Het heeft Hare Majesteit behaagd… (2)

René wordt verwacht bij Café Floors, om ongeveer kwart over negen. Daar zal het voltallig college van B & W aanwezig zijn om de feestvarkens te ontvangen. Of ik de smoes vast door wil geven aan de gemeente?

Die heb ik inmiddels. Donderdagavond zal ik hem zeggen dat hij toch niet echt moet denken dat we zijn 60^e verjaardag ‘zo maar’ voorbij laten gaan en dat hij om kwart voor negen in zijn goeie pak (vanwege een chic etentje) klaar moet staan omdat Roos, Sander en Merette ons dan komen halen voor een dagje uit.

Roos is donderdagavond al in Deventer en heeft mijn auto mee. Merette, mijn arme Merette, weet van niks. Ze kan absoluut geen geheim bewaren en krijgt dus ook pas donderdagavond te horen dat ze de volgende dag vroeg klaar moet staan omdat we papa’s verjaardag gaan vieren. Ze is een tikje beledigd…

René is nieuwsgierig, maar natuurlijk vertel ik niks. ‘Je ziet het morgen wel! Ga maar niet te laat naar bed, want het wordt een lange dag.’
Renate baalt in Oeganda. Ooit waren er plannen om over te komen in april, maar met net een nieuwe baan is dat niet aan de orde. Ze had vast een paar dagen vrij kunnen krijgen, maar daar is een retourtje toch net iets te duur voor…

Vrijdagmorgen kwart voor negen. Roos, Sander en Merette arriveren in Huize Sluiseman. ‘Ook al zo chique’, constateert René.  Ja, wat dacht-ie dan, dat zij niet mooie aangekleed uit eten gaan?

‘We gaan vast ver weg, als we nu al op pad moeten’, vist René. ‘Ja, het is wel even rijden’, beaam ik.
Als we richting stad rijden vraagt hij: ‘Gaan we naar het stadhuis?’ Maar nee, dat kan volmondig ontkennen.
We rijden de Zantpoort op, ik parkeer en vraag of hij even mee loopt. Het regent pijpenstelen (dát had ik niet besteld, de dag ervoor zat ik nog heerlijk op een terras op de Brink!). Café Floors is versierd met een rood-wit-blauw-oranje ballonnenboog. Geen collegelid te bekennen (want die moeten allemaal om negen uur ergens de Kroningsspelen openen en zijn dus aan de late kant), dus of we maar willen gaan zitten met koffie. We zijn niet de eersten. ‘Zijn ze hier allemaal jarig?’ vraagt René. 

Dan komt burgemeester Andries Heidema binnen. Mét ambtsketen. En dan… ‘Heeft het iets met De Lathmer te maken?’ vraagt mijn echtgenoot. ‘Zo, valt er nu dan een kwartje?’ stel ik als wedervraag. Het valt. Maar nog met horten en stoten.

Ook de wethouders komen binnen. De burgemeester vertelt nog even dat er hier in het café acht mensen zitten die een onderscheiding krijgen. ‘We gaan zo naar de Bergkerk, waar iedereen die u lief heeft op u zit te wachten’,  aldus de burgemeester. ‘Allemaal zitten ze in het complot en ik begrijp dat het u allemaal volledig heeft verrast. Dat is mooi, want dat was nou precies de bedoeling! We gaan er een mooie bijeenkomst van maken!’
Gelukkig hebben de mensen van de gemeente gezorgd voor paraplu’s, dus we arriveren niet helemaal doorweekt bij de Bergkerk.  En inderdaad; die zit vol! Het is een mooie bijeenkomst. Er is een zangeres (Daniëlle Kien Absil) die prachtige Nederlandse nummers zingt (begeleid op de piano door Frank ter Borgh, de MLD-arts van Roosmarijn; het is dat iemand me dat heeft verteld, ik had hem niet herkend…), er is een koor (The Liberation Singers) en de kerk, die van zichzelf al mooi is, is prachtig aangekleed.

 

 

 

 

Merette is helemaal opgelucht als René zijn onderscheiding heeft gekregen; ze snapt niet echt wat er aan de hand is, maar hé, als papa bij de burgemeester (die ze overigens heeft begroet met drie welgemeende zoenen, ze kent hem immers van de Deventer Sportploeg?) mag komen en ook nog bloemen en een speldje krijgt, en iedereen dat leuk vindt, moet het wel goed zijn toch?

René straalt. De hele dag. Bij de groepsfoto (die niet buiten kan, maar achterin de kerk wordt gemaakt tussen haastig bij elkaar gezette bloemstukken van de voorkant), bij de lunch in het Volkshuis (waar krijg je nog een knuffel bij je broodje?), een buitengewoon drukke en gezellige borrel bij de Dikke van Dale en als laatste een heerlijk etentje bij FJ met een klein groepje. Voor het voorgerecht proosten we met z’n allen én… met Renate, die met een glas wijn in Oeganda via Skype met ons mee proost. Is ze er toch even een beetje bij…

Om half twaalf ’s avonds zijn we weer thuis. Met vrachten bloemen, kaarten, flessen wijn (en zo) en cadeaus.

 

 

Het is gelukt. Tot vrijdagmorgen vroeg heeft René totaal niet in de gaten gehad wat er ging gebeuren. Zo hoort het! Dank aan al die lieve mensen om ons heen: die er waren (of er hadden willen zijn, maar andere verplichtingen hadden) voor het geheim houden, het meedenken, het rijden, het meevieren.

En natuurlijk vooral dank aan Hans Fibbe, Joke Tijhuis, Kees van Hoof en de andere meeschrijvers aan de burgemeester. Het was een fantastische dag!

 

Meer foto's? Kijk even op Facebook!