Kampala

Nee, dit zijn geen nieuwe verhalen… Maar onze belevenissen in Oeganda van afgelopen jaar.

Voor iedereen die het nog leuk vindt om ze te lezen en wat van de foto’s te zien!

 

Kampala, we zijn er tijdens onze vorige bezoeken aan Oeganda doorheen gereden. Een keer in een van de winkelcentra geweest en een laatste avond doorgebracht bij de Casia Lodge.

We hebben gezien hoe druk het er kan zijn, je staat er vaak en veel in de file en het krioelt er van de mensen. Dat is niet heel gek, er wonen meer dan een miljoen mensen.

Dit jaar verblijven we er een paar dagen, een mooie gelegenheid dus om er eens wat meer rond te kijken.

We ontmoeten Julius, onze gids, voor de dagen in Kampala, maar vooral voor de rondreis die we daarna gaan maken. De dagen in Kampala kunnen we met hem overal naar toe.

We beginnen met een ‘rondje’ Kampala. René en ik zijn een beetje gewend aan de drukte, maar Gerda en Gerard kijken hun ogen uit. Wat een gekrioel van mensen.

Van alles wordt er meegesleept op boda boda’s en de fietsen, en er is van alles te koop.

 

 

Er is een meubelboulevard, een straat met alleen maar autospullen en straten met winkels waar werkelijk van alles verkocht wordt. En natuurlijk de Kabalagala, de straat die nooit slaapt en waar het uitgaansleven 24/7 doorgaat.

Ook wij komen ogen (en oren) te kort. Het blijft een feest om in deze stad rond te rijden (vooral met chauffeur).
 

               

Taxipark
Een van de leukste plekken om te bekijken is het Taxipark. In een enorme kuil staan werkelijk duizenden matatu’s (taxibusjes) bij elkaar. Er is – volgens onze westerse begrippen – plaats voor acht passagiers. In Oeganda vindt men dat er zeker 14 personen in passen. Dat staat op de buitenkant. In de praktijk gaat een matatu niet rijden als er niet minstens 20 mensen in zitten. En dan rekenen we kippen, geiten, matrassen en trossen matokebananen niet mee.
 

 

Er lijkt geen enkele logica te zitten in het park, maar schijn bedriegt, iedereen weet er prima de matatu te vinden naar de juiste bestemming.

 

Kasubi Tombs

Oeganda heeft weinig cultuur. Althans, in stenen en gebouwen. Voor mooie tempels moet je hier niet zijn.

Maar in Kampala staan de Kasubi Tombes. Nou ja, eigenlijk staan ze er niet, want in 2010 is de grote tombe grotendeels afgebrand. In 22 minuten, zo vertelt ons de gids, was er niets meer van over. Dat is op zich niet verwonderlijk aangezien ze helemaal bestaan uit de traditionele bouw, een houten skelet, dichtgesmeerd met klei en koeienpoep en een enorm dak van gedroogd gras. Dat wil wel branden!. Vermoedelijk is de brand aangestoken door een Al-Shabaab aanhanger, maar er is nooit een dader opgepakt.
 

 

In de grote tombe liggen wel nog steeds vier koningen van het koninkrijk Boeganda, kabaka’s, begraven. En de tombes zijn in 2001 opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Daar moeten we dus wel heen!

Julius rijdt ons naar de berg Kasubi, waar de tombes liggen. We kopen een kaartje en lopen via het Guard House naar binnen. Het Guard House en nog een paar andere huizen (waaronder het Royal Drum House) zijn gelukkig wel bewaard gebleven. Nog steeds bewaken familieleden van de koningen de ingang van het complex.

Met een gids beginnen we de rondleiding in een hut met enorme portretten van de vier koningen die in de tombe begraven liggen. Daar krijgen we een presentatie over het leven van de koningen: met keurig gelamineerde foto’s!

 

De grote tombe - Muzibu Azaala Mpanga  - is 1881 gebouwd als paleis voor de koning, maar al een paar jaar later in gebruik genomen als begraafplaats. Er rusten vier koningen: Mukaabya Mutesa I Kayiira, Mwanga II Basammula-Ekkere, Daudi Cwa II en Sir Edward Mutesa II.

Voor de Boeganda zijn de tombes een spiritueel, politiek en sociaal symbool van hun koninkrijk. Het is een belangrijke religieuze plaats waar de kabaka's en andere vooraanstaanden regelmatig eeuwenoude rituelen uitvoeren.
 

 

Midden op het terrein ligt  de Fire Place, waarin altijd een vuurtje brandend wordt gehouden. Er is ook een hut voor tweelingen, die door de Boeganda als heel speciaal worden beschouwd.

Rondom de grote open plek liggen allemaal huisjes en hutten. Vroeger woonden daar de vrouwen van de koning, nu wonen er nog steeds – volgens de gids – familieleden van de koning. Want hoewel Oeganda een president heeft, zijn er nog steeds koningen in Oeganda. Officieel hebben ze politiek niets in te brengen, in de praktijk hebben ze nog steeds veel invloed.

Volgens onze gids is de huidige koning van Boeganda een weldoener voor de bevolking en geven ze heel veel geld aan goede doelen.
 

 

Het hoofdgebouw wordt inmiddels herbouwd. Met hulp van de Oegandese staat, zoals beloofd door president Yoweri Museveni. Er wordt hard gewerkt aan de wederopbouw en als alles goed gaat moet het gebouw in 2014 weer in zijn oude luister zijn hersteld.
 

 

Jammer genoeg zijn er wel veel voorwerpen verloren gegaan bij de brand. In een fototentoonstelling op het terrein is een overzicht van de schade na de brand en een aantal van de voorwerpen.

We wandelen tot slot nog even in de omgeving van het complex, waar zich het Oegandese villageleven voor ons ontrolt: een bijzondere gewaarwording dat dat in Kampala te vinden is!

 

Gezellig in Kampala

We logeren in het Orchidea Guesthous in Kampala. Simpel, maar schoon, netjes en heel ruim. Ontbijt wordt ’s morgens geserveerd in Café Roma, het Italiaanse restaurant dat op hetzelfde terrein ligt.

Prima voor elkaar dus!

En natuurlijk gaan we elke avond leuk (en lekker) uit eten.

De eerste avond vertrekken we naar The Bay, een restaurant dat aan het Victoriameer ligt. Zo gauw het een beetje donker wordt, zitten we heerlijk met een drankje bij het kampvuur.
 

 

De tweede avond eten we bij de Khana Khazana, een Indiaas restaurant. We hebben er al veel over gehoord en het is dan ook zoals we verwachten: verrukkelijk! Allemaal een apart gerecht, zodat we zeven verschillende gerechten kunnen proeven. Het is te veel, maar gelukkig is het in Kampala heel gewoon om de restjes in te laten pakken en mee te nemen. Daar doen we Martin een groot plezier mee!

 

Vrijdag, onze derde dag in Kampala, nemen we een kijkje in het kantoor van Matoke Tours. Leuk om kennis te maken met de collega’s van Renate en haar werkomgeving.

 

 

Daarna brengt Julius ons naar Speke Resort, een conferentiehotel met een enorm zwembad. De laatste dag in Kampala kunnen we hier lekker uitrusten voor onze safari begint.

Speke is een buitengewoon luxe complex. Het is heerlijk, maar voelt ook altijd nog een beetje raar om in zo’n luxe omgeving te verblijven in een land dat nog zo veel armoede kent.

We liggen heerlijk aan het 50 meter bad (dat voor ‘jeweetmaarnooit’ een reddingsboot op de kant heeft liggen). Beetje zwemmen, beetje lezen, lekker drankje, dit is wat je noemt vakantie!

 

 

Inmiddels zijn we erachter gekomen dat we ook zaterdag nog in Kampala zijn, we hebben ons een dag vergist. Dat betekent een extra avond om een lekker restaurant op te zoeken en een dag extra relaxen.

We drinken wat in de MishMash, een van de uitgaansgelegenheden waar Renate veel komt (en die Roos ook goed kent, van haar bezoekjes in Kampala) en gaan dan naar Jazz Ville, een restaurant met live muziek.

Als we het gevonden hebben blijkt er weinig parkeerplek te zijn. Maar dat geeft niet, Julius parkeert de bus ‘gewoon’ ergens op een soort stoep, precies tussen twee poorten in. Op zijn Oegandees.

De avond is een cadeautje! We moeten 10.000 shilling betalen om binnen te komen, want ja, een band kost geld. We vinden een lege tafel en bestellen een drankje. De muziek begint om 9 uur. Als het over is blijkt dat we op een prachtige plek zitten om over het Oegandese publiek – dat echt voor de muziek is gekomen – heen op het podium te kunnen kijken. De Code9Band begint met een paar heerlijke rocknummers en jaren zestigmuziek. Het kan de Oegandezen nog niet zo bekoren, maar wij wagen er een dansje aan! Tot grote vreugde van de Oegandezen, die het buitengewoon kunnen waarderen dat die mzungu’s willen dansen.
 

 

Als de klanken van Shakira’s Waka Waka de zaal in geslingerd worden komen ook de Oegandezen in beweging. En tja, dan leggen wij het toch echt af: wat kunnen die Afrikanen swingen!
 

 

Natuurlijk gaat Merette met een van de zangers op de foto. Die traditie moet je in Oeganda gewoon voortzetten!

Al met al: een avond om in te lijsten!
 

 

Dan breekt wel de laatste dag aan in Kampala. En omdat Renate en Martin (en collega Caroline) vrij zijn (zaterdag) gaan we lekker nog een dagje naar dat heerlijke zwembad. 

We eten ’s avonds bij Café Roma, dat op hetzelfde terrein ligt als ons guesthouse (we zijn er niet achter of het ook echt één bedrijf is). Merette gaat met Martin en Renate mee naar huis, en wij zijn klaar om met z’n vieren aan de rondreis te beginnen!

Meer Kampalafoto's.
Meer Kasubifoto's.
Gezellige foto's...
 

 

Nipt testen

En alweer is de test in het nieuws: nu omdat aanstaande ouders (vaak met medeweten van artsen/verloskundigen hier) de NIPT-test in België laten doen, omdat het hier alleen mag als de moeder een verhoogd risico heeft, terwijl in België iedereen die zwanger is de test mag aten doen. In Denemarken heeft dat inmiddels geleid tot een beduidend lager aantal kinderen met Down Syndroom dat wordt geboren en in Nederland maakt men zich daar ook zorgen over. Vandaar de programma's op TV met mensen met Down, die gemaakt worden om te laten zien dat mensen met Down best veel kunnen, maar die dan ook weer een buitengewoon eenzijdig beeld geven (namelijk dat van de buitengewoon mondige persoon met Down die kan praten, lezen, schrijven, werken, relaties aangaan enz. lees daarover deze blog nog maar even: http://monicasmening.blogspot.nl/2014_03_01_archive.html ) waardoor het beeld ook weer vertroebeld wordt: want heus: zo zijn ze dan ook weet niet allemaal!

Als testen er zijn, vind ik dat elke vrouw dezelfde kansen moet krijgen om daar gebruik van te maken. Het mag niet zo zijn dat opleiding, financiën, afkomst daarin een rol spelen (al zal dat altijd deels wel zo zijn). Wat ik verder van testen vind, kun je lezen in mijn blog van (inmiddels) 13 jaar geleden. En nee, er is nog steeds niks nieuws onder zon...

http://www.nu.nl/algemeen/3655871/zwangere-vrouwen-kunnen-april-2014-nipt-test-doen.html

Ook niet met deze nieuwe nipt-test. Lees mijn blog van 12 (!) jaar geleden. Behalve dat we 12 jaar verder zijn, Merette niet meer op school zit en ik nu nog niet veel reacties heb gehoord van belangenverenigingen heb ik er niks aan toe te voegen…

Testen (2001)

Het Syndroom van Down is weer eens in het nieuws. De Gezondheidsraad gaat minister Borst adviseren elke zwangere vrouw een bloedtest aan te bieden.

Met deze bloedtest kan een verhoogde kans op een aantal afwijkingen bij het ongeboren kindje aantonen. Een van die afwijkingen – en waarschijnlijk de meest tot de verbeelding sprekende – is het Downsyndroom.
Wanneer de test een verhoogd risico aangeeft kunnen de aanstaande ouders beslissen of ze vervolgens willen laten testen of de afwijking daadwerkelijk bij hun kindje aanwezig is, zodat ze eventueel tot een abortus kunnen overgaan.

Er komt vrijwel meteen een reactie van een aantal belangenverenigingen. Zij zijn niet blij met het advies, bang dat ouders een te negatief beeld wordt voorgespiegeld van een kind met Downsyndroom. De meeste mensen denken dat het gaat om mensen met een ernstige verstandelijke handicap en dat terwijl momenteel 50% van de kinderen met het Downsyndroom naar een gewone basisschool gaat.

 

Beide zaken stemmen tot nadenken. Maak je beslissingen makkelijker door elke zwangere vrouw een test aan te bieden? Ik denk het niet. Het wordt moeilijk om niet te laten testen. Dat betekent dat wanneer ouders een kindje krijgen met het Syndroom van Down er een aantal mensen in hun omgeving zich af zal vragen waarom dat kindje is geboren. Het hoeft immers niet meer? Je kunt het toch laten testen?

Ja dat kan. Maar dan? Een abortus? Ik heb bij Merette niet kunnen kiezen. Ik was 28 toen ze geboren werd. Een paar betweters riepen nog dat het vast van Tsernobyl kwam, maar toen daar de zaak de lucht in ging was ik al 7 maanden zwanger. Uit testen achteraf bleek dat Merette een ‘toevalstreffer’ was. Gewoon pech!

Maar wel een verhoogd risico op nog een kindje met het Downsyndroom. En we wilden zo graag een derde, voor onszelf, maar ook voor Merette en haar grote zus.

En ja, ik heb (samen met haar vader) besloten tot een test. Omdat we dachten dat twee kinderen met het Downsyndroom toch wel erg zwaar zou worden. Maar wat was dat zwaar. Je wilt graag een kind, maar je verbindt er wel meteen een voorwaarde aan. Ik heb het een van de moeilijkste beslissingen in mijn leven gevonden. Gelukkig waren de chromosomen van onze jongste compleet, niet te veel, niet te weinig.  En na negen maanden bleek ook de rest allemaal te kloppen; een gezonde derde dochter.

Dan het verhaal van de 50% die de gewone basisschool bezoekt. Het lijkt mij wat veel, maar ik heb daar geen cijfers over en kan dat aantal niet beoordelen. Wat ik wel weet is dat ze allemaal (een heel enkele uitzondering misschien daargelaten) een speciaal programma volgen op die school en niet bepaald met een acceptabele citotoets de school verlaten. Om van een vervolg al helemaal niet te spreken. Ik ben er van overtuigd dat het op sommige scholen heel goed kan gaan, maar ik weet ook zeker dat voor heel veel kinderen met Downsyndroom het speciaal onderwijs de beste plek is. Merette gaat inmiddels acht jaar naar een ZMLK-school en zit daar uitstekend op haar plek.

Cognitief is ze absoluut niet sterk, maar ik weet dat als in groep 3 met kerst de hele klas had kunnen lezen en zij niet, ze daar erg ongelukkig van zou zijn geworden. Wij hebben de beslissing genomen haar op school geen uitzondering te laten zijn. Ik heb die beslissing regelmatig moeten verdedigen: ‘want ze kan toch wel naar een gewone school?’.

Het testen maakt me ook bang. Moeten ouders zich straks gaan verdedigen omdat ze ofwel niet laten testen ofwel besluiten hun kindje met een eventuele handicap geboren te laten worden en een plek te geven in hun gezin? En wanneer zeggen de verzekeringsmaatschappijen: ‘Sorry mevrouw, meneer, maar hier betalen we niet voor, u had het toch kunnen laten testen?'

  

Begrijp me goed, ik kan me een abortus in het geval er een kindje met een ernstige handicap op komst is heel goed voorstellen, maar niemand mag ouders ertoe dwingen.

Merette geniet met volle teugen van het leven. En ik? Ik ben stapelgek met haar. En ja, ik had haar graag zonder dat extra chromosoom gehad, want nee, het is heus niet altijd makkelijk om haar en de twee andere meiden op te voeden.

Maar op Moederdag hoort Merette in de auto een gedichtje op de radio van iemand die zegt de allerliefst moeder van de wereld te hebben.

Twee armpjes knellen om mijn nek. ‘Nee ikke, jij de liefste mama!’

Ik heb niet hoeven kiezen. Gelukkig maar!

Waar 50 jaar vriendschap je al niet brengen kan!

Nee, dit zijn geen nieuwe verhalen… Maar onze belevenissen in Oeganda van afgelopen jaar.

Voor iedereen die het nog leuk vindt om ze te lezen en wat van de foto’s te zien!

En dan, op een dag, kom je tot de conclusie dat je ‘zomaar’ 50 jaar vriendinnen bent. Of in elk geval dat je elkaar meer dan 50 jaar kent. Ongeveer drie en vier jaar oud zijn we, als we buurmeisjes worden in de President Steynstraat in Deventer. De eerste jaren is er geen sprake van ‘best friends’, maar zijn we ‘gewoon’ buurmeisjes. We zitten niet bij elkaar op school en buiten spelen doen we veel, maar dan wel met alle kinderen uit de buurt. En dat zijn er nogal wat. We springen touw, hinkelen, verstoppen ons, badmintonnen en gooien stoeprandje. En dat zijn nog maar een paar van de spelletjes die elk kind in die tijd speelde. In de winter zijn er spannende glijbanen in de straat.

Naarmate we ouder worden, verandert het contact een beetje. Tijdens de middelbare schoolperiode (ook ieder op een andere school, ik keurig op het katholieke school en jij op het openbare Alexander Hegius, want je vader is een fervent voorstander van openbaar onderwijs) doen we af en toe dingen samen. Maar nog steeds niet heel veel.

Dan zijn we klaar om het ouderlijk nest te verlaten. Onze partners komen in beeld en wat is het leuk als blijkt dat zij het heel goed met elkaar kunnen vinden! De band wordt hechter. We krijgen banen, trouwen, kopen huizen, krijgen kinderen en delen veel, heel veel met elkaar. Vreugde, maar ook verdriet. We hoeven elkaar niet veel te zien, maar weten elkaar altijd te vinden als het nodig, nuttig of gewoon leuk is. En het is heerlijk dat we heel erg veel van elkaars levens weten, omdat we toch ongeveer letterlijk met elkaar zijn opgegroeid.

En dan kom je dus tot de ontdekking dat die vriendschap meer dan 50 jaar duurt. Dat moeten we vieren toch?

We besluiten elkaar een reisje cadeau te geven. Samen naar een leuke stad, of een paar dagen strand, we zien wel. De mannen mogen mee. We moeten alleen nog even de tijd vinden om dat plan tot uitvoering te brengen.

René en ik zijn twee keer in Oeganda geweest. Niet zomaar, maar omdat Renate daar is en we er een stichting hebben. Dan komt de vraag: ‘Kunnen we niet een keer samen?’

En zo loopt ons stedentripje uit op een drieweekse reis naar Oeganda; waar 50 jaar vriendschap je al niet brengen kan!

Bagage, heel veel bagage…

Maar liefst 46 kilo bagage mag er mee. Per persoon. En ook nog 12 kilo handbagage. We gaan met z’n vijven. Merette gaat ook mee, en blijft, als we met z’n vieren een rondreis door Oeganda maken, bij Renate. Dat betekent dus dat maar liefst 100 kilo extra bagage mee kan.

Daar moet iedereen die het hoort heel hartelijk om lachen, maar er staat echt wel een paar kilo in de logeerkamer: ik heb nog 300 T-shirts van de Bernardussschool van de Zwaluwenburg, er is nog steeds wat hockeykleding, ik laat zelf T-shirts maken en er komen altijd van verschillende kanten nog wel kleding en knuffels om mee te nemen. Bovendien laat ik me niet onbetuigd bij drogist en warenhuis om leuke en lekkere spulletjes te kopen voor het Babieshome en alle lieve mensen die ik weer ga zien.

Renate heeft sinds april een eigen appartement in Kampala en kan ook nog wel het een en ander gebruiken. (‘Mam, ga je “toevallig” nog naar Ikea? Want daar hebben ze zulke leuke papieren lampen, die zijn niet zo zwaar…’ Ik ga nooit “toevallig” naar Ikea, alleen als ik echt iets hebben moet, maar vooruit….) Natuurlijk moet er kaas mee, en koffie. Shampoo en crèmespoeling. Want die rare fratsen zijn echt voor “mzungu’s” en dus heel erg duur.

Gerda en Gerard halen twee volgepakte, met ducktape dicht geplakte tassen op (van die lelijke van plastic, maar die wegen niks en zijn hiervoor dus buitengewoon handig!) bij ons op, een paar dagen voor we vertrekken. Zij gaan met de trein naar Schiphol. Nu maar hopen dat het allemaal in de taxi past (en dat doet het, de taxichauffeur rijdt ze zonder blikken of blozen tot ongeveer op het perron van het Zwolse station).

Wij gaan met Merette met de taxi naar Schiphol, en hebben gezegd dat er veel bagage is, dus wij krijgen de zes koffers en tassen plus handbagage makkelijk mee…
Ruim op tijd is alles ingecheckt en zitten we achter de douane aan de koffie...

Renate, Martin en een vergeten koffer...

Zonder problemen arriveren we in Entebbe. Alle bagage is mee, visa vlot geregeld, wij zijn klaar voor Oeganda.
Op Entebbe staat Renate – natuurlijk – op ons te wachten. Niet alleen, ze is er met Martin, haar vriend. Het is de eerste keer dat we elkaar zien en spreken en dat is best spannend. Voor ons, maar vooral voor Martin, die ineens geconfronteerd wordt met de ouders en zus-met-beperking van zijn vriendin en meteen ook met een paar vrienden van die ouders.
Er is een auto die ons naar ons guesthouse in Kampala brengt én een door Martin en Renate gehuurde auto. Die hebben we allebei hard nodig om zeven personen, tien grote koffers en tassen en alle handbagage te vervoeren.
Hoewel… tien koffers en tassen? Er is er een op Entebbe achter gebleven, de koffer van Merette. Dat betekent dat de jongedame geen pyjama heeft. Daar is ze, op zijn zachtst gezegd, niet blij mee.
Haar prachtige, Hollandse schilderij, cadeau voor Renate zit ook in die koffer, en nog een heleboel andere zaken die ik niet wil missen. Dat vertel ik nog maar even niet.
Martin en Renate rijden daarom terug naar de luchthaven. De koffer staat er nog. Het kost wat moeite, maar uiteindelijk mogen ze hem meenemen. Ik ben heel blij met het sms’je dat ik krijg en Merette moet het voor een nachtje met een T-shirtje doen…

Cadeautjes

We slapen heerlijk en genieten van een gezellig ontbijt met z’n vijven. We pakken een beetje uit en dan is het wachten op Renate.
De eerste cadeautjes – waaronder het schilderij – mag Renate vast uitpakken. Voor de rest gaan we naar haar huis. Het blijkt een ruim appartement te zijn, met twee balkons en zelfs twee badkamers. Daar kan je prima wonen!
In de woonkamer pakken we alles uit wat er uit Nederland is meegekomen, van dekentjes voor op de bank tot lampen, van afwasborstels (want die kennen ze niet in Oeganda) tot diepvriesbakjes en van kaas tot opbergdozen.

Alle spullen voor het Babieshome en de cadeaus voor vrienden en bekenden stoppen we weer in tassen, die moeten over een kleine twee weken met Renate mee naar Jinja.
We eten die avond heerlijk aan het Victoriameer bij The Bay. Beginnen met een drankje bij het kampvuur.

Foto's

Fotoalbum…

De fotoalbums van de reis in 2012 zijn nog niet af. Steeds geprobeerd, beginnetje gemaakt, maar op een of andere manier altijd te druk met andere dingen; werk, vrijwilligerswerk, er is altijd wat te doen.
Omdat de vakantie van 2013 toch wel heel bijzonder was wilde ik dat album voor de verjaardag van mijn vriendin af hebben.
Natuurlijk dreigt dat te mislukken. De foto’s zijn wel uitgezocht, maar er moet nog van alles worden geschreven.

Dan heeft Albelli een uitdagende aanbieding: een album van ruim € 150 voor € 75. Daar moet je dan een bon voor kopen (en dus meteen betalen) en die blijft zes weken geldig.

Zal ik wel of zal ik niet? Het scheelt een boel geld. Dus… ik zal.

Aan de hand van de foto’s schrijf ik mijn teksten. Albelli is nieuw voor mij, dus ik moet af en toe even zoeken naar de juiste knoppen. Maar ruim op tijd voor de bon en net op tijd voor de verjaardag ben ik klaar. Het album blijkt nog net iets mooier te kunnen als ik nog wat meer betaal, maar vooruit: ik ben dol op die albums, dus dat kan er ook nog wel bij. Tenslotte heb ik al € 80 korting in de pocket.

Ik verstuur het album en de digitale versie is al snel beschikbaar. De tekst is dan niet echt leesbaar, maar dat geeft niet; leuk om toch even te kijken.

Vrijdag moet het worden verzonden, en dan maar hopen dat het er zaterdag ook echt is.
Alleen.. het blijft hangen op ‘klaar voor afdrukken’.  Ik twitter én ik bel naar Albelli. Tja, het is zó druk dat ze helaas niet op tijd kunnen leveren. ‘Zet dan op de site dat de levertijden kunnen afwijken’, sputter ik teleurgesteld. Ik krijg een bon van € 10. Da’s aardig.
Dan krijg ik een mail: er is iets mis gegaan met het album en het wordt opnieuw gedrukt. Want de kwaliteit moet optimaal zijn (dat ben ik met Albelli eens, als je het album gewoon moet betalen kom je een aardig eind in de richting van de € 200. Daar wil ik wel een perfect album voor hebben).

Enfin, het is toch niet meer op tijd om op zondag mee te kunnen pronken, dus ik wacht nog even af. Het wordt donderdag en tot mijn stomme verbazing krijg ik weer een mailtje dat er iets is misgegaan en dat het album opnieuw wordt gedrukt. Dus ik bel weer…  Ja, heel vervelend allemaal, maar het is niet anders… Pffff. Opnieuw een mailtje: ik krijg 25% van de rekening terug. Dat is óók aardig, maar de rekening bedroeg nog geen € 35, omdat ik de bon al weken geleden heb betaald. Dus mail ik toch maar even terug, dat ik dan wel verwacht dat ik 25% van bon én rekening krijg. Bijna per omgaande een mail terug: ik krijg de € 35 terug. Dat is meer dan 25%. Je kan zeggen wat je wil: bij Albelli snappen ze wel wat ze met klachten moeten doen.

Diezelfde donderdagavond weer een mail: het album is verzonden. Vrijdag komt het. En ik kan u vertellen… het overtreft mijn verwachtingen! Prachtig dik papier, je kan het helemaal plat openleggen en de kleuren zijn helemaal zoals ik had gehoopt.

Ik heb er even op moeten wachten, maar ik ben helemaal blij!

Enne… de verhalen van Oeganda? Die zal ik nu zo langzamerhand op deze blog ook gaan vermelden. Voor de liefhebbers!