Een maand geleden…

stonden we op Schiphol. Rond kwart over negen zwaaiden we Renate uit. Acht maanden naar Oeganda. Woensdag 3 november komt ze terug. (Leuk als op je werk iemand een afspraak wil maken voor die dag en je meteen roept: nee hoor,dan kan ik niet!)
Een maand is ze weg. Een achtste deel van haar verblijf in Oeganda zit er op.
En het is ontzettend snel gegaan! De eerste avond sms-t ze dat ze in Kampala in een guesthouse zit en goed is aangekomen. De volgende dag is er een blog: geschreven in korte broek, met een biertje naast de laptop.
Ik denk aan de tijd dat ik zwanger was van haar: bijna 26 jaar geleden. Mijn broer zat een jaar in Amerika, met een uitwisseling. Keurig in een (katholiek) gezien en het hele jaar braaf op highschool. Ongeveer een keer in de maand belden we, want vaker bellen was te duur. Het kon een keertje extra toen mijn vader een hartaanval had gehad. Verder schreven we brieven. Mijn ouders zochten hem op in mei en ik had een brief geschreven om hem te vertellen dat hij oom zou worden. Toen hij dat las, was Renate al een aantal maanden 'onderweg'.
Wat is er veel veranderd in de laatste 25 jaar. Ik volg vrienden en vriendinnen van Renate all over the World. Ik blog, hyve en facebook (en chat zo met de projectpartner van Renate nog voor ze in Oeganda is gearriveerd. Inmiddels begint hij met ‘Hi mama’…).
En nu volg ik mijn eigen kind via internet. We spreken haar via skype. Ze klinkt ontspannen, happy. Wat een luxe! Want via mail en blog kan ze me voor de gek houden en doen alsof alles ok is, maar als ik haar hoor (en zelfs soms zie via de webcam) weet ik het zeker: ze zit er geweldig op haar plek!
Het project is pittig, ze ziet er soms heel schrijnende dingen, werken in Afrika is écht anders, maar het is er geweldig! En ik kan haar volgen, bijna elke dag.

Vanavond slaapt ze ergens in The Village (= op het platteland). Zonder stroom, zonder water, zonder sanitair (back to my scouting-roots). Even geen contact dus. Maar dat is prima, want zondag gaan we skypen als ze bij BEHOD het paasfeest viert met een film en een maaltijd voor 80 personen. Die 80 mensen willen ons allemaal wel zien, en dus gaan laptop en webcam mee. Wij zitten hier met de oma’s, die ook nog nooit geskyped hebben. Nu maar hopen dat de verbinding een beetje wil lukken.
Zo komen we die andere zeven maanden ook wel door!