Vervoer (2)

Het zal ergens begin van de jaren 0 van deze eeuw zijn geweest: het vertrouwde taxibedrijf dat het schoolvervoer voor Merette uitvoert wordt vervangen door een bedrijf dat ergens uit Gelderland komt. We wonen dan nog niet zo lang in de Vijfhoek en zijn ons vertrouwde pleintje in Blauwenoord, waar iedereen Merette kende, kwijt. We wonen nu aan de ventweg langs de drukke Leonard Springerlaan. Het nieuwe bedrijf is Willemsen de Koning.

De eerste weken wordt Merette met grote regelmaat te laat opgehaald. Ik bel natuurlijk, want Merette komt te laat op school en ik te laat op mijn werk. Maar volgens de mensen van het taxibedrijf klopt er niets van mijn verhaal, ze hebben de route keurig op de kaart bekeken en Merette is heus wel op tijd. Ze hebben geen idee van het verkeer in Deventer, regelen alles vanaf een kaartje.

Erger is dat de chauffeurs haar na school thuis afzetten, maar niet wachten tot ik de deur heb opengedaan als ze aanbelt. Dat zijn ze contractueel wel verplicht, kinderen uit het ZML-onderwijs mogen niet alleen gelaten worden.
Ik bel maar weer eens met het taxibedrijf. ‘U hebt er maar voor te zorgen dat u thuis bent’, is de boodschap. Dat ben ik ook, we zorgen er altijd voor dat er iemand is als Merette thuis komt. Maar het kán een keer mis gaan. We werken allebei, de andere meiden zitten op school, en degene die er voor Merette moet zijn, kan een lekke band krijgen, een ongeluk of wat dan ook. Het taxibedrijf vindt niet zijn probleem, terwijl ik weet dat het in de contracten staat. Ik sein de buren in, maar ook die zijn simpelweg niet altijd thuis.
Contractueel is ook vastgelegd dat de kinderen aan de veilige kant, dus de huiskant, van de weg moeten uitstappen, zodat ze niet de weg hoeven over te steken (eigenlijk moet de chauffeur mee naar de deur, maar dat gebeurt zelden). Omdat Merette dus vaak alleen voor de deur staat en het busje dan al weg is, kan ik niet controleren of ze – al is het op de ventweg – aan de goede kant wordt afgezet. Later hoor ik dat buurtgenoten wel eens een roodharig meisje met het Syndroom van Down op de rotonde hadden zien lopen…. Om bij ons huis te komen, moet je wel een meter of 50 omrijden, anders kom je niet op de ventweg. Blijkbaar is dat toch voor sommige chauffeurs te veel gevraagd. Zij presteren het om Merette helemaal alleen die weg over te laten steken. Ik denk dat ze zelf in de gaten heeft, dat ik daar niet blij van word, ze heeft nooit geprobeerd om het mij te vertellen.
Gelukkig duurt het niet heel lang en in het volgend schooljaar is TCR weer de vervoerder. Dat gaat ook niet altijd goed, maar wel heel veel beter. Bovendien kan ik daar wel terecht als het echt mis gaat.

De tijd van schoolvervoer ligt inmiddels zo’n tien jaar achter ons. Merette maakt nog wel gebruik van de regiotaxi van TCR, maar daar wordt ik niet altijd gelukkig van. Ze komen te vroeg of te laat (ver buiten het kwartier speling dat ze hebben), zetten haar ook aan de verkeerde kant van de weg af en worden boos als wij er over klagen. We beperken het zoveel mogelijk. Naar haar werk gaat ze met een busje van Zozijn.

Wel gaat ze nog elke donderdag naar handvaardigheid met de regiotaxi. Er rijdt een vaste chauffeur die haar altijd op tijd ophaalt en op de juiste plek afzet. Bovendien zijn de dames die de handvaardigheid geven altijd ruim op tijd aanwezig en zullen nooit weggaan voor iedereen veilig is opgehaald.

Het is 2015. De gemeente Deventer heeft het schoolvervoer en regiotaxi opnieuw aanbesteed. Er komt een nieuwe vervoerder… Willemsen de Koning. Ik houd mijn hart vast.

De eerste donderdag in januari word ik gebeld. Bianca, van handvaardigheid. Ze heeft Merette aangetroffen bij de poort van het sportveld waar de handvaardigheid plaatsvindt. In het pikdonker, want vanwege het slechte weer wordt er niet gesport. De taxichauffeur heeft haar gewoon de bus uitgezet, op een redelijk afgelegen plek, waar niemand is. Ze is gelukkig, braaf als ze is, blijven staan en Bianca komt niet heel veel later. Maar dan mogen we echt blij zijn dat het niet veel langer heeft geduurd en er geen mensen of jongeren langs zijn gekomen die haar hebben aangesproken, want ik heb geen idee wat ze dan zou doen.
De taxichauffeur komt later met nieuwe deelnemers en laat zich niet aanspreken: de dames hadden er maar moeten staan en hij heeft er niks mee te maken als dat niet goed geregeld is. Het kan hem niet schelen dat Merette totaal niet weerbaar is.

Ik dien een klacht in. Dat moet bij de Provincie. Ik krijg een keurige bevestiging van mijn klacht en de belofte dat de vervoerder de klacht zal onderzoeken en binnen tien werkdagen schriftelijk bij mij zal reageren.

Ik mail ook naar de gemeente, naar de afdeling die over het vervoer gaat en naar de wethouder. Ik wil dat ze meteen op de hoogte zijn van deze gebeurtenis en vraag en passant of er tijdens de aanbesteding ook naar kwaliteit is gekeken of alleen naar de prijs.
Het duurt even, maar de gemeente reageert. Ze zijn geschrokken en een vriendelijke dame biedt haar excuses aan en zegt dat de klacht meteen in een van de gesprekken met de vervoerder is meegenomen. En of ik alsjeblieft weer van me wil laten horen als er weer iets mis gaat. Nou reken maar! En natuurlijk is er gekeken naar kwaliteit…

Merette is inmiddels al weer een paar keer op donderdagavond met de regiotaxi naar handvaardigheid gegaan. De eerste weken ben ik telkens blij als het kwart over zeven is. Als ze er dan nog niet zou zijn, had ik het allang gehoord.
De tien werkdagen waarbinnen de vervoerder zou reageren zijn inmiddels meer dan twee keer verstreken. Morgen ga ik maar weer eens bellen…
En nu maar duimen dat de gemeente heel snel een nieuwe aanbesteding doet!