woensdag 19 juni 2013

Cadeautjes, cadeautjes…

Tot nu toe is het er niet van gekomen om alle Oeganda/Tanzaniaverhalen van 2012 op te schrijven. Maar omdat ik nu toch echt de fotoalbums wil maken, ben ik er inmiddels druk mee aan de slag. Op verzoek ook hier in mijn blog. Met enige regelmaat dus een - niet actueel, - Afrikaanse blog. Hopelijk wel leuk om te lezen!

Juli/augustus 2012

Donderdag 12 juli is het feest op de SO-locatie van De Linde (de school waar Merette 13 jaar met heel veel plezier op heeft gezeten). Leerlingen, ouders, broers, zussen en team genieten van het Pleinfeest dat het schooljaar afsluit. Zelfs de weergoden zijn De Linde gunstig gezind, want tussen al het slechte weer van de dagen ervoor is het die avond droog en zonnig op het plein. Voor de kinderen van Bulungi is het ook feest, zij krijgen cadeautjes van de leerlingen van De Linde!

  

De leerlingen van het SO (onderbouw van het Speciaal Onderwijs) van ZML-school De Linde hebben dit jaar een geweldig schoolproject. Vijf klassen hebben een vriendje of vriendinnetje in Oeganda. De kinderen hebben veel geleerd over het leven in Afrika en over de kinderen van Bulungi.

Het team van De Linde vindt het heel belangrijk dat de leerlingen leren dat er in onze wereld kinderen zijn die het veel slechter hebben dan wij. Bijvoorbeeld kinderen met een beperking in Afrika. Daar kunnen ouders vaak niet voor de kindjes zorgen en er zijn geen scholen zoals de Linde. Daarom gaat het schoolproject in 2012 over ‘Samen werken aan het Goede Doel’.

De leerlingen hebben niet alleen veel geleerd over Afrika en de kinderen daar, ze hebben ook geld ingezameld voor ‘hun’ Bulungikindje. Door bijvoorbeeld klusjes te doen en daar geld mee te verdienen. Deze avond mag ik die cadeautjes in ontvangst nemen!
Sommige cadeautjes mag ik nog niet uitpakken: die van Groep S voor Reagan, van groep BC voor Stella en van groep AB voor Yosephine. Spannend hoor.
Fahad krijgt van groep DE een prachtige doos Cars-duplo (daar moeten we een koffer bijkopen J) en Federes krijgt van groep EF het boek ‘De gele ballon’. Zonder woorden, maar met prachtige platen van de wereld. Mét een zakje gele ballonnen erbij. Daar zal haar hele klas plezier van hebben!
 
 
De kinderen dansen, zingen en ‘djembé-en’ het mooie Afrikaanse lied ‘The lion sleeps tonight’, er is een tweedehands speelgoedmarkt voor Bulungi en natuurlijk is het gewoon een heel gezellig feest, met lekker eten, leuke spelletjes en veel pret met de pony’s en het rijtuig.

Als we ons in Oeganda een beetje geïnstalleerd hebben in het vrijwilligershuis gaan we tassen uitpakken. Want behalve alle spullen van De Linde hebben we nog veel meer meegekregen van familie en vrienden in Nederland. Zelfgemaakte knuffels. Babykleertjes, pennen, speeltjes, te veel om op te noemen. En er past zelfs nog wat hockeykleding in de tassen en natuurlijk hebben we ook nog het een en ander gekocht.

 


Dan is de dag aangebroken dat we al dat moois naar de kinderen gaan brengen. Het is nog een hele toer om alle kindjes die in het Babieshome wonen de Bulungiruimte uit te werken, want ze hebben maar wát gauw in de gaten dat we leuke dingen bij ons hebben.
Het is een feest om alle cadeautjes uit te delen. Stella schrikt enorm als er een piepgeluid komt uit een kip, maar kan later niet van de opblaasbal afblijven. Yosephine vindt vooral alles wat geluid maakt mooi, Emma vindt simpelweg álles leuk (maar hij is een beetje ziek, dus je ziet het niet zo aan hem….) en Fahad geniet van de kleurtjes van de duplo.
 

 


Federes is helemaal stil. Ze bekijkt het boek van de gele ballon van voor naar achter en weer terug. Ze durft ons bijna niet aan te kijken, maar geniet van de prachtige platen.

 

 
De knuffels, de kleding, de andere speeltjes en boekjes: het is die dag allemaal een beetje veel. Het meeste wordt dan ook opgeruimd en in een speciale kist gedaan. Renate gaat – als wij weer naar huis zijn – alles onderverdelen en afspraken maken wanneer met wat gespeeld wordt. Want het is natuurlijk wél de bedoeling dat we een beetje structuur aanbrengen in de groep…



 


woensdag 5 juni 2013

Kunstenaar Merette

Tot nu toe is het er niet van gekomen om alle Oeganda/Tanzaniaverhalen van 2012 op te schrijven. Maar omdat ik nu toch echt de fotoalbums wil maken, ben ik er inmiddels druk mee aan de slag. Op verzoek ook hier in mijn blog. Met enige regelmaat dus een - niet actueel, - Afrikaanse blog. Hopelijk wel leuk om te lezen!

Augustus 2012

Een stukje muur in de Bulungiruimte is vrijgehouden voor Merette. Daar mag zij met kwast en verf aan de slag om op haar eigen manier de muur te verfraaien.

En zeg nou zelf: het is toch niks te veel gezegd dat ik bij ‘beroep’ tegenwoordig invul: kunstenaar?






 

maandag 3 juni 2013

Babieshome


Tot nu toe is het er niet van gekomen om alle Oeganda/Tanzaniaverhalen van 2012 op te schrijven. Maar omdat ik nu toch echt de fotoalbums wil maken, ben ik er inmiddels druk mee aan de slag. Op verzoek ook hier in mijn blog. Met enige regelmaat dus een - niet actueel, - Afrikaanse blog. hopelijk wel leuk om te lezen!

6 augustus 2013

We krijgen een rondleiding door het huis. Er zijn - een paar - echte toiletten. De kinderen ogen vrolijk en blij en spelen met de paar dingen die voorhanden zijn om mee te spelen, maar vooral met elkaar. De triples (drie dochters van Faith die we kennen uit de Village) verblijven tijdens de schoolvakanties in het huis. Ze zijn een jaar of zes en zeulen de hele dag met de kleine baby’tjes rond. Hier in Nederland moet je er niet aan denken, daar zijn het welkome hulphandjes.

In de keuken (een hut waar in enorme ketels op houtvuur wordt gekookt) staat de hele dag water te koken: bonen wellen er en de afwas wordt er gedaan.

Het veld achter het huis ligt en hangt vol met was. De kinderen krijgen meermalen per dag schone kleren aan en dat is te zien… Wat ben ik blij met mijn wasmachine.


Er is een speciale ruimte voor de Bulungikinderen. Daar kunnen ze spelen en oefenen zonder dat de ander kinderen zich ermee bemoeien.
Naast de Bulungiruimte is een kleine kliniek. Elke ochtend komt een verpleegster om te kijken naar zieke kindjes en om de ontwikkeling en groei van alle kinderen bij te houden.


Het meeste indruk maakt op mij het kantoor. Van elk kind wordt een map met informatie bijgehouden. Voor elk kind heeft de overheid toestemming gegeven om het op te nemen bij Arise And Shine Uganda. Van elk kind is bekend waar het vandaan komt en is zeker dat er op dat moment echt geen familie is die voor hem of haar kan zorgen.


De kinderen slapen op slaapzalen in schone, frisse bedjes.




Ze eten vaak met hun handen (want dat doet iedereen in Oeganda), maar die handjes worden wel gewassen voor het eten. Het eten is eenvoudig, maar gezond en voedzaam. En elke dag is er fruit: een halve banaan of een flink stuk ananas.


Ik weet het zeker: onder de vleugels van Arise And Shine Uganda zijn kindjes heel goed af. Ook onze Bulungikids!

zondag 2 juni 2013

Kennismaking met de Bulungikinderen


Tot nu toe is het er niet van gekomen om alle Oeganda/Tanzaniaverhalen van 2012 op te schrijven. Maar omdat ik nu toch echt de fotoalbums wil maken, ben ik er inmiddels druk mee aan de slag. Op verzoek ook hier in mijn blog. Met enige regelmaat dus een - niet actueel, - Afrikaanse blog. hopelijk wel leuk om te lezen!

6 augustus 2012
 
We zijn inmiddels een paar dagen in Jinja en een beetje bijgekomen van de hectische heenreis. Tijd dus om het Nursery & Care Home te bezoeken en kennis te maken met onze ‘Bulungikinderen’.
Het is spannend om voor het eerst naar het Babieshome (zoals iedereen het noemt) te gaan. Afgelopen jaar zijn we in Nederland druk geweest met fondsen werven, website maken en aanhalen bij het Internationaal Beleid van Deventer, waar veel andere Deventer NGO’s bij betrokken zijn. Nu gaan we dan zien waar het allemaal echt om gaat!

We rijden naar Kisinye Road. We moeten door een ijzeren deur om op de compound te komen en vanaf het moment dat we naar binnen stappen zijn we omringd door kinderen. Allemaal kinderen die om wat voor reden dan ook – tijdelijk – niet bij hun ouders of familie kunnen wonen. Altijd is de intentie dat ze uiteindelijk wel terug gaan naar hun familie. Heel soms lukt het niet en wordt er een andere oplossing gezocht.

We maken kennis met Annet, de vrouw die speciaal voor de Bulungikinderen zorgt. Zes dagen per week.
En dan… daar zijn ze: Fahad, Federes, Yosepine, Stella en Reagan (aka Mr. Handsome, omdat hij er altijd in slaagt binnen twee minuten vies te zijn). En Emmanuel, een jongetje dat duidelijk een beperking heeft en inmiddels ook bij de Bulungikindjes hoort.

 
Federes

Reagan (Mr. Handsome)

Stella

Emma(nuel)

Fahad

Yosephine
Fahad lacht, precies zoals ik me had voorgesteld. Breeduit en stralend. Hij is ernstig meervoudig gehandicapt, maar ziet er gezond en blij uit. Federes is heel verlegen. Ze durft ons nauwelijks aan te kijken. Renate verzekert met dat dat beslist niet zo is als alles gewoon is, maar dat het echt komt omdat de ouders, ja echt de óuders van Renate, er zijn. Stella en Yosephine vinden het wel gezellig dat we er zijn, maar niet heel interessant. Reagan banjert dwars door alles heen als een kleine gorilla. En Emma (het is echt een jongetje) steekt meteen zijn handjes uit: ‘Til mij maar op, ik wil een knuffel’. Hij is een beetje ziekjes en maakt een heel zielige indruk.

Wat heerlijk om ze nu allemaal te kunnen zien en te kunnen knuffelen!