zondag 23 augustus 2009

Caught in Popstars

Mailtje van Renate: ‘Mam, ik heb een mailtje gestuurd naar SBS om te vragen of ik met Merette naar een opname van Popstars kan. Ze wil zó graag Gerard Joling zien en ze vindt het vast ook leuk om eens te zien hoe het gaat’.
Leuk idee.
Nog een mailtje: ‘Nou het kan, maar al aanstaande zaterdag. Gerard Joling is er en we moeten daar maar even vragen of ze hem kan ontmoeten, dat kunnen ze nog niet zeggen. Maar ik ben op Lowlands, dus kan jij er heen? Want ik weet niet of het voor een andere zaterdag ook zo makkelijk gaat. Vraag ik er wel een kaartje bij voor papa.’
Ik heb heel andere plannen voor die zaterdag, want mijn opruimvakantie is geslaagd, maar ik heb nog wel een aantal schrijfklussen liggen die af moeten. Maar ja, Gerard Joling en Merette, die kans kan ik niet laten lopen. Toch? Nee dus.
We worden om half twee verwacht bij ’t Spant in Bussum en het kan een lange dag worden. Meer weet ik niet, zelfs niet om welke opnamen het gaat.

Donderdagavond wil ik Merette bellen met het grote nieuws, maar ze is me voor. ‘Ik heb Jannes gezien!’, gilt ze door de telefoon. ‘En een kus gegeven! En op een kameel gezeten!’ Zomerfeest op De Lathmer. Na een beetje na- en doorvragen kom ik erachter dat ze al drie dagen aan het feestvieren is geweest op het terrein van De Lathmer. Jammer dat ik het niet wist, dan had ik iets meer begrepen van haar verhaal. Maar dat Jannes er was bewijst de volgende dag de foto op de voorpagina van het regiodeel van de Stentor: ze loopt naast Jannes in een vrolijke polonaise. Voorpagina gehaald zonder dat ik erbij was. Kind van haar moeder.


Ik vertel dat we naar Popstars gaan en dat Gerard Joling er ook is. Daar is ze even stil van, want Jannes is fantastisch, maar kan niet tippen aan Gerard Joling. Dat is het echte werk! We spreken af dat ik bloemen haal en dat we haar zaterdagmorgen ophalen.
We zijn rond kwart voor een in Bussum. We begrijpen (van zenuwachtige ouders in de rij) dat er nog 22 kandidaten zijn en dat er tien moeten overblijven voor de liveshows. Om half twee gebeurt er niks. Het is warm in de rij en we hebben honger en dorst. Ik ben ervan uitgegaan dat ’t Spant in deze behoeften gaat voorzien, maar ja, we kunnen er niet in. Pas tegen half drie gaat de deur open. De organisatie mag blij zijn dat er niemand bevangen is door de hitte. We moeten telefoons en camera’s afgeven. Dat doe ik braaf. Mijn mobiel en mijn camera. René's mobiel zit in mijn ene zak en het kleine cameraatje in mijn andere. Ik weet dat de kans op een meet & greet met meneer Joling niet groot is, maar als het gebeurt zal dat niet zijn terwijl ik zonder camera zit!
Binnen blijkt er wel in onze vochtbehoefte te kunnen worden voorzien, maar er is helemaal niets te eten… Als dat nu in de uitnodiging had gestaan, dan had ik voor een paar broodjes gezorgd. Voor de twee toiletten staan we vervolgens meer dan een half uur in de rij. Het duurt tot half vijf voor we eindelijk de zaal in kunnen. Geen idee waarom het zo lang duurt, communiceren is duidelijk niet de sterkste kant van Popstars. Het is dat ik het Merette niet kan aandoen, maar oh, wat was ik graag naar huis gegaan. Met rammelende maag nemen we plaats in de zaal. Beetje achteraan en aan de zijkant. Merette heeft inmiddels al aan verschillende mensen verteld dat die mooie roos toch echt alleen voor Gerard is. Ze lijkt beet te hebben als een aardige man van de crew vertelt dat hij eens zal kijken of er iets te regelen valt. We zien hem niet meer terug.
Henk Jan Smit, Patricia Paay en Maurice Wijnen komen op als jury. Merette vindt het leuk om ze in het echt te zien. Nance en Gerard Joling zijn er wel, maar ze hebben in de zaal geen grote rol, dus we zien ze weinig. We klappen en juichen braaf op commando voor alle wannabe-popstars die voorbij komen. Na ruim een uur zijn er mensen die naar het toilet moeten. Of naar huis willen, omdat het inmiddels over zessen is. Ze mogen er niet uit. De deur van de opnamestudio blijft stijf gesloten. Alleen voor een driejarig jongetje dat echt heel nodig moet wordt een uitzondering gemaakt. Slimme actie, dweilen is ook niet alles.
Het wordt een gênante vertoning. Steeds meer mensen willen weg, maar mogen niet. Wij bekijken het met stijgende verbazing. Ben je een zaterdagmiddag uit, wordt je compleet gegijzeld. Caught in a trap called Popstars.
Merette vindt het allemaal nog prima en hoopt nog steeds op een ontmoeting met Gerard. Ze raakt nu aan de praat met een van de meisjes van de crew. Zij belooft na de opname te kijken of ze iets kan regelen. Als het programma – met nog een verlenging omdat de jury vier kandidaten nog een keer wil horen – is afgelopen loopt het tegen zevenen. Alle toeschouwers – behalve de familie – moet (mag) de zaal uit. De uitslag blijft geheim, want het is niet de bedoeling dat die bekend wordt voor de uitzending. Of wij nog even willen blijven? Dat willen we. We verlaten de zaal via een andere uitgang dan de rest van het publiek en wachten op de terugkeer van het meisje. Na een paar minuten komt ze terug. ‘De hele crew is aan het eten. Je mag mee naar beneden en dan komt Gerard even bij je.’
Beneden stellen we ons een beetje verdekt op om te voorkomen dat iedereen in de gaten heeft wat er gebeurt. En dan… is daar Gerard Joling. Merette valt compleet stil. Gelukkig heeft hij daar zelf geen last van. Hij knuffelt en zoent en kletst gezellig weg. De roos vindt hij prachtig. En natuurlijk mag er een foto gemaakt worden. Wel twee, voor alle zekerheid.
Met een blije Merette nemen we afscheid. Ze heeft honger, ze moet naar de wc (maar die zijn kapot(!)), maar het geeft allemaal niks. Ze heeft er zeven uur op moeten wachten, maar haar missie is geslaagd. Haar dag, wat zeg ik, haar hele weekend, kan niet meer kapot! Mijn schrijfwerk? Ach dat ligt er morgen ook nog wel…

donderdag 13 augustus 2009

Glamorous

Ik heb een klantenkaart van Douglas. Want ik ben verslingerd aan lekkere luchtjes. Make-up is minder aan mij besteed. Ik vind het wel leuk, maar ben er niet heel handig mee.
Door die klantenkaart krijg ik ook altijd aanbiedingen. Tegen de feestdagen heel handig (en ze blijven de winkel waar je cadeautjes het allermooist worden ingepakt, ik snap niet dat andere winkels daar nog geen voorbeeld aan nemen. Voor mij echt een reden om daar mijn cadeau-inkopen te doen!) en soms is een van mijn favoriete luchtjes in de aanbieding. Verder doe ik er niet heel veel mee. Een paar weken geleden lag er een kaart in de bus. Ik kon me laten opmaken en dan glamourfoto’s van mezelf laten maken. Zie je het voor je?
Maar het maakte me wel nieuwsgierig: hoe zou ik er uit zien met een goed aangebrachte make-up? Tot mijn eigen verbazing maak ik een afspraak. Maandag 10 augustus word ik verwacht.
De bewuste maandag heb ik spijt als haren op mijn hoofd. Ik wil niet opgemaakt, het is me veel te warm. En ik wil al helemaal niet op de foto, want daar word ik meestal ook niet vrolijk van. Maar ja… ik heb wel betaald…
Roos roept: ‘Tuurlijk ga je! Ik kom kijken hoor, ik wil toch naar de stad.’ René wil me wel wegbrengen (en dus ook mee) en Renate komt ook wel even kijken als het kan.
Ik meld me keurig op tijd. Een kleine, Aziatische vrouw maakt foto’s in een rap tempo. Er is een soort podium opgesteld met veel glitter en zilver. Brrr. Bij het maken van de laatste foto laat ze het slachtoffer van dat moment languit liggen en maakt dan een foto. Dan kom ik helemaal niet meer overeind…
Roosmarijn is inmiddels ook gearriveerd. ‘Zo’n leuke jurk gezien mam! Maar je moet wel even mee kijken. Want hij is met stippels en bloemen en nog wel duur ook. Maar ik vind hem heel gaaf.’ Ze bekijkt het gedoe met make-up en fotografie. ‘Wil je ook?’vraag ik. Er is plaats en ja, ze wil wel. Renate komt de winkel binnen. ‘Ik wil niet hoor. Ik heb het vorig jaar wel gezien. Knalpaarse lippenstift. Ik ben daar een beetje gek!’ Dan ziet ze de fotografe aan het werk. ‘En een beetje op de grond liggen zeker, echt niet!’
Maar…ik wil eigenlijk wel op de foto met twee mooi opgemaakte dochters. Het kost wat moeite, maar ze laat zich overhalen. ‘Maar geen paarse lippenstift en ik ga ook niet op de grond liggen!’
Ik ben als eerste aan de beurt. Eerst mijn haar, maar daar is weinig mee te beginnen. Fijn hoor, krullen van jezelf, maar je kan er niks mee. Er is wel iets wat mijn kroeskrullen in bedwang moet houden, daar ben ik wel in geïnteresseerd, dus ik mag een paar proefjes mee (enne…het werkt!). Daarna de make-up. Bruin laagje, groene oogschaduw, een trilmascara (krijg ik toch wat vreemde associaties mee, zo’n vibrerend borsteltje op je wimpers…) en een superglanzende lipgloss. Toch lijk ik nog wel een beetje op mezelf…
Roosmarijn krijgt donkerblauw aangezette ogen, Renate blauw en een prachtig roze lippenstift.
Dan de foto’s. De fotografe geeft in snel Engels, vriendelijk aanwijzingen. Beetje voorover, schouder hier, hand daar, nee niet duwen, hoedje op (nee echt niet, ik heb geen hoedenhoofd), (nep)bont stola om. Ik doe braaf wat ze zegt. Gelukkig hoef ik niet te liggen…
Roos wel en Renate ook. Ze doet het zonder protest. Nog even met z’n drieën op de foto en dan zijn we klaar. De foto’s worden (allemaal, en het zijn er veel!) getoond op een groot scherm. Als je er een niet mooi vindt kun je hem laten deleten. Natuurlijk komen we uit op een flink aantal foto’s, want vooral die van de meiden zijn prachtig! En wat heerlijk om met twee van zulke mooie meiden op de foto te staan!
Flink wat euri’s armer en een boel foto’s rijker staan we ver na sluitingstijd buiten. Strak in de make-up gaan we een hapje eten op De Brink. Naar het jurkje van Roosmarijn gaan we woensdag maar even kijken.
Maar kijk en oordeel zelf: heb ik geen prachtige dochters?



En natuurlijk is ook deze dame prachtig: het mooiste meisje met Down Syndroom van de wereld. Misschien moet ze de volgende keer ook maar mee, wie weer laat ze zich wel overhalen als ze haar zussen ziet.

woensdag 12 augustus 2009

‘Weekendje’ Scheveningen

Het dreigt heel warm te worden. Omdat Merette ook vakantie heeft is dat een mooie gelegenheid om met haar het strand op te zoeken. Ik mail het Skotel in Scheveningen. Dat is het hotel dat hoort bij de internationale Hogere Hotelschool in Den Haag. Ik ben er eerder geweest (bij het 25-jarig ambtsjubileum van H.M. Koningin Beatrix waar ik voor was uitgenodigd) en het ligt heerlijk dicht bij het strand. Bovendien hebben ze daar een eigen parkeerplaats waar je voor het woeste bedrag van € 5 mag parkeren.
Helaas is er geen plaats op woensdag of donderdag, maar vrijdag is er wel een kamer. We boeken; al wordt er onweer voorspeld, we nemen de gok. Als het dan zaterdag niet zulk mooi weer is kunnen we naar Sealife en Madurodam toch?
Donderdag zijn de stranden in Nederland nauwelijks bereikbaar en overvol. Het ziet er niet aanlokkelijk uit en de verhalen over de eindeloze files stemmen ook niet vrolijk. Vroeg weg dus maar.
In Scheveningen is het allesbehalve druk op het strand; er zijn zelfs strandtenten die niet eens de moeite hebben genomen om de ligbedden uit te zetten. Wij wagen het erop. Echt heel zonnig wil het niet worden, het is al met al goed toeven op het strand. We drinken koffie, lunchen met een lekker broodje en natuurlijk gaan Merette en ik even zwemmen. Koud. Verder lezen en kleuren we ons de dag door. Heerlijk.
Aan het eind van de dag is René verbrand (hoezo smeren, er was toch bijna geen zon?) en heeft Merette een beetje kleur.
Er staat een lekker windje als we naar het hotel lopen om te gaan douchen. We horen dat het in de rest van Nederland niet te harden is van de hitte. Toch een goede keus gemaakt!
’s Avonds dineren we bij de Crazy Piano’s op de boulevard. Heerlijk eten en drinken en tout Scheveningen wandelt aan je voorbij. Geloof me, daar is heel wat te kijken!
Na het vuurwerk om tien uur wandelen we terug naar het Skotel, een tikje rozig van de verrukkelijke witte wijn en de glaasjes port.



De volgende dag is het – tegen alle verwachtingen in – prachtig weer. We gaan met de tram naar Madurodam. Onderweg proberen we Merette uit te leggen wat dat is Madurodam. Ze is er al wel eerder geweest, maar dat is lang geleden. We krijgen het niet uitgelegd, Madurodam is abstracter dan je op het eerste gezicht zou denken…
Het is er druk en we dwalen uitgebreid langs de huisjes, kerken en andere zaken. Merette vindt het leuk en herkent ook wel een aantal dingen. Hoogtepunt is de klompenfabriek uit Borne (nooit geweten dat er iets te beleven viel in Borne) waar ze – na het offeren van wel een hele euro – twee Delfts Blauwe klompjes uit een vrachtwagen mag vissen.



Na Madurodam gaan we naar Sealife: genieten van prachtige vissen en andere zeebeesten en –planten. We wandelen onder de haaien door tot groot plezier van Merette.
Het is inmiddels eind van de middag en nog steeds heerlijk weer. We besluiten nog maar een keer te gaan eten aan het strand, het is vakantie nietwaar? De prijzen op de menu’s van de strandtenten liggen een flink stuk hoger dan bij de Crazy Piano’s en uiteindelijk belanden we – tot groot plezier van het personeel – aan hetzelfde tafeltje op het volle terras. Niet meer echt aan de drank - want we moeten nog wel naar huis – maar wel heerlijk in het zonnetje genieten we van het eten.
Dan gaan we op huis aan. Net voorbij Amersfoort zien we in noordelijke richting een enorm donkere band bewolking dreigend boven de horizon hangen. In Deventer was het weer allesbehalve mooi: somber en benauwd.
Hebben wij even geboft!

zondag 2 augustus 2009

Doorstuurmailtjes en De Deventer Sportploeg

Ik heb een hekel aan doorstuurmailtjes. Als ze grappig bedoeld zijn vind ik ze meestal vrij plat, niet mijn soort humor. Ze vragen met om lid te worden van vreemde sites op het gebied van voetbal (gratis t-shirt bij weet-ik-veel hoeveel leden); ze willen dat ik een mail binnen zoveel tijd naar een aantal andere mensen doorstuur opdat ik (en al mijn door mij met de mail verblijde vrienden) mateloos gelukkig word (en als ik hem niet doorstuur overkomt mij ernstige rampspoed); ik krijg een berichtje van een vermist kind of een vermiste hond met het verzoek om dat naar iedereen door te sturen, of ik krijg een mail over enge virussen: ik moet vooral oppassen voor een of ander virus dat alle bestanden in mijn computer zal opeten als ik het open (en doordat iedereen het naar iedereen doorstuurt wordt het vanzelf spam). De berichtjes en de sites waar ik heen moet blinken meestal niet uit door goed taalgebruik (dat is heel netjes uitgedrukt) en ik word per definitie geen lid of vaste bezoeker van een site waarvan de bezoekers en beheerders er een sport van maken om in een zin minstens zes spel- en stijlfouten te maken.

Maar heel soms zitten er wel leuke, nuttige of ontroerende berichtjes bij. Petities rondom sociale of milieuonderwerpen die me wel aanspreken en die ik dan ook meteen ga ondertekenen, de vlam van Amnesty die op mijn hyves heeft gebrand of zomaar een leuk filmpje. Ik kijk dus wel degelijk naar al die berichtjes die ik binnenkrijg. Ik stuur ze alleen meestal niet verder.

En nu…doe ik het zelf! Een oproep. Aan iedereen die het maar horen wil (en ja, dus ook aan degenen die het niet willen horen. Want ik heb een oproep die me zó na aan het hart ligt dat ik iedereen wel wil toeschreeuwen: stem! Nu! Op de Deventer Sportploeg!
Wat is er aan de hand?
De meeste mensen die mij kennen, kennen ook Merette, mijn middelste dochter met Down Syndroom. Ze zwemt al jaren (vanaf haar vierde) bij De Klup en ze gymt bij SVOD. Maar er zijn natuurlijk veel meer sporters met een verstandelijke beperking. In Deventer kunnen ze op dit moment behalve zwemmen en gymmen ook voetballen, tafeltennissen en judoën. Ze doen dat bij ‘gewone’ verenigingen in de stad en betalen daar zelf hun contributie. De Deventer Sportploeg helpt verenigingen bij het laten sporten van sporters met een beperking. We (want ik zit in de werkgroep van de DSP) zijn nog bezig om meer verenigingen te bewegen hun deuren te openen voor sporters met een beperking. Binnenkort begint Daventria met atletiektrainingen.
Wij proberen met een aantal sporters ook buiten hun eigen vereniging om leuke dingen te doen. Een keer per twee jaar doet een grote afvaardiging mee aan de Special Olympics, een tweedaags toernooi ergens in Nederland waar meer dan 1200 sporters met een verstandelijke beperking meedoen (en ongeveer evenveel vrijwilligers). Deelname als een grote Deventer Sportploeg kost geld. Dat hebben mensen met een verstandelijke beperking in Nederland helaas niet al te veel. De DSP probeer dat via acties en sponsoren bij elkaar te krijgen. Zo is het ons ook gelukt om een voetbalteam naar Portugal te laten gaan om daar aan een internationaal toernooi mee te doen. Door dit soort activiteiten krijgen de sporters heel veel waardering én maken ze kennis met allerlei mensen en gebeurtenissen waar ze enorm van genieten.

Nu heeft de Telefoongids een fantastische actie. Per regio mag je ‘een goed doel’ nomineren. Mensen kunnen daarop stemmen en de doelen met de meeste – goed beargumenteerde - stemmen krijgt een mooi geldbedrag. Voor de Deventer Sportploeg een prachtig begin van het budget voor de Special; Olympics in 2010.
En dus… heb ik iedereen in mijn mailbox een mail gestuurd. En iedereen op mijn hyves een berichtje. Al mijn collega’s een mailtje. Met het verzoek om te stemmen en om iedereen in hun omgeving ook op te roepen te stemmen. Want als het om ‘mijn’ sporters zijn kan ik schaamteloos lobbyen: ik wil bovenaan eindigen in onze regio!
Elke dag check ik de site van de Telefoongids. En eigenlijk… valt het me een beetje tegen. Allerlei mensen waarvan ik had verwacht dat ze meteen zouden stemmen zie ik niet terug op de lijst. Hoe kan dat nu? Inmiddels begrijp ik dat je alleen in je eigen regio mag stemmen (is creatief op te lossen, ik wil niemand aanzetten frauderen, maar kom op: wees een beetje creatief), maar ook van vrienden, kennissen en collega’s uit de regio vind ik weinig terug.
Ik informeer voorzichtig bij een aantal mensen. Sommigen geven toe dat ze nooit reageren op dit soort mailtjes (goh?) en laten zich overhalen als ik ‘Het Goede Doel’ uitleg. Anderen vinden dat ze te veel informatie in moeten vullen (naam, adres en telefoonnummer, niks wat ze toch niet al weten bij de Telefoongids), maar het grootste probleem blijkt hem te zitten in de site van de Telefoongids zelf! Je moet een mailadres opgeven (dat weten ze inderdaad nog niet altijd) en op dat mailadres krijg je een mailtje terug. Pas als je dat hebt bevestigd, staat je stem (of je nominatie zoals de site het noemt) geregistreerd. Als je geen mailtje terugkrijgt is er iets niet goed gegaan. Als je je mail wel bevestigd hebt vind je jezelf terug in de lijst onder de nominaties, met je argumenten.

Dus…ik doe het nog een keer. Ik ga weer heel veel mensen een mailtje sturen, ik ga via mijn Hyves oproepen én ik schrijf een blog. Meer kan ik er niet aan doen. Doen jullie mee?

Nog even de spelregels:
breng hier je stem (de site noemt het een nominatie!) uit. Je komt dan meteen uit bij de Deventer Sportploeg. Daar staat een rode knop (Nomineer dit goede doel) en via die knop kom je bij een invulveld. Vul zoveel mogelijk in!
Je moet vertellen waarom je vindt dat de Deventer Sportploeg jouw stem verdient (bedenk maar iets leuks, kijk voor inspiratie op de site van de Deventer Sportploeg) en waarvoor het geld gebruikt gaat worden (de Special Olympics in 2010).
Bij contactpersoon en telefoonnummer hoef je niets in te vullen.

Als alles goed gaat krijg je een mail waarin wordt gevraagd je stem te bevestigen: doe dat alsjeblieft wel, want anders telt je stem niet mee. Pas als je jezelf terug vindt in de lijst bij de Deventer Sportploeg heb je echt gestemd. Krijg je geen mail: doe het hele trucje dan gewoon nog een keer….

En voor iedereen die nu nog niet is overtuigd: kijk even naar deze foto’s! Als je dan nog niet om bent kan ik er niks meer aan doen…