Blond

Renate blijkt op Java een bezienswaardigheid met haar blonde haar. Mensen stoten elkaar aan en wijzen naar haar als we in de bus door de straten van Java rijden. Op de stations tijdens onze treinreizen hetzelfde verhaal. En heel veel mensen willen met haar op de foto. Ook met Roosmarijn en met ons, maar vooral met blonde Renate. Als we in de krater van de Tangkuban Prahu een foto maken met een zwavelgrijs, stomend watertje op de achtergrond staat een complete familie te wachten. Ik maak snel een paar foto’s en zeg de meiden dat ze aan de kant moeten gaan zodat deze familie ook een foto op dat mooie plekje kan maken. Renate en Roos maken plaats. En de teleurstelling druipt van de gezichten van de familie af. Want ja, ze willen ook op dat plekje op de foto. Maar wel met Renate en Roos erbij. Lachende gezichten als de meiden er braaf bij gaan zitten. Renate krijgt de jongste telg van de familie in haar handen geduwd. Mooi plaatje voor het familiealbum.



Een paar dagen later in Yogyakarta bij het paleis van de sultan komen we bijna niet meer weg. De groep toeristen die met Renate en Roos (en vooruit, Merette mag er ook best bij) op de foto wil, groeit alsmaar aan. Ze kwetteren en giechelen en laten de meiden bijna niet meer gaan. Op een gegeven moment moeten we er gewoon een eind aan maken door pontificaal onze weg te vervolgen.

Merette snapt het niet helemaal. Haar rode haar is toch de attractie van de familie? Bezorgd vraagt ze mij of er iets mis is met haar haar. Nee, helemaal niet. Maar hier heeft bijna iedereen zwart haar en daarom vinden ze dat van Renate zo mooi. Ze accepteert het verhaal met enige tegenzin. Wij moeten er wel om lachen; nooit gedacht dat Merette nog eens jaloers zou zijn op Renates haar. Gelukkig maar dat we over een paar weken weer naar huis gaan. Dan valt haar rode haar tenminste weer gewoon op, zoals het hoort.