Steriliseren

(Geen nieuw verhaal, dus voor een aantal mensen al bekend. Maar vandaag weer even actueel...)

Merette wil autorijles. Haar oudste zus heeft autorijles en telkens wanneer we nu een lesauto zien roept ze: ‘Ikke ook, ikke ook, als ik 18 ben!’
Ik zeg dat dat niet kan en natuurlijk wil ze weten waarom niet. Ik probeer haar uit te leggen dat ze daarvoor heel goed moet kunnen lezen en dat lezen nu eenmaal niet tot haar vaardigheden behoort. Ze accepteert de uitleg tot haar zus een week later wordt opgehaald voor de volgende les en Merette de instructeur vast vertelt dat zij de volgende is die bij hem komt lessen.
Iedereen in mijn omgeving vindt het sneu voor Merette, maar er is niemand die zegt: ‘Wat een onzin, dat moet ze toch zelf kunnen beslissen!’

Merette wil ook een baby. Haar favoriete programma op tv is ‘De bevalling’ (we praten een jaar of acht, negen geleden). Ze nestelt zich dan knus tegen me aan, raakt niet van slag van de getoonde bevallingen en vertelt mij hoe zij zich voorstelt dat ze later ook een baby heeft. Vanaf de eerste keer dat ze daarover begon heb ik haar gezegd dat zij geen baby’s zou krijgen. In eerste instantie liet ik in het midden waarom niet, maar daar kom ik niet meer mee weg. Iedereen krijgt toch baby’s? Ik leg uit dat ze er dan ook voor moet zorgen: ’s nachts je bed uit (dat lijkt haar juist wel spannend), vieze luiers (gaffedamme!) en huilende baby’s. Vooral dat laatste kan haar inderdaad niet bekoren. Baby’s van vrienden en kennissen wil ze graag op schoot, maar als ze gaan huilen mag ik ze hebben! Voor even legt ze zich dan ook wel bij deze uitleg neer.
Maar een week later moet ik weer uitleggen dat ze echt niet voor een baby kan zorgen. ‘Oh, maar jij wel!’ roept ze triomfantelijk.

Al een aantal jaren geleden hebben haar vader en ik besloten dat we haar laten steriliseren. Wij vinden het een volkomen logische beslissing. Maar dat blijkt niet iedereen met ons eens te zijn.
Merette moet zelf kunnen beslissen, ze is baas over haar eigen lichaam. Als ik aan de mensen die er zo over denken vraag of ze hun vijfjarige dochter ook zwanger zouden laten worden als dat lichamelijk zou kunnen is dat ‘heel wat anders!’
Voor mij is het dat niet. Merette functioneert op het niveau van een vijfjarig meisje en het is de verantwoordelijkheid van ouders om hun kind te beschermen. Ook tegen een zwangerschap. Bovendien: stel dat ze een gezond kindje zou krijgen. Dat kindje zou nooit door biologische ouders kunnen worden opgevoed en moeten leven met de wetenschap dat in elk geval haar moeder ernstig verstandelijk gehandicapt is. En met een opa en oma die hun verantwoordelijkheid niet hebben durven nemen.

Inmiddels weten we dat de sterilisatie plaats moet vinden voor ze een jaar of 17 is omdat het anders voor de gynaecoloog ook een probleem kan worden omdat ze op 18-jarige leeftijd zelf moet beslissen.
We gaan naar een arts waarvan we weten dat hij hetzelfde standpunt inneemt als wij (want reken maar dat we niet de eerste ouders zijn die tot dit besluit gekomen zijn). Hij vraagt of Merette weet wat er gaat gebeuren. Neen, ik heb haar uitgelegd dat de dokter in haar buik moet kijken en dat ze daarvoor een dagje naar het ziekenhuis moet; ik kan het niet over mijn hart verkrijgen haar te vertellen dat het deze operatie is die ervoor zal zorgen dat ze nooit een baby krijgt. Gezien haar niveau is de arts het met me eens.

We prikken een datum en alles verloopt voorspoedig. Ik vind het een verdrietige dag. Weer een verstandelijk besluit, genomen in het belang van mijn dochter, maar ook een besluit dat geen moeder van harte neemt. Toch ben ik opgelucht als het achter de rug is.

Een paar weken later blijkt weer eens hoe ik me kan vergissen in het vermogen van mijn dochter om dingen op te pikken die eigenlijk niet voor haar oren bestemd zijn.
Ze kijkt voor de zoveelste keer naar een bevallingsprogramma en zegt ‘Ikke niet hè mam, ik ben bij de dokter geweest!’