Vervoer

Merette heeft een begeleiderskaart Openbaar Vervoer. Omdat ze niet zelfstandig kan reizen mag er een begeleider gratis met haar mee. Met haar Wajong-uitkering en hoge eigen bijdrage voor de Wet Langdurige Zorg, is dat een welkom pasje. Ook als ze met huisgenoten en begeleiding op stap gaan, want dan zijn de kosten voor het vervoer behoorlijk hoog en er moet altijd begeleiding mee.
Ze krijgt die pas via de NS en hij is ook geldig in bus, tram en metro. Eind 2014 loopt hij af.
Dus krijg ik in het najaar van 2014 een aanvraagformulier. Niet van de NS dit keer. Die hebben het regelwerk uit handen gegeven aan Argonaut.

Volgens haar eigen website is Argonaut ‘een onafhankelijke adviesorganisatie met meer dan 50 jaar ervaring op het gebied van sociaal medische advisering. Wij beschikken over een uitgebreide kennis van wetten en regelingen op het gebied van inkomen, arbeid, inburgering, welzijn en maatschappelijke participatie.’

Bovendien heeft Argonaut ‘tot doel om mensen duurzaam beter te laten functioneren in werk, participatie en zelfredzaamheid. Wij zijn ons ervan bewust dat iedere cliënt anders is. Daarom streven wij altijd naar de juiste zorg voor de juiste cliënt. Aandacht voor de individuele situatie en een respectvolle benadering vormen hierbij de basis. Met onze inhoudelijke kennis en expertise geven we graag een sluitend antwoord op uw vraag. Geen standaard dienstverlening, maar een maatwerkoplossing waar u werkelijk iets aan heeft’.

Nou, dan moet het invullen van het formulier op zijn minst klantvriendelijk zijn toch? En dat betekent dat ze – al even vanzelfsprekend – beslist de gegevens van Merette al hebben, ik ga ervan uit dat de NS die hebben overgedragen. Dan ben ik zo klaar. Iedereen weet immers dat het Syndroom van Down niet overgaat en dus niet telkens opnieuw hoeft te worden aangetoond via allerlei medische verklaringen.  

Ik begin vol goede moed: haar gegevens invullen. Dat is goed te doen. Hoewel ze die natuurlijk al hebben, maar vooruit. Beetje onaardig dat bij de opmerking dat er een geldig id moet worden meegestuurd meteen wordt opgemerkt: zonder kopie van een geldige (die e is niet mijn tikfout) identiteitsbewijs wordt uw aanvraag niet in behandeling genomen en niet beoordeeld. Zinnen van gelijke strekking volgen met grote regelmaat naarmate ik vorder met invullen. Ik zie een opgeheven vinger: als u uw huiswerk niet goed maakt, doen wij heus niks, dus pas op!

 

Ø  Welke aandoening is vastgesteld?
Ik zou zeggen: kijk even in je dossier, dan weet je het. Maar vooruit: Syndroom van Down.
Ø  Hoe lang heeft u deze aandoening?
Wat denk je zelf? Dat het vorig jaar ineens is begonnen? Maar ja, dat kan ik niet invullen, want ik wil wel graag die pas. Dus… 28 jaar.
Ø  Bent u hiervoor nog in behandeling?
Wat moet ik daar nu invullen? Als ik nee zeg, loop ik het risico dat ze denken dat ze geen begeleiding nodig heeft, ja klopt ook niet echt: ze heeft 24-uurszorg, maar is niet in behandeling omdat we denken/hopen dat het overgaat. Ik vul toch maar ‘ja’ in.
Ø  Hoeveel meter kunt u zonder hulpmiddel en zonder begeleider lopen?
Ze kan natuurlijk fysiek best lopen. Ook zonder begeleiding. Maar ze kan en mag niet alleen de straat op. Dus vul ik 0 in.
Ø  Is er onderzoek gedaan naar uw IQ?
Ø  ‘Ja’ vul ik in. Ai… ik moet bewijsmateriaal meesturen. Maar die test is ooit gedaan toen ze op school zat. Ligt vast nog ergens in een doos op zolder (of niet), maar ik kan hem in elk geval niet vinden. Had ik nou maar nee ingevuld. Ik probeer het uit te leggen, maar vakjes zijn er natuurlijk niet voor een moeder die haar spullen kwijt is.
Ø  Welke functiebeperking heeft uw aandoening tot gevolg?
Nou, in elk geval dat ze niet alleen kan reizen. Anders hoefde ze dat pasje niet…

Er moet dus een kopie van haar paspoort mee. En een kopie van het mijne. En een kopie van haar CIZ-indicatie. En een verklaring van de huisarts (want stel je voor dat het echt over is gegaan ergens in die 28 jaar; die verklaring is namelijk bij de eerste aanvraag ook meegestuurd…) En een pasfoto. Met de juiste gegevens op de juiste plaats en nergens anders.

Al met al ben ik een paar uur bezig met het invullen en verzamelen. Op de bus doen kan ik het dan nog niet, want ik moet eerst nog de verklaring van de huisarts opvragen.

Ergens in december gaat het formulier op de bus. Zonder dus die IQ-test. Ik ben benieuwd, maar het zou met niks verbazen als ik nog wat na moet sturen.

Hou met ten goede: ik snap heus wel dat zaken gecontroleerd moeten worden. Maar in dit geval moet je toch – als organisatie die pretendeert maatwerk te leveren - een brief kunnen produceren waarin de bekende gegevens al vermeld staan? Als dat het Syndroom van Down is, weet je dat het er niet beter op geworden is. Vraag dan of er nog prijs wordt gesteld op de kaart en of er nog belangrijke zaken zijn veranderd. Nu voel ik me als iemand die moet uitleggen dat een eenmaal geamputeerd been echt niet is aangegroeid en dat ook niet gaat doen. En dat de wetenschappelijke bewijslast daarvoor bij mij ligt.

Dan komt Merette met post (ook al heb ik mijn adres opgegeven als wettelijk vertegenwoordiger). Een brief van Argonaut. Ik bevoel de enveloppe. En voel een pasje! Het zal toch niet waar zijn? In één keer raak?

En jawel: er zit een fonkelnieuwe OV-begeleiderskaart in. Tot 1 januari 2020 kan Merette weer met het OV door Nederland. Missie geslaagd. Maar vraag niet hoeveel uren, hoofdbrekens en ergernis dat heeft gekost. Leuker kunnen ze het maken. Makkelijker blijkbaar ook niet... Maar ze kan weer vijf jaar vooruit.