Blaasontsteking (1)

Het is eind november 2017 als ik verkouden word. Ik zeg er een paar privéafspraken voor af, maar rommel verder gewoon door. Renate en Luca wonen sinds een paar maanden in hun eigen huis en kunnen rustig landen in Nederland, alle gesprekken/formaliteiten rondom het – vervroegde en niet geheel vrijwillige – pensioen van René zijn afgehandeld, ik heb eigenhandig de hypotheek omgezet, kortom: voor mijn gevoel staan een aantal zaken goed op de rit. Maar dan krijg ik – vlak na de intocht van Sinterklaas in Deventer  – van het ene op het andere moment koorts. Een griepje, lijkt me.

Ik meld me ziek, kruip een paar dagen in bed en duim heel hard dat het snel over is, want het weekend erna vieren we mijn 60-ste(!) verjaardag in een vakantiepark. In dat weekend is de koorts weg. De bijbehorende vermoeidheid niet, maar dat geeft niet, want ik hoef helemaal niks te doen. De boodschappen zijn gedaan, er wordt gekookt, het enige wat ik hoef te doen is genieten van het enorme pak sneeuw dat ik vroeg – én kreeg – voor mijn verjaardag. En geloof me: dat is een feestje met een peuter die nog nooit in de sneeuw gespeeld heeft!

Na een heerlijk weekend ga ik weer aan het werk. We passen nog een dagje op Luca (met een bezoekje aan het Openluchtmuseum), vieren de feestdagen, en tussendoor werk ik.

De planning was om alleen het hoogstnoodzakelijke te doen, maar dat is meer dan verwacht, waardoor ik zelfs in de eerste week van januari (die vrij gepland was) toch nog een aardig aantal uren werk. Lekker thuis, met weinig afspraken, maar toch. Van echt uitrusten komt het niet en dat merk ik, want ik heb weinig energie. Dat gegeven zit me danig in de weg, want er is zoveel te doen! Voor Bulungi, Deventer Wereldstad, De Deventer Sportploeg, Zozijn, thuis en op het werk. En ergens heb ik het gevoel dat ik het allemaal niet in mijn vingers heb.  Half januari zit ik ’s middags net voor vijven met een potje urine bij de huisarts. Blaasontsteking! Ik krijg een antibioticakuur en daarmee moet het snel verholpen zijn. Mijn gedachten gaan even terug naar 1994 toen een aantal blaasontstekingen wel heel vervelend uitpakte, maar die gedachte duw ik snel weer weg: het is heus niet gek om een keer een ‘gewone’ blaasontsteking te hebben en met het kuurtje is het vast snel over. De volgende dag – een donderdag – ben ik vrij. De afspraak die ik had, zeg ik voor alle zekerheid af (en gaat uiteindelijk niet door vanwege de winterstorm). Heb ik mooi een paar dagen om het rustig aan te doen.

De week erna blijf ik me ‘niet fit’ voelen; ik kan het niet anders omschrijven. Lamlendig, dat komt er ook in de buurt. Op zaterdag zie ik aan mijn urine dat het niet in orde is en bel de huisartsenpost. Als ik vertel dat ik maar één nier heb, moet ik meteen komen. Uit onderzoek blijkt dat er nog een ontsteking zit, dus volgt er nog een kuur. Dit keer van slechts één tablet, die ik die avond moet innemen. Er wordt nader onderzoek gedaan naar welke bacterie de ontsteking veroorzaakt.’s Avonds ga ik uit eten met twee vriendinnen van de middelbare school. De afspraak staat al zo lang en we hebben ons er alle drie op verheugd. Bovendien hoef ik er alleen maar te zitten en te eten toch? De dag erna vieren we Renates verjaardag in het Spoorwegmuseum. Haar eerste verjaardag in Nederland na alle jaren in Oeganda is een bijzondere dag, en daar wil ik bij zijn.

Het zijn leuke uitjes en dat ik me nog steeds wat vreemd voel, wijt ik aan het feit dat de blaasontsteking natuurlijk nog niet echt weg is. Een paar dagen later wordt bevestigd dat de kuur die ik nu heb gehad, de juiste ingrediënten bevat voor de bacterie die is aangetroffen. Het moet nu snel beter gaan.Ik negeer het zeurende stemmetje in mijn hoofd dat zegt: ‘Jaja, dat heb je eerder gehoord. En waarom ben je dan zo moe? En is dat nou toch een beetje pijn in je linkerzij? Daar waar die nier zit?’Ik zeg nog een paar vrijwilligerswerkafspraken af en doe verder keurig wat ik moet doen op mijn werk. Met een paar dagen is het vast allemaal in orde…

Lees hier het vervolg....