Bulungi

Sinds we in augustus terug zijn gekomen laat Oeganda me niet los. Ik heb er nog weinig over geblogd, omdat ik weinig tijd had, maar vooral ook omdat ik moeite had om alles op een rijtje te zetten.

Want Oeganda is een prachtig land en we hebben prachtige dingen gezien. Maar Oeganda is ook heel erg arm en soms bekruipt me het gevoeld dat mensen die er wonen wel heel graag onze westerse rijkdom willen, maar daar zelf niets voor willen doen; wij kunnen het geld immers wel komen brengen?

Ik ben een groot voorstander van ontwikkelingshulp. Maar dan moeten de mensen er wel zelf ook een bijdrage aan willen leveren. Dus geen voedselhulp, maar een hengel. En dan liefst die hengel lenen met een microkrediet: zodat het geld steeds opnieuw kan worden ingezet.

Dat dat bij BEHOD, het project waar Renate werkt niet zou lukken werd me al snel duidelijk. Paul, de ‘director’ van BEHOD bedoelt het allemaal goed, maar er zit geen lijn in en geen continuïteit.

Als hij geld heeft, is het aan het einde van de dag op. Aan een moeder die het schoolgeld niet kan betalen, een vader die medicijnen nodig heeft voor zijn kind, een zus die eten moet kopen voor een broertje. En aan BEHOD, waar hij eten en zo voor koopt van geld dat hij krijgt of verdient.

Maar de studenten op het project vinden niet dat ze zelf het complex moeten opruimen. Ze hebben immers een beperking? En kunnen (en hoeven) dan toch niks? Ok, ze ruimen op, en ze houden zich aan het schema dat Renate heeft gemaakt, maar ze doen het met buitengewoon frisse tegenzin.

Ik houd van de mensen die er wonen, maar een project als dit vanuit Nederland financieel gaan steunen is tot mislukken gedoemd. Dat ga ik dus niet doen.

Inmiddels is Sharon, de Oegandese vriendin van Renate, druk met het bouwen van een school in Kamuli, in de buurt van de village van haar moeder. Ze is deels opgevoed door Canadezen, zorgt voor zeven (!) broers en zussen (en het kindje van een oudere zus) en is goed opgeleid. Ze weet van wanten en ze snapt dat ze – als ze geld wil – ze een goede boekhouding moet bijhouden zodat ze kan laten zien wat er met het geld gebeurt.

In december 2010 organiseren Renate en zij het Festival to make the difference. De bedoeling is dat het festival geld oplevert voor BEHOD en Arise and Shine Uganda, de stichting van Sharon.

Financieel wordt het niet helemaal het succes dat ze hadden gehoopt, maar Renate leert er veel jonge mensen kennen. Jonge mensen (niet veel ouder dan 25) die wél idealen hebben. En die bereid zijn om voor die idealen te werken. Dat zijn de mensen waar Oeganda het de komende jaren van moet hebben.

Sharon begint een ‘Babyhuis’ in Jinja. Een huis waar 20 heel jonge kinderen  waarvan de ouders niet voor ze kunnen zorgen een plekje kunnen vinden tot ze naar de school kunnen in Kamuli. Als ze oud genoeg zijn om daarheen te gaan wil Sharon zorgen dat ze in Kamuli kunnen wonen en daar naar haar school kunnen. De opvoeding moet dan worden gedaan door vrouwen die daarvoor een vergoeding krijgen.

‘Mam, ik wil een groep in dat huis. Een groep kinderen met een beperking. Kinderen die helemaal geen kans hebben. En als ze dan wat groter zijn gaan ze in Kamuli naar school. Gewoon lekker mee doen met de andere kindjes en leren wat ze kunnen. En al is dat niet veel, dan hoeven ze in elk geval niet in een donker kamertje te zitten de hele dag om dat niemand weet wat ze met die kinderen moeten doen…’

Lang nadenken hoef ik niet. Dit vraagt om actie vanuit ons rijke Nederland. Ik ga een stichting oprichten. Jan Willem Kroes, een notaris die ik ken via de wijkaanpak wil – gratis – de akte van oprichting maken via zijn kantoor (Bakx Rombouts | Kroes in Deventer, ik maak graag even reclame!).

Nu nog een naam… Dat wordt Bulungi. Als je in het Luganda vraagt: Oli otya? Ofwel: ‘How are you?’

zal in de meeste gevallen het antwoord zijn: ‘Bulungi’ ‘I’m fine’. Dat lijkt me een mooie naam voor de stichting.

Ze is er, de stichting. Bulungi. Op 11 februari heb ik de akte ondertekend. Daisy, een vriendin van Renate die ook bij haar op bezoek is geweest, is medebestuurslid en Renate natuurlijk ook.

René heeft een website gebouwd (en ja, daar moet nog veel op worden gedaan). Ik heb visitekaartjes laten maken, ga nog met een folder aan de slag en nu ben ik op zoek naar donateurs.

Want de eerst kinderen hebben we al: Federes en Fahad. En een schattige tweeling van een moeder die geen onderbenen heeft en nauwelijks voor haar kinderen kan zorgen. Als je meer wilt weten kijk dan nog even op www.renateopreis.nl

  

 

Ik droom…. Van ergens tussen de € 500 en de € 1000 per maand. Om mee te beginnen. Met dat geld kunnen we een groep van vijf kinderen (met een beperking) in het Nursery house prima voorzien van onderdak, eten, medische zorg en alles wat ze nodig hebben. En kunnen we waarschijnlijk ook al een paar kinderen naar school laten gaan bij Sharon.

Ik droom…. Van mensen die elke maand een bedrag(je) willen overmaken naar Bulungi. Zodat we een aantal kinderen in Oeganda kunnen helpen.

Ik weet ook wel dat het de spreekwoordelijke druppel op de gloeiende plaat is… Maar veel druppels samen maken een kopje water. En een kopje water kan een leven redden.

Ik kan, van hieruit,  geen honderden kinderen helpen. Maar wel een paar. Voor een paar kinderen kunnen wij het verschil maken. Rechtstreeks, zonder dat er onderweg mensen beter van worden. Met hulp van enthousiaste vrijwilligers en professionals in Oeganda.

Ik heb alle vertrouwen in Sharon en natuurlijk in mijn eigen dochter Renate.

Ze is al een jaar weg… Haar geld is op… Maar nu kan ze niet naar huis voor Bulungi een stevige basis heeft in Oeganda. Zij doet het werk nog even daar. Ik hier. We hebben al een paar donateurs, maar er moeten er nog meer bij.

Dus… wie laat mijn dromen uitkomen?

Kijk op www.bulungi.nl

Monica