Glamorous

Ik heb een klantenkaart van Douglas. Want ik ben verslingerd aan lekkere luchtjes. Make-up is minder aan mij besteed. Ik vind het wel leuk, maar ben er niet heel handig mee.
Door die klantenkaart krijg ik ook altijd aanbiedingen. Tegen de feestdagen heel handig (en ze blijven de winkel waar je cadeautjes het allermooist worden ingepakt, ik snap niet dat andere winkels daar nog geen voorbeeld aan nemen. Voor mij echt een reden om daar mijn cadeau-inkopen te doen!) en soms is een van mijn favoriete luchtjes in de aanbieding. Verder doe ik er niet heel veel mee. Een paar weken geleden lag er een kaart in de bus. Ik kon me laten opmaken en dan glamourfoto’s van mezelf laten maken. Zie je het voor je?
Maar het maakte me wel nieuwsgierig: hoe zou ik er uit zien met een goed aangebrachte make-up? Tot mijn eigen verbazing maak ik een afspraak. Maandag 10 augustus word ik verwacht.
De bewuste maandag heb ik spijt als haren op mijn hoofd. Ik wil niet opgemaakt, het is me veel te warm. En ik wil al helemaal niet op de foto, want daar word ik meestal ook niet vrolijk van. Maar ja… ik heb wel betaald…
Roos roept: ‘Tuurlijk ga je! Ik kom kijken hoor, ik wil toch naar de stad.’ René wil me wel wegbrengen (en dus ook mee) en Renate komt ook wel even kijken als het kan.
Ik meld me keurig op tijd. Een kleine, Aziatische vrouw maakt foto’s in een rap tempo. Er is een soort podium opgesteld met veel glitter en zilver. Brrr. Bij het maken van de laatste foto laat ze het slachtoffer van dat moment languit liggen en maakt dan een foto. Dan kom ik helemaal niet meer overeind…
Roosmarijn is inmiddels ook gearriveerd. ‘Zo’n leuke jurk gezien mam! Maar je moet wel even mee kijken. Want hij is met stippels en bloemen en nog wel duur ook. Maar ik vind hem heel gaaf.’ Ze bekijkt het gedoe met make-up en fotografie. ‘Wil je ook?’vraag ik. Er is plaats en ja, ze wil wel. Renate komt de winkel binnen. ‘Ik wil niet hoor. Ik heb het vorig jaar wel gezien. Knalpaarse lippenstift. Ik ben daar een beetje gek!’ Dan ziet ze de fotografe aan het werk. ‘En een beetje op de grond liggen zeker, echt niet!’
Maar…ik wil eigenlijk wel op de foto met twee mooi opgemaakte dochters. Het kost wat moeite, maar ze laat zich overhalen. ‘Maar geen paarse lippenstift en ik ga ook niet op de grond liggen!’
Ik ben als eerste aan de beurt. Eerst mijn haar, maar daar is weinig mee te beginnen. Fijn hoor, krullen van jezelf, maar je kan er niks mee. Er is wel iets wat mijn kroeskrullen in bedwang moet houden, daar ben ik wel in geïnteresseerd, dus ik mag een paar proefjes mee (enne…het werkt!). Daarna de make-up. Bruin laagje, groene oogschaduw, een trilmascara (krijg ik toch wat vreemde associaties mee, zo’n vibrerend borsteltje op je wimpers…) en een superglanzende lipgloss. Toch lijk ik nog wel een beetje op mezelf…
Roosmarijn krijgt donkerblauw aangezette ogen, Renate blauw en een prachtig roze lippenstift.
Dan de foto’s. De fotografe geeft in snel Engels, vriendelijk aanwijzingen. Beetje voorover, schouder hier, hand daar, nee niet duwen, hoedje op (nee echt niet, ik heb geen hoedenhoofd), (nep)bont stola om. Ik doe braaf wat ze zegt. Gelukkig hoef ik niet te liggen…
Roos wel en Renate ook. Ze doet het zonder protest. Nog even met z’n drieën op de foto en dan zijn we klaar. De foto’s worden (allemaal, en het zijn er veel!) getoond op een groot scherm. Als je er een niet mooi vindt kun je hem laten deleten. Natuurlijk komen we uit op een flink aantal foto’s, want vooral die van de meiden zijn prachtig! En wat heerlijk om met twee van zulke mooie meiden op de foto te staan!
Flink wat euri’s armer en een boel foto’s rijker staan we ver na sluitingstijd buiten. Strak in de make-up gaan we een hapje eten op De Brink. Naar het jurkje van Roosmarijn gaan we woensdag maar even kijken.
Maar kijk en oordeel zelf: heb ik geen prachtige dochters?

En natuurlijk is ook deze dame prachtig: het mooiste meisje met Down Syndroom van de wereld. Misschien moet ze de volgende keer ook maar mee, wie weer laat ze zich wel overhalen als ze haar zussen ziet.