Inmiddels zijn er twee groepen en zeker 30 sporters die elke week een uur gymmen. Gymjuf Sylvia heeft een aantal enthousiaste vrijwilligers die haar ondersteunen. Met eindeloos geduld leren ze ‘hun’ sporters steeds een stapje verder te gaan.
Dat hebben we heel goed kunnen zien op de Special Olympics. Twee jaar geleden doen er voor het eerst vijf gymnasiasten mee van de Deventer Sportploeg. In juni van dit jaar staan ze er weer: en wat een verschil! Ze zijn zó gegroeid in wat ze kunnen en stralen zo veel zelfvertrouwen uit.
En elk jaar zien we het tijdens de grote uitvoering van SVOD, waar bijna de hele groep aan mee doet. Inmiddels tijdens de avonduitvoering (er zijn er vier op een dag om alle groepen aan bod te kunnen laten komen en de avonduitvoering is de belangrijkste: met wethouder en andere bobo’s) en het dak gaat eraf als ze optreden. In maart van dit jaar dansen ze op ‘Follow the leader’ en Sylvia heeft ze allemaal overgehaald om in het rood/zwart op te treden. Kleding die van de vereniging is en niet van henzelf. Dat had ze een paar jaar eerder niet hoeven te proberen, maar inmiddels hebben ze nu zo veel (zelf)vertrouwen dat dan prima gaat.
Sylvia is zwanger. En elke week twee uur les geven aan deze bijzonder groep wordt te zwaar. Ze neemt afscheid op de laatste woensdag voor de kerst. Ze gaat niet echt weg, blijft (gelukkig) nog coördineren, maar voor de sporters wordt ze redelijk onzichtbaar.
De hele groep is aanwezig: met cd’s (want ze gaan dansen) en met cadeautjes. Het is even wennen dat ze alleen hun gymschoenen aan moeten en dat ze zich verder niet om hoeven te kleden. Wij zijn er om foto’s te maken. Als René gedachteloos achter me aan loopt naar Merettes kleedkamer wordt hij er meteen uitgejaagd: hij bevindt zich in de dameskleedkamer en dat kan toch echt niet.
Het wordt al met al een gezellige boel, Sylvia wordt verwend met leuke cadeaus, bloemen van de Deventer Sportploeg en heeft voor alle sporters een persoonlijk kaartje. Bijna allemaal willen ze nog wel even met haar knuffelen en zoenen en nog een keer naar het beginnend buikje kijken. Een paar huilen dikke tranen. Want afscheid nemen doet toch wel een beetje pijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten