Yes we can!

Dinsdagmiddag 20 januari. Rond half vijf neem ik afscheid van mijn werk. Gauw even langs de toko voor een lekkere nasi rames en om tien voor half zes zitten we klaar voor de tv.

Ik ben opgegroeid met een vader die mij leerde dat het niet belangrijk is wat voor geloof je hebt of van welk ras je bent: het gaat er om wat voor mens je bent. Hij was opgegroeid in het uitermate multiculturele Java van voor de Tweede Wereldoorlog. Daar leefden zwart, bruin, geel en blank, hindoe, jood, moslim, christen en atheïst tevreden en in vrede naast en door elkaar.
Als klein meisje leerde ik mijn eerste Engelse woordjes op schoot bij ‘oom Bassau’ een pikzwarte student aan de Tropische Landbouwschool. Mijn ouders hadden veel Indische Nederlanders in hun vriendenkring. Ik vond gekleurde mensen heel gewoon.
Ik heb dan ook nooit begrepen dat het mogelijk is dat je iemand afkeurt, als minderwaardig beschouwt en zelfs haat alleen omdat hij een andere kleur heeft dan jij.
Maar ik ben ook opgegroeid in de jaren dat Martin Luther King werd vermoord. Dat zwarte mensen geen rechten hadden in De VS, maar ook niet in Zuid-Afrika.
Ik heb gezien hoe Nelson Mandela uit de gevangenis kwam op Robbeneiland. Hoe hij president werd van zijn land en langzaamaan zwarte mensen meer te zeggen kregen in het land waarvan zij de toch de oorspronkelijke bewoners zijn.


Vandaag heb ik gezien hoe Barack Husein Obama geïnaugureerd werd als eerste zwarte Amerikaanse president.
Ja, ik weet dat zijn verkiezingscampagne honderden miljoenen dollars heeft gekost. Ik weet dat hij tegen het homohuwelijk is en voor de doodstraf. Ik weet dat hem een ‘hell of a job’ te wachten staat: de huidige crisis is immers zo ongeveer in zijn land uitgevonden.
Maar ik kan er niks aan doen: als Barack Obama struikelt over zijn af te leggen eed, pink ik een traantje weg. Een zwarte president in Amerika, staat voor mij voor Hoop. Met een hoofdletter. I hope he can…

Piet Paulusma en het straatklimaatfeest

’s Lands meest bekende weerman houdt van het klimaat. Van een goed klimaat wel te verstaan. Als bewoners van een straat samen iets doen voor het milieu wil hij vanuit die straat wel het weer komen presenteren. De straat dingt dan ook mee naar een straatklimaatfeest.
Een aantal bewoners van het Noordenbergkwartier vond dat er ook wel eens iets anders aan de orde mocht komen dat de geijkte spaarlampen en voorzetramen. Ze melden het inzamelen van frituurvet (om als biobrandstof te gebruiken) van het Afval Apart project aan en zie: Piet Paulusma presenteerde maandagavond 19 januari het weer vanuit Deventer.
Dat kwam natuurlijk de Deventer Schoon Familie ook ter ore. Bep, die nauw betrokken is bij het Afval Apart Project, besloot – in vol ornaat, dus met plumeau – een kijkje te nemen. Piet Paulusma viel als een blok voor de charmes van onze Bep en nadat ze een keurig verhaal had gehouden over de Deventer Schoon Familie en het nut daarvan mocht ze ook een Dèventerse variant van het overbekende Oant Moarn naar voren brengen. En wat zei onze propere Bep? ‘Aju paraplu!’
De Deventer Schoon Familie had nog nooit zoveel kijkers…

Winterwonderland

Titel gejat van Kaco, maar een mooiere naam is er toch eigenlijk niet voor. Bij mij overigens geen geesten, gewoon mooie plaatjes.

Master of Science

Een gewone vrijdagmiddag. Ik ben op stap geweest voor een aantal dingen en kom met veel bloemen, fruit (was in de buurt van een markt) en prachtige winterfoto's thuis. Onderweg is een paar keer de telefoon gegaan, maar rijden en telefoneren is geen goede combinatie. Niet (alleen) omdat het - terecht - niet mag, maar ik kan het ook echt niet. Alles kan wachten tot ik thuis ben.
Thuisgekomen zie ik dat Renate een paar keer heeft gebeld: dan is er vast iets bijzonders. Ik bel terug en jawel: heel bijzonder! Een mailtje van haar afstudeerbegeleider dat ze zich vanaf vandaag (vrijdag 9 januari 2009) Master of Science mag noemen. Hoera!
We halen bloemen, trekken een fles bubbels uit de kast en rijden naar de Spoorstraat waar de kersverse sociologe - in pyamabroek, hoe anders! - in haar uppie nog een tikkeltje beduusd zit te wezen.
We blijven niet lang (lang genoeg om de bubbels soldaat te maken, dat wel!) want ze moet werken. Gewoon naar de schouwburg, naar haar studentenbaantje. Want je kan dan wel afgestudeerd zijn, maar er moet wel brood op de plank komen en afspraak is afspraak!

Het is koud in Nederland

Eindelijk winter! Ik hou van de wisselingen van de seizoenen en daarbij is de zomer in Nederland (te vochtig) bij mij niet bepaald mijn favoriete seizoen. Geef mij maar winter: ik ben dol op sneeuw en ijs.
Ok, ik schaats niet meer en ik ben zelfs niet op de fiets naar mijn werk gegaan deze twee dagen. Niet vanwege de kou, maar omdat ik toch een beetje huiverig ben voor een flinke valpartij. Dus neem ik met frisse tegenzin ’s morgens de bus (die altijd minstens een kwartier vertraging heeft, behalve de bus die een kwartier voor ik bij de halte sta hoorde te komen…) en laat mij ’s middags luxe ophalen door mijn echtgenoot die braaf voor taxichauffeur speelt.
Gistermorgen dan eindelijk een beetje sneeuw (waarom begon dat zondag met regen en ging ’s nachts pas over in sneeuw toen ik er niks van zag?) en bijbehorende plaatjes. Want zeg nou zelf: deze foto’s (speciaal voor Co in de slideshow...) zijn toch puur genieten?

Ik hoop op nog veel meer kou en sneeuw en ijs. En ja, ik weet dat het niet voor iedereen fijn is en soms heel lastig, maar net als iedereen heb ik – gelukkig – niets over het weer te zeggen. Dus geniet ik ervan als het zo uitkomt. (En ben ik blij als ik hoor dat Roosmarijn vanavond niet in Amersfoort hoeft te werken omdat ze slecht weer verwachten. Blij dat ze niet midden in de nacht (met ijzel en sneeuw in het vooruitzicht) terug hoeft naar Amersfoort. Dat dan wel weer.) Merette denkt daar overigen anders over: die is ervan overtuigd dat Helga, Erwin en Peter persoonlijk het weer regelen.
Ik hoop hier morgen terug te komen met meer foto’s!