Om een uur of negen is iedereen op zijn of haar kamer.
Om vier uur ’s ochtends gaat de wekker. Dat is vroeg…. En er is geen koffie of iets dergelijks verkrijgbaar. Een kleine ramp voor Renate.
Gewapend met zaklantaarns wandelen we in rap tempo achter een soort gids aan. We beklimmen de 9 verdiepingen van de Borobudur in sneltreinvaart (Renate en Merette zijn zo ongeveer als eerste boven) en zoeken een plekje op de bovenste etage aan de voet van de enorme stoepa. Gezicht naar het oosten, waar de zon op moet komen.
Beneden ons zien we steeds meer groepen lampjes aankomen; het verhaal dat ons is verteld en dat je alleen bij zonsopgang de Borobudur op mag als je in het Manohara hotel overnacht blijkt dus niet te kloppen.
Langzamerhand gloort er iets aan de horizon. De Merapi is in de verte te zien en aan zijn eeuwige rookpluim is te zien dat de vulkaan zijn naam ‘Altijd vuur’ eer aan doet. Maar een mooie zonsopgang lijkt uit te blijven: het is toch wat bewolkt.
Toch is het prachtig om het licht te zien worden en steeds meer te zien van het enorme bouwwerk waar we op staan. Ik loop een paar verdiepingen naar beneden waar een open stoepa staat met een Boeddha er in. Als je zijn schouder aanraakt brengt dat geluk, dus dat moet ik wel even doen. Je weet maar nooit toch?
Ik loop naar de rand van het terras. Fout! Een engelsprekende man die één terras hoger bijt me toe dat ik daar weg moet. Want ‘I’m sure you’ll agree the photo will be much more beautiful without you.’
Ik was niet van plan te blijven – uiteindelijk hebben wij het mooiste plekje bovenop – maar als ik weer naar boven loop realiseer ik me dat dit toch wel een erg botte opmerking is. De man kan zich toch niet een heel terras op de Borobudur toe-eigenen als er honderden mensen staan te kijken? Dat vinden Renate en Roosmarijn ook. En bedenken ze nu dat ze absoluut, nu meteen, met de Boeddha op de foto willen. Met een enigszins verbouwereerde René gaan ze naar beneden. Want een paar minuten geleden wilden ze helemaal niet op de foto (te vroeg, nog niet wakker, geen koffie).
En jawel: ook zij krijgen te horen dat ze het uitzicht vervuilen. Dat is jammer voor de meneer en zijn gezelschap want ze zijn niet meer weg te slaan van het terras en blijven zeker 20 minuten foto’s maken, voor de zon langs wandelen en nog een keertje over de rand kijken. Dan gaan ze weer naar boven en besluit Remco dat het ook voor hem hoognodig tijd wordt om vanaf een lager gelegen terras foto’s te maken. Enfin: de meneer heeft zijn dag niet (en geeft luid en duidelijk te kennen dat zijn toch al niet zo beste indruk van Nederlanders er die dag niet beter op geworden is…).
Inmiddels is het zes uur in de ochtend en helemaal licht. Met een gids wandelen we langzaam naar beneden. De Borobudur is prachtig, de reliëfs zijn wonderschoon en de beelden ook. Beneden bekijken we de paar meter reliëfs van de onderste verdieping die zijn blootgelegd. Ik geloof het verhaal dat de onderste laag niet verder is blootgelegd omdat dat instortingsgevaar oplevert niet zo erg. Volgens mij willen de Javanen niet weten dat hier zo ongeveer de hele Kamasutra is afgebeeld!
De Borobudur in het kort
De Borobudur, een boeddhistische tempel, ligt op 40 km ten noordwesten van Yogyakarta. Hij ligt vlak bij de Merapi, de meest actieve vulkaan van Indonesië, en is gebouwd in de periode 750 - 850. De naam stamt mogelijk van het Sanskriet ‘Vihara Buddha Ur’, vrij vertaald ‘boeddhistische tempel op de berg'.
De Borobudur is opgebouwd als een grote stoepa. De basis van deze stoepa is 123 bij 123 meter. De stoepa heeft negen etages; de onderste zes zijn vierkant, de bovenste drie rond. De etages vertegenwoordigen de boeddhistische kosmos. Op de bovenste etages bevinden zich 72 kleine stoepa's, die gebouwd zijn rondom één grote centrale stoepa. De grote stoepa staat symbool voor het Nirwana.
Eigenlijk zijn er tien etage, maar de onderste – de onderwereld – bevndt zich onder de , grond. Slechts een paar meter van de reliëfs, die alle slechte verleidingen van de mens weergeven, is te zien.
De kleine stoepa's vertegenwoordigen van onder naar boven de weg die een boeddhist moet afleggen om uiteindelijk in het Nirvana te worden opgenomen. De open gaten in de onderste stoepa's staan op hun punt (de weg is nog onzeker) en in de bovenste stoepa's vlak, horizontaal (de weg is duidelijk, het geloof stevig).
De bouw van de Borobudur is alleen al uit het oogpunt van fysieke mankracht een enorme prestatie geweest. In de tempel is niet minder dan 56640 kubieke meter steen verwerkt. De bouw moet minstens 80 jaar hebben geduurd en de kosten moeten overweldigend zijn geweest; misschien wel overeenkomstig het Birmaanse gezegde: ‘de grote Pagode is voltooid, het land is geruïneerd...’
De tempel is waarschijnlijk ongeveer een eeuw in gebruik geweest en vervolgens verlaten zonder dat duidelijk is waarom. In dezelfde tijd vond een grote uitbarsting plaats van de Merapi en de Borobudur werd bedolven onder een enorme berg as en bleef eeuwenlang verborgen.
De Borobudur is herontdekt in 1814 en in de jaren erna voor een groot deel blootgelegd. In deze jaren werd er veel vernietigd en gestolen. Pas in de twintigste eeuw ontdekte kapitein/majoor der Genie Theodoor van Erp dat de Borobudur is gebouwd als een kwetsbare mantel over een zandheuvel heen. Regenwater drong door de zachte steen en daardoor verzakte de tempel.Door de twee wereldoorlogen was er geen geld en geen mogelijkheid om de Borobudur echt te restaureren. Dat gebeurde wel van 1973 tot 1984 en werd toen deels betaald door de Unesco dat het monument op de Werelderfgoedlijst plaatste.
Meer foto's van de Borobudur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten