Naar het land van mijn vader

Mijn vader had een kampsyndroom. Drie en een half jaar Jappenkamp in zijn puberjaren hebben hem getekend voor het leven. Achteraf bezien heeft dat meer invloed op mijn jeugd gehad dan ik mezelf wel eens wil toegeven.
Toch overheerst bij mij het mooie beeld dat hij altijd schetste van Indonesië. Hij hield zo veel van dat land waar hij opgroeide. Altijd zei hij dat hij nog een keer terug zou gaan om het land aan mijn moeder te laten zien. Maar hij heeft het nooit gedurfd.
Ruim 11 jaar geleden is hij overleden zonder ooit zijn geliefde Indië als volwassen man terug te zien.
Vanaf die tijd was het mijn moeder die mij en mijn broer graag mee wilde nemen naar dat land. Broer en mama gingen 8 jaar geleden; ik vond toen dat ik mijn drie meiden niet weken lang achter kon laten en ging niet mee.
Maar nu heeft oma een ander idee: ze wil ons allemaal meenemen naar Indonesië, het land van mijn vader. Het land waar een deel van mijn wortels (en die van mijn broer) ligt.
Mijn meiden zijn superenthousiast. Ook zij willen heel graag kennismaken met het land van opa.
Even dreigt er een kink in de kabel. De vraag rijst of onze middelste dochter wel mee kan. Mijn broer vindt het geen vakantie voor kinderen. Maar zonder mijn 22-jarige Downtje bestaat er voor mij geen familiereis. Ze mag dan het cognitieve niveau hebben van een 5-jarig meisje, ze is 22 en heeft de volle levenservaring van al die 22 jaren. Ik heb zó veel tijd en energie in haar opvoeding gestoken dat ik ervan overtuigd ben dat ze het wel aan kan. Misschien moeten we af en toe wat concessies doen, zal ze niet alles mee kunnen doen en af en toe een zwempauze nodig hebben, maar zonder haar gaat de reis niet door. Gelukkig vinden ook haar zussen dat het geen probleem zou mogen zijn.
Renate vindt de sleutel: ‘Jij kent Merette helemaal niet goed genoeg om te beoordelen of ze wel of niet mee kan’, laat ze haar oom weten. En hij komt tot de conclusie dat daar wel eens een grote kern van waarheid in zou kunnen zitten. Want hij ziet Merette af en toe een paar uurtjes en dan bedelft ze hem onder haar enthousiasme. Maar dat is niet haar normale gedrag.
De knoop wordt doorgehakt: met z’n achten, oma, broer en schoonzus en ons vijfkoppige gezin gaan we in juli 2008 naar Indonesië, naar het land van mijn vader.