Het is een paar weken geleden als ik hoor dat Aartsbisschop
Desmond Tutu naar Deventer komt. De man die ik, net als Nelson Mandela,
mateloos bewonder. Om zijn liefde voor mensen, maar vooral ook om zijn moed in
de (niet altijd vreedzame) strijd tegen Apartheid.
Ik heb nooit begrepen hoe het kan dat mensen elkaar
minder(waardig) vinden vanwege hun huidskleur. Ik wil het ook niet begrijpen; of
je nu blank, zwart, bruin, geel of rood bent (of iets er tussen in); je bent
een mens.
Net zomin als ik begrijp (of wil begrijpen) dat mensen
elkaar veroordelen vanwege een religie; van mij mag iedereen geloven (of niet)
wat hij wil en wat bij hem of haar past.
Daarmee sluit ik niet mijn ogen voor verschil in cultuur: geen
mens hoeft mij te vertellen hoe ik mij moet kleden, ik vind dat man en vrouw
samen (als ze samen zijn) tot een taakverdeling moeten komen waarbij ze zich
goed voelen en nee, ik heb geen goed woord over voor mannen die hun seksuele ‘rechten’
opeisen zonder respect voor de vrouw en zonder na te denken over de gevolgen.
Ik sluit ook mijn ogen niet voor het gevaar van
fundamentalisme: iedereen die uit naam van het geloof meent te kunnen
onderdrukken, martelen en moorden of probeert andere mensen te dwingen een
geloof aan te nemen heeft iets niet goed begrepen: in Koran, Bijbel en Thora
worden liefde en verdraagzaamheid
gepreekt en ook de andere religies en het humanisme willen niet anders.
Desmond Tutu is (emeritus-) Anglicaans aartsbisschop (en dus
‘gewoon’ getrouwd, vader en opa, moeten ze in de katholieke kerk ook weer eens
invoeren) en heeft zich als priester jarenlang ingezet voor de strijd tegen
Apartheid in de tijd dat Mandela en zijn kameraden dat niet konden doen omdat ze
gevangen zaten. De Zuid-Afrikaanse regering durfde dat met priesters niet aan,
hoewel het hem ook niet gemakkelijk werd gemaakt. Terecht krijgt hij voor zijn
verdiensten de Nobelprijs voor de Vrede. Na het officiële eind van de Apartheid
weet hij met zijn Waarheids- en Verzoeningscommissie een burgeroorlog te
voorkomen.
Nog steeds laat hij zijn stem horen: hij protesteert tegen
de ongelijke verdeling van welvaart in de wereld, pleit voor de instandhouding
van fondsen voor ontwikkelingssamenwerking en maakt zich hard voor goede
gezondheidszorg in Zuidelijk Afrika via zijn banden met het Medical Knowledge
Institute en onder het motto: Preventie door Educatie.
De Desmond and Leah Tutu Legacy Foundation deelt zijn denk-
en levenswijze en bewaart zijn boodschap voor de generaties na ons.
Voor
mij is zijn komst naar Deventer een niet te missen gelegenheid om hem ‘in het
echt’ te zien. Desmond Tutu zal namelijk vrijdag 21 september een viering
bijwonen in de Lebuinuskerk. Bulungi krijgt de vraag om een poster op te hangen
in de Lebuinuskerk; Deventer wil graag de grote betrokkenheid van inwoners bij
projecten over de hele wereld laten zien aan de bezoekers van de viering. Dat
betekent dat ik in elk geval verzekerd ben van een plekje in de ongetwijfeld
volle kerk!
Zaterdag
de 22e legt hij bloemen bij het beeld van Albert Schweitzer op de
Brink. Nog een mogelijkheid om hem te zien. Heel stiekem droom ik ervan hem de
hand te kunnen schudden (graag met een fotograaf in de buurt…)
Een
paar dagen voordat het bezoek plaatsvindt krijg ik een telefoontje van het
stadhuis. Burgemeester Andries Heidema belt met de vraag of ik al plannen heb
voor zaterdag? Jawel, naar de Brink dus. ‘Nou’, zegt hij, ‘misschien moet je
dat maar skippen. Want ik wil je graag uitnodigen om aan de tafel van de
Gemeente Deventer te komen zitten bij het diner in de Bergkerk ter ere van
Desmond Tutu…’
Whow…ik
weet even niet wat ik zeggen moet. Maar JA, ik ruil de Brink graag in om daar aanwezig
te zijn! Nog nooit ben ik met een uitnodiging zo blij geweest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten