Yogyakarta

Eigenlijk staat op onze eerste dag in Yogyakarta een bezoek aan het Prambanan tempelcomplex op het programma, maar omdat oma zich niet zo lekker voelt besluiten we het een dagje rustig aan te doen. Voor Merette waarschijnlijk ook heel fijn, die mag een hele dag aan het zwembad hangen met kleurboeken onder handbereik. We formeren een ploegendienst om bij haar te blijven. Het is een heerlijk hotel, dus het is voor niemand een straf.
Renate, Roosmarijn en Merette beginnen aan het zwembad. Wij laten ons door de bus naar de Jalan Malioboro brengen, de winkelstraat van Yogyakarta. Tenminste… dat denken we. Maar net als elke gids, becakrijder en taxichauffeur sleept ook Albert ons naar een batikatelier. We kunnen het batikken van dichtbij bekijken en vervolgens handgemaakte schilderijen bewonderen en kopen. Maar als rechtgeaarde Hollanders vinden mijn familieleden ze veel te duur (ik had nog wel oren naar een vrolijk doek met maskers, maar krijg niet de kans om er serieus naar te kijken).

Dan worden we afgezet in de Malioboro. Na alle uren in de bus van de afgelopen dagen is het heerlijk om nu eens even echt te wandelen en de sfeer van een ‘gewone’ stad te proeven.
Winkelen op de Malioboro is een feestje: er is van alles te koop. Heel veel batik, maar ook kleren, tassen, slippers en allerlei andere zaken.
De kraampjes met eten blijven me verbazen. In de brandende zon staan schalen vol eetbare waar. Die ajam goreng moet toch aan het eind van de dag echt weer in staat zijn uit zichzelf weg te wandelen?
We vinden ergens een pinautomaat. Hij geeft alleen briefjes van 50.000 roepia’s (€ 3,50) en dus verlaten we met zakken vol geld het koele ( de pinautomaten hebben allemaal airco!) gebouwtje. Dan verlaten we de drukke winkelstraat en wandelen de stad in. Het is er overal even druk auto’s en scooters razen over de relatief smalle wegen. Niet echt bevorderlijk voor je longen, wel erg leuk om naar te kijken!
We slenteren een beetje rond en het blijft opvallen hoe vriendelijk de mensen zijn en hoe vrolijk de kinderen. Kinderen op Java zwaaien altijd als we langskomen of we nu in de bus zitten of over straat lopen.
We wandelen terug naar het hotel. Lekker; zwempak aan en op naar de ligstoel! We genieten van een lunch met kleine loempiaatjes, saté kambing of samosa’s, allemaal zo maar aan het zwembad.
Renate laat haar haar verwennen in de Spa (wij hebben gisteren al een heerlijke massage gehad). Volgens haar heeft ze een bosje touw op haar hoofd, hoewel de Javanen daar toch echt anders over denken. Omdat dat iets langer duurt dan we hadden gedacht ga ik met Roosmarijn en Merette een becak opzoeken. Het duurt even voor we de ‘chauffeur’ ervan hebben overtuigd dat hij echt alleen even een minuutje of tien met Merette en Roos moet rondrijden. Gewoon om Merette met het fenomeen becak te laten kennismaken. Merette vindt het ritje helemaal geweldig. Ze blijven uiteindelijk wel drie kwartier weg, want natuurlijk probeerde ook deze man de batikateliers en – winkeltjes uit. Je weet tenslotte maar nooit!

Renate is inmiddels klaar en haar haar glanst inderdaad alsof ze van een heel dure kapper komt. Samen met Roos vertrekken ze met de becak richting Malioboro. Remco, Elsbeth en mama hebben ’s morgens al de nodige batikzaken ingekocht en zij slaan ook even hun slag (in mijn opdracht). Gelukkig zijn ze ook wel zo slim om een paar heel handige batikweekendtassen mee te nemen waar alles in kan.
(En ja René, natuurlijk lukt het om dat allemaal mee naar huis te nemen!)

Meer foto's van Yogyakarta