Maar na een gezamenlijk overleg houd ik het voor gezien: ik wil naar huis en naar bed. Met een welgemeend ‘ziek het even lekker uit’ van collega’s zoek ik mijn autootje op. Ik rijd naar huis en kruip daar meteen met mijn bed in. Met inmiddels 40 graden koorts. De volgende dag begint het circus opnieuw. Urine naar de huisarts én naar het ziekenhuis voor een nieuwe kweek. Een nieuwe antibioticakuur. De dringende boodschap dat ik echt, echt, echt moet bellen als er iets verandert/verslechtert, ook midden in de nacht. De huisarts op bezoek. Naar de praktijk voor een onderzoekje dat thuis niet plaats kan vinden en naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Ik doe het op slippers, puf om sokken en schoenen aan te trekken heb ik niet. Dat levert hier en daar wel commentaar op: het vriest dat het kraakt! Maar ik heb een lieve taxichauffeur die me overal vlak voor de deur afzet…
De blaasontsteking is een fikse nierbekkenontsteking
geworden. Inmiddels kan ik de vervelende gedachten over mijn ene nier niet meer
negeren en ook de huisarts doet dat niet. Als ik weer wat beter ben, wordt er
een echo van de nier gemaakt en een afspraak met de uroloog.
De koorts houdt ruim een week aan, en hoewel de ontstekingswaarden
inmiddels flink zijn gezakt, is dat wel een reden om de antibioticakuur met nog
een aantal dagen te verlengen. Na die week kom ik een beetje tot leven en kan
zelfs af en toe even in de woonkamer vertoeven. De Olympische Winterspelen zijn
in volle gang en ik kan je de spelregels van alle sporten (ja ook van curling)
haarfijn uitleggen. Het is een heerlijke afleiding, want ik heb beslist geen
puf om iets anders te doen. Zelfs een blik op Facebook is me te veel.
De koorts blijft weg. We zijn inmiddels twee weken verder en
sinds een paar dagen heb ik geen antibiotica meer. De vermoeidheid blijft. De
echo van de nier wordt gemaakt en een week later kan ik bij de uroloog terecht.
Er komt in die week geen telefoontje dat er iets raars is gevonden op de echo.
En als er echt iets aan de hand zou zijn, hadden ze vast al gebeld nietwaar?
Ik ben al vier weken niet aan het werk. Er ligt zelfs nog
een klus voor [txt] te wachten. Maar ik moet er niet aan denken. Ik probeer
braaf te wandelen, neem een kijkje als Luca voor het eerst gaat schaatsen, doe een enkel klusje in huis en verder is het handwerken, tv
kijken en niksen… En nogmaals: het kost me niet eens moeite!
Er volgt een gesprekje met de bedrijfsarts. Ik mag aan het
werk… twee keer vier uur… En dan heel langzaam opbouwen. Volgens haar schema is
het eind april als ik weer mijn ‘gewone’ 32 uur ga werken. En alweer: ik vind het niet
erg…
Ik zet mijn vrijwilligerswerk voor maart helemaal on hold en
gok dat ook april nog een lastige wordt. Misschien moet ik pas na de inmiddels
geplande vakantie in mei weer zaken oppakken die buiten werk en huis
liggen. Ik weet het nog niet.
Maar… ik ben er weer. Nog niet op volle kracht, maar met een
gezonde nier! De rest komt vanzelf.
Enne... wat was ik blij met de lieve kaartjes, bloemen en zelfs een echte fruitmand! Fijn dat zoveel mensen aan me gedacht hebben.
Enne... wat was ik blij met de lieve kaartjes, bloemen en zelfs een echte fruitmand! Fijn dat zoveel mensen aan me gedacht hebben.
Blaasontsteking (1)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten