Koninginnedag (2003)

 

 

Als Merette  begin 2003 op de televisie hoort en ziet dat de hele koninklijke familie naar Deventer komt om Koninginnedag te vieren roept ze meteen: ‘Ikke ook, ik wil Máxima zien!’

Nu zie ik mezelf nog niet met 10.000 medelanders én Merette op de Brink staan. Want als ze niet vooraan staat ziet ze niks en is het dus niet leuk en als we vooraan willen staan, zullen we er heel vroeg moeten zijn. De vraag is of ze dat volhoudt. Ik vermoed dat ze dan een kwartier voor het moment suprème moet plassen of zoiets. En ik ben ook bang dat het veel te vol en te druk wordt.
Kortom; ik houd de boot maar een beetje af. Daar neemt Merette geen genoegen mee. Aan iedereen die het maar horen wil, vertelt ze dat ze met mama naar Máxima gaat kijken.
Namens Merette stuur ik een mailtje naar de Deventer VVV. Of zij – als organisatie -misschien een oplossing weten.. Geen antwoord. Ook niet na een tweede poging.
Als je mij kwaad wilt hebben moet je vooral niet antwoorden op een fatsoenlijk gestelde vraag. Met ‘nee dat kan niet’ kan ik leven, met botweg doen of ik niet besta heb ik moeite. Ik word er erg vasthoudend van…
En dus maak ik gebruik van mijn netwerkjes en blijkt dat ik een ander e-mailadres had kunnen vinden op de site van de gemeente Deventer.
Het mailtje gaat voor de derde keer op de virtuele bus. Ditmaal heb ik heel snel antwoord, Merette mag in het vak voor mensen die slecht ter been zijn. Of we dat een goed idee vinden? Nou en of! Ik vertel enthousiast aan Merette dat we inderdaad samen naar de stad gaan op koninginnedag. Ze reageert lauw. Het is inmiddels een paar maanden geleden dat bekend werd dat koninginnedag in Deventer gevierd wordt en ze is het vergeten!
Nou ja, ìk vind het wel leuk. Wat mij vervolgens confronteert met een echtgenoot die plagerig constateert: ‘Fijn hè, dat jij naar koninginnedag mag! Handig soms, zo’n dochter!’
Op 30 april zitten we om half tien in de auto. Tekening voor koningin Beatrix, prinses Máxima en prins Willem Alexander op de achterbank.
Ik heb haar verteld dat wij – zomaar - daar mogen komen waar andere mensen door de politie worden weggestuurd. Ze heeft me ongelovig aangekeken. Maar dan komen we bij de dranghekken. Mét een forse politieagent er voor. Ik zoef haar raam naar beneden en zeg: ‘Geef je kaartje maar Merette.’ Een beetje argwanend (ze heeft het niet zo op de politie) geeft ze de kaart. ‘Zo jongedame, mag jij naar de koningin kijken? Nou kom maar gauw!’ En tot haar verbazing gaat het hek aan de kant en mogen we er door. Vanaf dat moment kan haar dag niet meer stuk!
Er staan bankjes klaar in het gereserveerde vak. Voor ons komen rolstoelen te staan, maar tussen twee ervan laten we een klein gaatje open zodat Merette er tussen kan gaan staan om de tekeningen te overhandigen. Ze amuseert zich prima  met het kijken naar alles wat er langs komt.
Dan gaat het regenen. Merette verstopt zich onder haar capuchon. ‘Die moet wel af hoor, als de koningin langs komt’ waarschuw ik haar.Eindelijk is het zover. Een woud van paraplu’s verschijnt in de verte, Met daaronder de koninklijke familie. En dan blijkt het voordeel van dit vak. Want de koningin en haar familie nemen ruim de tijd voor het schudden van handen en een klein woordje. En Merette? Merette hangt tussen de rolstoelen over het hek en geeft haar tekening aan koningin Beatrix. En eentje aan Máxima! Willem Alexander mist ze, maar gelukkig komt er een andere prins die hem hebben wil. Ik maak de foto van mijn leven van een koningin die een praatje maakt met mijn dochter. Dan zijn ze voorbij. En als de wolkbreuk echt losbarst boven de stad zitten wij alweer in de auto.

2013
Oh enne… nu wil ze naar koningin Maxima kijken. Liefst ook met haar op de foto. In Amsterdam (ergens anders mag ook). Iemand een handig  e-mailadres in de aanbieding?