Kennismaking met de Bulungikinderen

Tot nu toe is het er niet van gekomen om alle Oeganda/Tanzaniaverhalen van 2012 op te schrijven. Maar omdat ik nu toch echt de fotoalbums wil maken, ben ik er inmiddels druk mee aan de slag. Op verzoek ook hier in mijn blog. Met enige regelmaat dus een - niet actueel, - Afrikaanse blog. hopelijk wel leuk om te lezen!

6 augustus 2012

 

We zijn inmiddels een paar dagen in Jinja en een beetje bijgekomen van de hectische heenreis. Tijd dus om het Nursery & Care Home te bezoeken en kennis te maken met onze ‘Bulungikinderen’.

Het is spannend om voor het eerst naar het Babieshome (zoals iedereen het noemt) te gaan. Afgelopen jaar zijn we in Nederland druk geweest met fondsen werven, website maken en aanhalen bij het Internationaal Beleid van Deventer, waar veel andere Deventer NGO’s bij betrokken zijn. Nu gaan we dan zien waar het allemaal echt om gaat!

We rijden naar Kisinye Road. We moeten door een ijzeren deur om op de compound te komen en vanaf het moment dat we naar binnen stappen zijn we omringd door kinderen. Allemaal kinderen die om wat voor reden dan ook – tijdelijk – niet bij hun ouders of familie kunnen wonen. Altijd is de intentie dat ze uiteindelijk wel terug gaan naar hun familie. Heel soms lukt het niet en wordt er een andere oplossing gezocht.

We maken kennis met Annet, de vrouw die speciaal voor de Bulungikinderen zorgt. Zes dagen per week.

En dan… daar zijn ze: Fahad, Federes, Yosepine, Stella en Reagan (aka Mr. Handsome, omdat hij er altijd in slaagt binnen twee minuten vies te zijn). En Emmanuel, een jongetje dat duidelijk een beperking heeft en inmiddels ook bij de Bulungikindjes hoort.

 

Federes

Reagan (Mr. Handsome)

Stella

Emma(nuel)

Fahad

Yosephine

Fahad lacht, precies zoals ik me had voorgesteld. Breeduit en stralend. Hij is ernstig meervoudig gehandicapt, maar ziet er gezond en blij uit. Federes is heel verlegen. Ze durft ons nauwelijks aan te kijken. Renate verzekert met dat dat beslist niet zo is als alles gewoon is, maar dat het echt komt omdat de ouders, ja echt de óuders van Renate, er zijn. Stella en Yosephine vinden het wel gezellig dat we er zijn, maar niet heel interessant. Reagan banjert dwars door alles heen als een kleine gorilla. En Emma (het is echt een jongetje) steekt meteen zijn handjes uit: ‘Til mij maar op, ik wil een knuffel’. Hij is een beetje ziekjes en maakt een heel zielige indruk.

Wat heerlijk om ze nu allemaal te kunnen zien en te kunnen knuffelen!