe is ze ervan uitgegaan dat baby’tjes altijd welkom zijn. Soms zou ik willen dat ze een tikje minder snel dit soort dingen oppikt. Dat een simpel avondje uit zulke levenslessen kan meegeven...