Waar 50 jaar vriendschap je al niet brengen kan!

Nee, dit zijn geen nieuwe verhalen… Maar onze belevenissen in Oeganda van afgelopen jaar.

Voor iedereen die het nog leuk vindt om ze te lezen en wat van de foto’s te zien!

En dan, op een dag, kom je tot de conclusie dat je ‘zomaar’ 50 jaar vriendinnen bent. Of in elk geval dat je elkaar meer dan 50 jaar kent. Ongeveer drie en vier jaar oud zijn we, als we buurmeisjes worden in de President Steynstraat in Deventer. De eerste jaren is er geen sprake van ‘best friends’, maar zijn we ‘gewoon’ buurmeisjes. We zitten niet bij elkaar op school en buiten spelen doen we veel, maar dan wel met alle kinderen uit de buurt. En dat zijn er nogal wat. We springen touw, hinkelen, verstoppen ons, badmintonnen en gooien stoeprandje. En dat zijn nog maar een paar van de spelletjes die elk kind in die tijd speelde. In de winter zijn er spannende glijbanen in de straat.

Naarmate we ouder worden, verandert het contact een beetje. Tijdens de middelbare schoolperiode (ook ieder op een andere school, ik keurig op het katholieke school en jij op het openbare Alexander Hegius, want je vader is een fervent voorstander van openbaar onderwijs) doen we af en toe dingen samen. Maar nog steeds niet heel veel.

Dan zijn we klaar om het ouderlijk nest te verlaten. Onze partners komen in beeld en wat is het leuk als blijkt dat zij het heel goed met elkaar kunnen vinden! De band wordt hechter. We krijgen banen, trouwen, kopen huizen, krijgen kinderen en delen veel, heel veel met elkaar. Vreugde, maar ook verdriet. We hoeven elkaar niet veel te zien, maar weten elkaar altijd te vinden als het nodig, nuttig of gewoon leuk is. En het is heerlijk dat we heel erg veel van elkaars levens weten, omdat we toch ongeveer letterlijk met elkaar zijn opgegroeid.

En dan kom je dus tot de ontdekking dat die vriendschap meer dan 50 jaar duurt. Dat moeten we vieren toch?

We besluiten elkaar een reisje cadeau te geven. Samen naar een leuke stad, of een paar dagen strand, we zien wel. De mannen mogen mee. We moeten alleen nog even de tijd vinden om dat plan tot uitvoering te brengen.

René en ik zijn twee keer in Oeganda geweest. Niet zomaar, maar omdat Renate daar is en we er een stichting hebben. Dan komt de vraag: ‘Kunnen we niet een keer samen?’

En zo loopt ons stedentripje uit op een drieweekse reis naar Oeganda; waar 50 jaar vriendschap je al niet brengen kan!

Bagage, heel veel bagage…

Maar liefst 46 kilo bagage mag er mee. Per persoon. En ook nog 12 kilo handbagage. We gaan met z’n vijven. Merette gaat ook mee, en blijft, als we met z’n vieren een rondreis door Oeganda maken, bij Renate. Dat betekent dus dat maar liefst 100 kilo extra bagage mee kan.

Daar moet iedereen die het hoort heel hartelijk om lachen, maar er staat echt wel een paar kilo in de logeerkamer: ik heb nog 300 T-shirts van de Bernardussschool van de Zwaluwenburg, er is nog steeds wat hockeykleding, ik laat zelf T-shirts maken en er komen altijd van verschillende kanten nog wel kleding en knuffels om mee te nemen. Bovendien laat ik me niet onbetuigd bij drogist en warenhuis om leuke en lekkere spulletjes te kopen voor het Babieshome en alle lieve mensen die ik weer ga zien.

Renate heeft sinds april een eigen appartement in Kampala en kan ook nog wel het een en ander gebruiken. (‘Mam, ga je “toevallig” nog naar Ikea? Want daar hebben ze zulke leuke papieren lampen, die zijn niet zo zwaar…’ Ik ga nooit “toevallig” naar Ikea, alleen als ik echt iets hebben moet, maar vooruit….) Natuurlijk moet er kaas mee, en koffie. Shampoo en crèmespoeling. Want die rare fratsen zijn echt voor “mzungu’s” en dus heel erg duur.

Gerda en Gerard halen twee volgepakte, met ducktape dicht geplakte tassen op (van die lelijke van plastic, maar die wegen niks en zijn hiervoor dus buitengewoon handig!) bij ons op, een paar dagen voor we vertrekken. Zij gaan met de trein naar Schiphol. Nu maar hopen dat het allemaal in de taxi past (en dat doet het, de taxichauffeur rijdt ze zonder blikken of blozen tot ongeveer op het perron van het Zwolse station).

Wij gaan met Merette met de taxi naar Schiphol, en hebben gezegd dat er veel bagage is, dus wij krijgen de zes koffers en tassen plus handbagage makkelijk mee…
Ruim op tijd is alles ingecheckt en zitten we achter de douane aan de koffie...

Renate, Martin en een vergeten koffer...

Zonder problemen arriveren we in Entebbe. Alle bagage is mee, visa vlot geregeld, wij zijn klaar voor Oeganda.
Op Entebbe staat Renate – natuurlijk – op ons te wachten. Niet alleen, ze is er met Martin, haar vriend. Het is de eerste keer dat we elkaar zien en spreken en dat is best spannend. Voor ons, maar vooral voor Martin, die ineens geconfronteerd wordt met de ouders en zus-met-beperking van zijn vriendin en meteen ook met een paar vrienden van die ouders.
Er is een auto die ons naar ons guesthouse in Kampala brengt én een door Martin en Renate gehuurde auto. Die hebben we allebei hard nodig om zeven personen, tien grote koffers en tassen en alle handbagage te vervoeren.
Hoewel… tien koffers en tassen? Er is er een op Entebbe achter gebleven, de koffer van Merette. Dat betekent dat de jongedame geen pyjama heeft. Daar is ze, op zijn zachtst gezegd, niet blij mee.
Haar prachtige, Hollandse schilderij, cadeau voor Renate zit ook in die koffer, en nog een heleboel andere zaken die ik niet wil missen. Dat vertel ik nog maar even niet.
Martin en Renate rijden daarom terug naar de luchthaven. De koffer staat er nog. Het kost wat moeite, maar uiteindelijk mogen ze hem meenemen. Ik ben heel blij met het sms’je dat ik krijg en Merette moet het voor een nachtje met een T-shirtje doen…

Cadeautjes

We slapen heerlijk en genieten van een gezellig ontbijt met z’n vijven. We pakken een beetje uit en dan is het wachten op Renate.
De eerste cadeautjes – waaronder het schilderij – mag Renate vast uitpakken. Voor de rest gaan we naar haar huis. Het blijkt een ruim appartement te zijn, met twee balkons en zelfs twee badkamers. Daar kan je prima wonen!
In de woonkamer pakken we alles uit wat er uit Nederland is meegekomen, van dekentjes voor op de bank tot lampen, van afwasborstels (want die kennen ze niet in Oeganda) tot diepvriesbakjes en van kaas tot opbergdozen.

Alle spullen voor het Babieshome en de cadeaus voor vrienden en bekenden stoppen we weer in tassen, die moeten over een kleine twee weken met Renate mee naar Jinja.
We eten die avond heerlijk aan het Victoriameer bij The Bay. Beginnen met een drankje bij het kampvuur.

Foto's