We moeten de bus uit en lopend naar de boot. Dat gaat wel even een beetje anders dan bij ons. De plank waar we overheen moeten beweegt vrolijk mee met de golven en het auto/busverkeer dat ook de boot op moet, rijdt rakelings langs ons heen. We wurmen ons langs een vrachtauto en beklimmen een aantal smalle, gammele trapjes. We vinden gelukkig nog een plaatsje op het bovenste dek, in de zon. Want stel je voor dat er inderdaad dolfijnen mee zwemmen, zoals ons programma belooft.
Geen dolfijn te zien en ook de Merapi zien we niet, daarvoor is het niet helder genoeg.
Toch is het een lekker tochtje: we zitten in het zonnetje en zien aan de ene kant Java verdwijnen, terwijl Bali steeds duidelijker in zicht komt.
Roos koopt uiteindelijk een zonnebril, bij een hardnekkige verkoper (twee dagen later gaat ze er bovenop zitten; veel plezier heeft ze er niet van gehad). Hij wil mij ook wel een ‘echte Gucci of Prada’ verkopen. Ik laat hem mijn zonnebril zien en met het oog van de kenner constateert hij: ‘Oh, it’s an original Fendi’, en verdwijnt met zijn handel op zoek naar een ander slachtoffer.
Na een kleine drie kwartier leggen we aan op Bali.Bali is duidelijk een stuk welvarender dan Java. Alles ziet er net even beter uit: de huizen, de wegen en de mensen. Wat ook meteen opvalt is dat werkelijk elk huis zijn eigen tempeltje heeft. De Balinese bevolking is voor 90% Hindoeïstisch. Langs de wegen zien we talloze winkeltjes waar alle mogelijke onderdelen te koop zijn die je voor een tempel nodig hebt: beelden, trapjes, daken. Hele straten zijn zo een complete Gamma voor de doe-het-zelf tempelbouwer.
Het blijkt nog een uur of vier rijden te zijn naar Sanur, waar ons hotel is. Als we er aankomen is de tijd aangebroken om definitief afscheid te nemen van Albert en onze chauffeurs. De chauffeurs gaan nog dezelfde dag met de bus weer richting Jakarta, Albert doet dat per vliegtuig en gaat dan weer voor de klas. Hij geeft les op een toeristische opleiding.
We zijn erg tevreden over de service van de drie heren en dat laten we – middels een mooie fooi – dan ook blijken.Ook van Remco en Elsbeth nemen we afscheid; zij vliegen terug naar huis.
Helaas is het niet gelukt om kamers te krijgen met een tussendeur, maar we hebben wel twee kamers heel dicht naast elkaar. Alles op de begane grond.
We kijken nog een beetje rond (mooi strand!) en als we wat hebben uitgepakt en gedoucht eten we in het hotel.
Twee kleuters spelen een soort gamelanmuziek. Ze zijn schattig, maar ook een beetje sneu.
Vroeg naar bed en dan morgen: genieten van zon, zee en strand!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten