Geduld

Een nieuwe rage in Nederland: voetbalplaatjes. Eigenlijk is het een oude rage, want volgens mij is er bijna elk jaar wel een supermarktketen die met die plaatjes komt.
Maar dit jaar is het ‘mijn’ supermarkt (met de ingang bij mij voor de deur, leuk personeel en een prima aanbod, ga ik niet vaak naar een concullega) die de plaatjes weggeeft. En dus doe ik mee. Want Merette is dol op verzamelen.
Ik geef vast aan een aantal mensen door dat ze de plaatjes moeten aanpakken (mijn broer is absoluut niet geïnteresseerd, heeft geen kinderen en weigert dus ‘die troep’ altijd. Daar komt hij dit keer niet mee weg!) en dat we willen ruilen.
Haar eerste plaatjes zijn al snel ingeplakt.
Dan is Merette een weekend bij ons en inmiddels hebben we opnieuw een aardig stapeltje plaatjes. Ze installeert zich aan de grote tafel. Het boek wordt klaargelegd en het eerste pakje plaatjes geopend.



Nummer 185. Merette bladert het album door tot ze bij nummertje ‘een acht vijf’ komt. Heel voorzichtig wordt het plaatje ingeplakt. Nummer 178. Het boek gaat dicht en ze begint weer op pagina 1 tot ze ‘een zeven acht’ bereikt. Met een licht geïrriteerde zucht legt ze het plaatje weg: ‘duppel’. Volgende plaatje. Start: pagina 1. Nummer 60. Geduldig bladert ze door naar de juiste pagina. Bij elk volgend plaatje begint ze weer op bladzijde 1 van het boek. Zo werkt ze alle zakjes weg.
Ze heeft geen idee van getallen. Dat ze van 185 snel naar 178 kan door een paar bladzijden terug te bladeren gaat haar petje ver te boven.
Maar geduld heeft ze wel, mijn dochter: engelengeduld.