Blaasontsteking (2)

Het is met een paar dagen niet in orde. Ik sukkel de week en het weekend door. In de nacht van zondag op maandag slaap ik slecht, voel me beroerd en heb echt pijn in mijn zij. Maar ik heb met zware dozen gesjouwd en slecht slapen doen we allemaal wel eens nietwaar? Dus ga ik ’s maandags naar mijn werk. Ik begin in Deventer, want ik moet (mag!) nog op de foto voor Intranet. Daarna een overleg op het stadhuis en dan door naar Zutphen; maandag is immers de dag dat we als Team Communicatie op dezelfde locatie proberen te werken.
Maar na een gezamenlijk overleg houd ik het voor gezien: ik wil naar huis en naar bed. Met een welgemeend ‘ziek het even lekker uit’ van collega’s zoek ik mijn autootje op. Ik rijd naar huis en kruip daar meteen met mijn bed in. Met inmiddels 40 graden koorts. De volgende dag begint het circus opnieuw. Urine naar de huisarts én naar het ziekenhuis voor een nieuwe kweek. Een nieuwe antibioticakuur. De dringende boodschap dat ik echt, echt, echt moet bellen als er iets verandert/verslechtert, ook midden in de nacht. De huisarts op bezoek. Naar de praktijk voor een onderzoekje dat thuis niet plaats kan vinden en naar het ziekenhuis om bloed te prikken. Ik doe het op slippers, puf om sokken en schoenen aan te trekken heb ik niet. Dat levert hier en daar wel commentaar op: het vriest dat het kraakt! Maar ik heb een lieve taxichauffeur die me overal vlak voor de deur afzet…

De blaasontsteking is een fikse nierbekkenontsteking geworden. Inmiddels kan ik de vervelende gedachten over mijn ene nier niet meer negeren en ook de huisarts doet dat niet. Als ik weer wat beter ben, wordt er een echo van de nier gemaakt en een afspraak met de uroloog.

De koorts houdt ruim een week aan, en hoewel de ontstekingswaarden inmiddels flink zijn gezakt, is dat wel een reden om de antibioticakuur met nog een aantal dagen te verlengen. Na die week kom ik een beetje tot leven en kan zelfs af en toe even in de woonkamer vertoeven. De Olympische Winterspelen zijn in volle gang en ik kan je de spelregels van alle sporten (ja ook van curling) haarfijn uitleggen. Het is een heerlijke afleiding, want ik heb beslist geen puf om iets anders te doen. Zelfs een blik op Facebook is me te veel.

De koorts blijft weg. We zijn inmiddels twee weken verder en sinds een paar dagen heb ik geen antibiotica meer. De vermoeidheid blijft. De echo van de nier wordt gemaakt en een week later kan ik bij de uroloog terecht. Er komt in die week geen telefoontje dat er iets raars is gevonden op de echo. En als er echt iets aan de hand zou zijn, hadden ze vast al gebeld nietwaar?

Dan is de afspraak daar. Er is niets met de nier aan de hand! Hij ziet er prima uit en functioneert uitstekend. De nierbekkenontsteking is in dit geval waarschijnlijk echt een geval van vette pech dat twee antibioticakuren niet het gewenste resultaat hebben gehad. Er zou nog een lichamelijke oorzaak aan ten grondslag kunnen liggen – ‘Daar heeft u de leeftijd voor mevrouw,’- maar het is vooralsnog niet nodig om daar vanuit te gaan. Over drie maanden nog een keer een echo en een gesprek. De vermoeidheid? ‘Die blijft nog wel even’, lacht de arts. ‘Trek daar maar een paar maanden voor uit. Want die nier is nu prima, maar je bent wel heel ziek geweest.’ Veel vitamines, rust en buitenlucht is het devies.

Ik ben al vier weken niet aan het werk. Er ligt zelfs nog een klus voor [txt] te wachten. Maar ik moet er niet aan denken. Ik probeer braaf te wandelen, neem een kijkje als Luca voor het eerst gaat schaatsen, doe een enkel klusje in huis en verder is het handwerken, tv kijken en niksen… En nogmaals: het kost me niet eens moeite!

Er volgt een gesprekje met de bedrijfsarts. Ik mag aan het werk… twee keer vier uur… En dan heel langzaam opbouwen. Volgens haar schema is het eind april als ik weer mijn ‘gewone’ 32 uur ga werken. En alweer: ik vind het niet erg… 

Ik zet mijn vrijwilligerswerk voor maart helemaal on hold en gok dat ook april nog een lastige wordt. Misschien moet ik pas na de inmiddels geplande vakantie in mei weer zaken oppakken die buiten werk en huis liggen. Ik weet het nog niet. 

Maar… ik ben er weer. Nog niet op volle kracht, maar met een gezonde nier! De rest komt vanzelf.

Enne... wat was ik blij met de lieve kaartjes, bloemen en zelfs een echte fruitmand! Fijn dat zoveel mensen aan me gedacht hebben.

Blaasontsteking (1)