Dus... Stemmen graag! http://www.cliniclowns.nl/goudenneus/
Ze is zes
jaar. Twee rode staartjes, hoge schoenen en een paar ondeugende scheve oogjes.
Ze komt van het Lantaarntje en zet haar eerste schreden op De Linde . Een bewuste keuze van ons, haar ouders.
Allereerst voor het speciaal onderwijs. Het is dertien jaar geleden net een
beetje ‘in’ aan het worden om kinderen met Down Syndroom naar het reguliere
onderwijs te laten gaan. De VIM, de Vereniging Integratie Mongooltjes (echt
waar!!) maakt zich daar sterk voor. Ik heb er nog niet zo’n hoge pet van op en
een artikel in het NRC met de titel: ‘Eva wordt op elk verjaardagspartijtje
gevraagd!’ waarin een moeder van een
meisje met DS trots vertelt dat haar dochter bij alle kindjes van de klas op de
verjaardag mag komen doet voor mij de deur dicht. Geen enkel ander kind in die
klas gaat naar alle partijtjes, alleen Eva.
Ik vraag me dan af waarom? Vast niet omdat de kinderen dat nou allemaal
zo leuk vinden. Niks voor mij. Als Merette op een verjaardag komt is dat omdat
Merette wordt uitgenodigd en niet omdat alle moeders zo sociaal het mongooltje
van de klas uitnodigen. Dank je feestelijk. Bovendien willen we Merette geen
uitzondering laten zijn. En als ze zes is weten we al lang dat onze dame
cognitief bepaald geen hoogvlieger is, maar we weten ook dat – als elk kind in
groep drie met kerst een boekje kan lezen en Merette niet – ze heel ongelukkig
zal worden als ze merkt dat ze met de klas niet mee kan. (Rugzakjes en
ambulante begeleiding zijn dan nog niet uitgevonden; ik geef eerlijk toe dat
mijn keuze anno 2005 mogelijk een andere zou zijn geweest dan die van 1992.) En
al deze argumenten wegen uiteindelijk zwaarder dan hét argument om haar in de
buurt op het regulier onderwijs te laten meedraaien: het in haar eigen wijk
blijven. Want dat geeft je met speciaal onderwijs wel helemaal uit handen.
De tweede
keuze is die voor De Linde . Ondanks
Merettes beperkte IQ willen we haar graag zo veel mogelijk meegeven van de
‘gewone’ maatschappij. Dus ga ik kijken op De Linde ,
een school midden in een gewone woonwijk. En val als een blok voor het team en
de sfeer.
Ik ook. Tot
er na een jaar problemen ontstaan in het team. En ik daar vanuit de
oudercommissie wat aan probeer te doen. Tot mijn eigen verbazing kom ik terecht
in de raadszaal van het Deventer stadhuis, van achter de microfoon
discussierend met de wethouder van onderwijs en de directeur van De Linde .
(Zou daar de basis zijn gelegd voor een politieke carrière?) Het komt
allemaal goed, maar ten koste van veel: teamleden die boos en teleurgesteld De Linde verlaten en ouders die hun kind van school
af halen. En ja, ze zijn ook boos op en teleurgesteld in mij. Dat doet pijn.
Twaalf jaar geleden en soms nu nog.
Ik doe er
warme vriendschappen op, we delen als ouders (al is dat een klein groepje) veel,
heel veel met elkaar.
Praten
blijft voor Merette een probleem en levert vaak frustraties op al blijft ze
proberen mensen duidelijk te maken wat ze vertellen wil.
Als ze 13 is
gaat ze naar het VSO. Is soms niet meer dat blije meisje, want al heeft ze het
Syndroom van Down, ook aan haar gaat de puberteit niet ongemerkt voorbij!
Cognitief is ze nog steeds geen hoogvlieger en het is soms moeilijk voor haar
om zich staande te houden tussen de andere pubers die haar – in elk geval
verbaal – meestal veruit de baas zijn. Ze wil alles volgen, alles in de gaten
houden en dat is vaak heel vermoeiend.
Haar eerste
interne stage begint: het toiletpapier aanvullen op school! Ze is apetrots want als je stage gaat lopen
ben je groot! Er volgt een externe stage in Voorst. En langzamerhand groeit bij
Merette het besef dat school niet iets is voor altijd. Dat er andere dingen
zijn in het leven. Ze vindt het fijn in Voorst.
Een eigen
huis, een baan. Na dertien heerlijke jaren is ze te groot geworden voor school.
De tijd is aangebroken om De Linde
te verlaten.
Dank
allemaal voor alle goede zorgen, alles wat ze bij jullie heeft geleerd, alle
warmte en betrokkenheid bij ons gezin. Dank vooral voor al jullie inzet die
mede Merette heeft gemaakt tot wat ze nu is: een jonge vrouw, weliswaar met een
verstandelijke beperking, maar met eigen, mooie plek in de maatschappij!
Monica
Geen opmerkingen:
Een reactie posten