maandag 23 januari 2012

Rekenen

Het is crisis: bankencrisis, eurocrisis, economische crisis, vertrouwenscrisis. Al een paar jaar. De horrorverhalen over failliete landen, oplopende werkloosheid, dalende huizenprijzen en niet af te lossen hypotheken beheersen het nieuws.Iedereen moet inleveren en als we niet oppassen zitten we straks op het niveau van 2006.
Ik probeer me het jaar 2006 voor de geest te halen, maar kan me niet herinneren dat ik toen een boterham minder at dan nu of dat ik anderszins in financiële nood zat.

Ik heb makkelijk praten; we werken allebei, verdienen met dat werk allebei geen enorme bedragen (daarvoor zitten we in de verkeerde sectoren), maar hebben genoeg om het goed te hebben, een fijn dak boven ons hoofd (dat dan wel steeds minder waard wordt, maar na een fikse reparatie wel waterdicht is!), we kunnen het ons permitteren de kinderen te ondersteunen bij hun studie, hebben geld voor onze hobby’s en kunnen ons met enige regelmaat een uitstapje of etentje buiten de deur veroorloven. Als er een aantal procenten af moet van ons salaris, dan zijn het vooral die laatste zaken waar we best in kunnen minderen zonder dat we elke cent hoeven omdraaien.

Ik realiseer me dat dat plaatje heel anders is als je met een laag  inkomen (of uitkering) moet rondkomen of je baan verliest. Dan komt de crisis heel hard aan.
De regering kan dan wel roepen dat ze de zwaksten in de samenleving ontzien: de waarheid is wel even anders. Hoe lager je inkomen, door wat voor oorzaak dan ook, door een opeenstapeling van maatregelen komt dat lage inkomen flink onder druk te staan.


Merette heeft een Wajong-uitkering. Voordat die wordt uitbetaald wordt daar haar ‘eigen bijdrage AWBZ’ afgetrokken. Ze woont immers in een AWBZ-instelling met zorg en verblijf. Dat betekent dat Zozijn verantwoordelijk is voor haar zorg en begeleiding én voor haar levensonderhoud: wonen, eten en drinken.

Tot voor een aantal jaren geleden kan Merette extra kosten; bril, eigen bijdrage AWBZ, eigen bijdrage (orthopedische) schoenen enz. aftrekken van de belasting. Omdat ze niet voldoende belasting betaalt (te laag inkomen) krijgt ze een deel ‘terug’ via de TBU (Tegemoetkoming Buitengewone Uitgaven). Afhankelijk van haar kosten is dat jaarlijks ergens rond de € 1500. Dan bedenkt de (toenmalige) regering dat er te veel mensen dure brilmonturen aftrekken die ze heel goed zelf kunnen betalen en dat dat niet reëel is. Ik ben het daar helemaal mee eens; als ik een duur Chanelmontuur wil, hoeft de belastingbetaler daar niet aan mee te betalen. Dat kan ik best zelf. En als ik minder geld heb, kies ik voor een goedkoper modelletje. Maar er wordt niet naar inkomen gekeken, dus ook Merette kan die bril niet meer aftrekken.


En die eigen bijdrage AWBZ en de andere zaken die Merette mag aftrekken? Daar heeft Den Haag ook wat op gevonden: te weinig mensen maken gebruik van de TBU, das is niet eerlijk, dus vanaf dat moment krijgt iedereen het automatisch. Niemand gaat er op achteruit, en je hoeft er in het vervolg niks meer voor te doen, is dat niet handig? Heel handig. Alleen…Merette krijgt nu ineens € 300 per jaar. Nu is rekenen nooit mijn sterkste kant geweest, maar ergens in mijn hoofd zegt iets dat er toch een verschil van zo’n € 1200 zit tussen deze twee getallen. En niet in Merettes voordeel…

De jaren erna wordt haar uitkering niet veel hoger, de eigen bijdrage AWBZ wel. Vorig jaar houdt ze maandelijks nog € 515 over. Dat klinkt heel behoorlijk, maar dat valt nog wel tegen. Want daarvan moet ze nog haar zorgverzekering betalen, elke maand ongeveer € 125 aan Zozijn (voor waskosten, extra begeleiding, iets lekkers in het weekend, een uitstapje, vervoer, persoonlijke verzorging (een goede crème in een koude winter zodat haar wangen niet stuk gaan, iets voor aften die ze regelmatig heeft, silk pleisters omdat haar huid gewone pleisters niet verdraagt, biergist in de hoop dat ze minder last heeft van steenpuisten, goeie shampoo en conditioner om haar haar netjes te houden ) en één keer per jaar een weekendje op stap met haar huisgenoten), kleding, (eigen bijdrage) schoenen, eigen bijdrage ziektekosten (die ze altijd moet betalen, want die komt bij haar orthopedische schoenen op), pedicure, bril en kapper. Ze moet sparen voor de inrichting van haar kamer, want als de tv kapot gaat of de vloerbedekking zal er toch nieuwe moeten komen. Als ik alles voorzichtig bereken houdt ze € 61 per maand over voor een cadeautje, een keer een dvd of een spelletje en om te sporten. Maar dan komt er een nieuw overzicht van haar eigen bijdrage AWBZ. Die gaat met ruim € 70 per maand omhoog. De Wajong wordt geïndexeerd met wel € 12 bruto.

Op haar bankrekening deze maand zal € 455 worden gestort, € 60 minder dan vorige maand. Een korting van veel meer dan 10%. En dan hebben we het nog niet over de verhoging van de ziektekostenverzekering en de eigen bijdrage daarvan die ze in 2012 moet betalen.
Met dank aan de regering, die blijft volhouden dat ze de zwaksten in de samenleving ontziet. Maar welke groep mensen is er dan nog zwakker dan mensen met een verstandelijke beperking? Ik weet het wel: deze groep mensen zal nooit een – financiële – bijdrage leveren aan onze maatschappij. Integendeel: ze kósten alleen maar geld.
Maar betekent dat dan dat we ze de kans moeten ontnemen om nog een beetje mee te kunnen doen in deze maatschappij? Want daar draait het zo wel op uit. En daar word ik buitengewoon boos en verdrietig van…

zondag 15 januari 2012

En dat is twee...

Ze is zeven maanden in Nederland geweest. In die tijd heeft ze bij Cambio gewerkt op een tijdelijk contract. P & O werkzaamheden (tenslotte heeft ze een diploma van de AMA), ondersteuning van de directeur en natuurlijk een afvalbakkenproject . Het is – als altijd – druk.

De eerste maanden is het toch een beetje acclimatiseren, hoewel ze soms ook het gevoel heeft nooit weg te zijn geweest. Het verrast haar hoe snel ze weer gewend is aan het ‘rijke’  Nederlandse bestaan. En het verrast haar ook dat het nog best lastig is om van haar salaris weer een spaarpotje op te bouwen voor een nieuw verblijf in Oeganda. Dat blijkt overigens in de latere maanden in het jaar wel wat mee te vallen, de eerste periode moeten er ook gewoon een aantal dingen worden gekocht, ze gaat naar Lowlands en ze wil ook nog wel graag naar een paar concerten.


Ze woont bij Daisy, een lieve vriendin, in het onvolprezen Warnsveld!  Dat betekent per fiets, trein en fiets (of lopen) naar je werk en naar alle andere leuke dingen in Deventer. Of de auto lenen natuurlijk…
Het zijn maanden waarin veel gebeurt. We vieren Merettes 25e verjaardag en doen dat in Scheveningen nog eens dunnetjes (nou dunnetjes….) over. Ze gaat naar (o.a.) Prince, naar Britney en naar Lowlands.


In september doet ze mee aan World of Difference. Dat is pas echt hectisch: we leggen heel veel contacten met mensen die ons willen helpen met Bulungi, maar in de finale wint ze niet. De kater die dat tot gevolg heeft (de uitslag is namelijk niet helemaal logisch), zet het enthousiasme om allerlei praktische zaken te regelen voor Bulungi tijdelijk op een wat lager pitje. Ze vraagt bij Vodafone tot twee keer toe om een juryrapport (om mogelijk in te zetten bij sollicitaties en als PR voor Bulungi), maar krijgt helaas niet eens antwoord…
Dan is het al weer bijna tijd om voorbereidingen te treffen voor het nieuwe verblijf in Oeganda. De definitieve vertrekdatum wordt vastgesteld op 11 januari.

Begin december komt Sharon voor een paar dagen naar Deventer. Het is heel erg leuk om haar ons Nederlandse leven te laten zien. We nemen haar mee naar de intocht van Sinterklaas. Ik maak een afspraakje met de Goedheiligman voor een foto. Net op dat moment is ook de burgemeester in de buurt, en hij poseert even mee.

Sharon komt langs bij Cambio, DRTV maakt een interview met de dames en natuurlijk gaan ze een dagje naar Amsterdam.


Inmiddels is ook Roosmarijn druk met haar vertrek; maar zij moet ook voor haar opleiding nog het nodige doen, dus een groot deel daarvan speelt zich buiten ons gezichtsveld af in Maastricht.
Op mijn verjaardag krijgen René en ik een gezamenlijk verjaardagscadeau: een foto van de drie meiden, die nog gemaakt moet worden voor ze weg gaan. Dat lukt nog op de 21e december.
Mooi hè? Gemaakt door SanneMedia
We vieren kerst bij Boaz en thuis. Roos vertrekt naar Thailand en Renate begint langzamerhand ook haar spullen vanuit Warnsveld weer naar ons te verhuizen. De zolder begint aardig vol te raken.

Renate doet nog mee met de vuurwerkactie van Cambio(Merette ook trouwens J) en heeft in januari nog een paar dagen nodig om het grootste deel van haar werk af te ronden. De laatste mailtjes gaan nog komen: vanuit Oeganda.

Maandag 9 januari neemt ze afscheid van de oma’s en Merette. Met voorlopig de laatste boerenkool met scharrelworst. Daisy eet gezellig mee.
En natuurlijk gaan ook haar prachtige Merettecadeaus mee!
Dinsdagavond 10 januari staan alle spullen weer bij ons in huis, René is voorlopig een flink stuk van zijn kamer kwijt. Het lukt Renate niet om alles in te pakken wat ze mee wilde nemen, maar om een uur of 12 ’s avonds zit er toch ongeveer 46 kilo bagage in koffer en rugzak. Plus nog een kleine 12 kilo in de handbagage.Om een uur ’s nacht rijden we naar Düsseldorf. Om vijf uur gaat ze door de douane.



Wij rijden naar huis en duiken om zeven uur ons bed in. We hebben de leeftijd niet meer om een nacht door te halen, dat wordt me wel duidelijk!Ook in Oeganda voelt het of ze nooit is weggeweest.

Het is inmiddels weekend. Ons huis wordt weer een beetje van onszelf. Zo goed als alle dozen en tassen staan op de zolderverdieping. De berg wasgoed (ik weet niet precies hoe het kan, maar ik heb voor zeker tien bedden beddengoed gewassen en dan tel ik dat van mezelf niet mee) slinkt en de woonkamer is weer aardig toonbaar.





Merette heeft inmiddels beide zussen aan de telefoon gehad en is daar heel blij mee.
Het lijkt erop dat de rust in Huize Sluiseman weer een beetje is teruggekeerd.
Nu maar duimen dat alles goed gaat aan die twee andere einden van de wereld en dat ze er een fantastische tijd hebben!