Nynthe

Ik ben oudtante. Sinds woensdagmorgen 17 november. Van een heel mooi minimeisje Nynthe.
Helaas kwam Nynthe veel te vroeg op deze wereld, ze werd al na amper 26 weken zwangerschap geboren. Hals over kop, in een ambulance die met gillende sirenes onderweg was naar het ziekenhuis. Ze heeft maar een half uurtje geleefd…
Ik krijg het telefoontje ’s avonds in de stad, tijdens een gezellig etentje. Drie keer een belletje op mijn mobiel van de oma in spé (althans, dat dacht ik toen nog). Ik neem niet gauw de telefoon op tijdens een etentje, een mens hoeft tenslotte niet altijd bereikbaar te zijn en ik vind het ook van weinig respect getuigen voor de mensen met wie je een leuke avond hebt. Maar schoonzus en ik bellen niet zo veel en zo vaak, dus bij een paar telefoontjes in amper een half uur gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. Snel een sms’je: ‘zit in de stad, is het dringend?’ En meteen commentaar van mijn gezelschap: ‘Zeg zit jij ook altijd zo vast aan je telefoon?’ Maar ik heb al antwoord: ‘Ja.’
Ik verontschuldig me en loop naar buiten. Een verdrietige schoonzus vertelt dat haar dochter die morgen is bevallen van een dochtertje, veel te vroeg, veel te klein…

De volgende avond gaan we op bezoek; eerst bij schoonzus en zwager (en neef en nicht) en daarna bij de ouders die maar zo heel eventjes hun kindje mochten houden. In een heel klein mandje ligt een nog veel kleiner minimensje. Helemaal compleet, een prachtig kindje, maar oh zo klein.

Vrijdags vertel ik Merette dat het kindje van haar nichtje is geboren. Ze reageert enthousiast, maar als ik haar vertel dat het nog veel te vroeg was en dat het kindje nog niet klaar was vraagt ze heel voorzichtig: ‘Overleden?’ Ze is er stil van en besluit dan maar kleurplaat te gaan maken voor de baby. Een half uurtje later is ze druk bezig met kleuren: een grote rode Sinterklaas. Voorzichtig vraag ik of het niet mooier is om voor een klein kindje iets met bloemen te kleuren. In eerste instantie is ze beledigd: sinterklaas is toch mooi en leuk? Maar goed, ze wil ook wel iets anders maken…
Die zondag gaat ze met René mee naar de kerkviering op De Lathmer. Als ze thuis komt vertelt ze me dat ze een kaarsje heeft aangestoken voor de baby. En dat ze wel een beetje moest huilen.

Dinsdags wordt de kleine Nynthe begraven. Papa en mama dragen een klein roze mandje de kerk in en later naar het kleine grafje. Er zijn veel mensen, veel bloemen en ballonnen. En veel, heel veel tranen.

Een half uurtje op deze wereld: maar ze maakt mijn nichtje en haar vriend voor altijd papa en mama, maakte de broers en zus van haar ouders oom en tante en de ouders opa en oma.
En ons oudtante en oudoom (en we zijn natuurlijk niet de enige).
Wat heeft de kleine Nynthe in dat korte leventje veel teweeg gebracht.
En wat hadden we het haar gegund om nog wat langer veilig bij haar moeder in de buik te zitten en in februari pas het levenslicht te zien om op te groeien van baby tot peuter tot kleuter en verder.
Het mocht niet zo zijn, maar we zullen dat kleine meisje nooit vergeten…

De Libellemeisjes in Rotterdam

Ooit had Libelle iets heel leuks op de website: Het Gesprek van de dag. Een aantal columnisten kaartte dagelijks een (redelijk) actueel onderwerp aan. Het kon over van alles gaan, van heel serieuze zaken tot een lollig onderzoek, van diepgaande politiek tot een reactie op een TV-programma. Meestal ging het echt ergens over, soms was het ronduit hilarisch. Iedereen kon reageren. Een aantal meisjes deed dat met grote regelmaat en met respect voor elkaars mening en ideeën en tja… zoiets schept een band.
Een paar jaar terug wilden ze elkaar wel eens ontmoeten. En waar spreek je dan af als je elkaar op de Libellesite hebt leren kennen? Juist: op de Libelle Zomerweek.
En zo geschiedde. Niet alle meisjes vinden de Zomerweek even leuk, maar ze bleken elkaar – ondanks grote verschillen in politieke voorkeur, leeftijd, woonplaats, levensfasen en wat dies meer zij – wel heel erg leuk te vinden!
Op de Libellesite is de laatste tijd wat minder plezierig. Het Gesprek is door Libelle vakkundig de nek omgedraaid en in het forum, met al zijn hatelijkheden, waar het lijkt of niemand een andere forummer nog in haar waarde wil laten, voelen de meisjes zich niet thuis. Soms zijn ze nog op de Libelleblogs te vinden, waar af en toe (in elk geval een keer in de week) nog wel een interessant onderwerp te vinden is.
Maar dat wegblijven bij Libelle is op zich geen probleem, via websites, Hyves, Facebook, Twitter en zelfs de gewone e-mail weten ze elkaar te vinden.
De meisjes zijn allemaal druk bezette dames. Met (grote) kinderen, banen (al dan niet buitenshuis), honden, relaties (en de soms daarbij horende problemen), schrijven en heel veel andere dingen waar een meisje druk mee kan zijn.
En af en toe vinden ze toch tijd om elkaar te ontmoeten, ergens in Nederland. Nooit allemaal tegelijk, want dan is er wel een die jarig is (30, tja, dan krijg je een surpriseparty aan je rok van lief, familie en vrienden), 35 jaar verkering heeft,  gewoon thuis zit in Zwitserland of om een andere reden niet kan. Dat mag de pret niet drukken (hoewel het wel errug leuk zou zijn om eens allemaal bij elkaar te komen), een of twee keer per jaar komen ze wel bij elkaar. Niet op de Libelle Zomerweek, maar ergens in het land.
Amsterdam, Deventer en Utrecht hebben ze al gehad en de plannen voor de Mokerhei (plassen bij WB), Tilburg, de Zwitserse Alpen liggen klaar.
Zaterdag 6 november zijn vijf Libellemeisjes om 12 uur in Rotterdam. Het is – als vanouds – vreselijk gezellig. Koffie, broodje, wandeling, boottochtje en lekker eten. En kletsen, heel veel kletsen…

Ik ging om acht uur ’s morgens de deur uit en kom er ’s avonds om 12 uur weer in. Zes uur eerste klas treinen (want het aanbod: kom je via Oss, dan spring ik met koffie in de trein, kan je toch niet laten lopen en een herfsttour van de NS, met z’n tweeën de hele dag 1e klas reizen ook niet) en een waanzinnig leuke dag achter de rug. En het vaste voornemen om te gaan twitteren. (Waar haal ik de tijd vandaan?)

We zijn helemaal geen prototype van Libellelezeressen. Denk ik. Weet ik wel zeker. Zijn we niet braaf genoeg voor. Toch gaat er niets boven een gezellig dagje met de Libellemeisjes…

Kijk hier voor meer foto's. Nauwelijks bewerkt, we hadden gewoon even een zonnetje verdiend blijkbaar dat laatste half uurtje van de tocht. Heel bijzonder!

En toen kwam ze niet...

Woensdagmorgen 3 november, de datum staat in mijn geheugen gegrift.
Toen er ergens in januari van dit jaar een afspraak gemaakt dreigde te worden bij Cambio (mijn werkgever) op deze datum riep ik meteen: ‘Dan kan ik niet!’ Daar werd wat verbaasd op gereageerd, maar het was de datum dat Renate terug zou komen uit Oeganda na er acht maanden te zijn geweest.
Dag voor een feestje dus!
Maar… ze komt niet. We staan helemaal niet op Schiphol, we vieren geen feestje, we zijn gewoon aan het werk en doen alsof het een gewone dag is.

Ik heb het zien aankomen. Tijdens onze vakantie deze zomer in Oeganda was me al duidelijk dat ze tijd te kort kwam. Tijd te kort om alles van het land te zien dat ze wil zien, maar vooral tijd te kort om ‘haar’ project op de rails te zetten.
Want het is pittig… 
Niet alleen is het moeilijk om de mensen ervan te doordringen dat ze echt zelf iets aan hun situatie kunnen en moeten doen. Mensen met een beperking tellen niet bepaald mee in Oeganda en zelf weten ze ook niet beter.
Maar ook het werken met Oegandezen is niet altijd makkelijk. Ze doen dingen niet die ze wel beloven, dingen wel die ze niet zouden doen, beloven van alles, maar om een of andere reden komt het er niet van en vergeten belangrijke dingen te vertellen.
Dat is geen onwil, helemaal niet. Het is gewoon de Afrikaanse manier van leven en die verschilt nogal van de onze.
‘Ik denk dat ik een paar weken langer blijf’, zegt Renate dan ook. ‘Een week of zes, dan heb ik net een beetje meer tijd. En dan ben ik lekker voor de kerst thuis.’ Ze denkt dat ze haar ticket bij de KLM wel kan omboeken.

Wij zijn inmiddels weer tijdje thuis en dan blijkt dat omboeken van het ticket toch niet zo heel simpel. Zij probeert het in Kampala en ik probeer het vanuit Nederland, maar de KLM is onvermurwbaar: ze heeft een gesloten ticket geboekt en dat kan en mag onder geen enkele voorwaarde worden gewijzigd.

Inmiddels is de situatie in Jinja ook een tikje gewijzigd. ‘Ik begin er een beetje grip op te krijgen mam, het vertrouwen groeit. Ze vinden mij nog steeds af en toe een vreemde Mzungu en ik snap soms helemaal niks van Paul en Zuhra en de rest, maar we kunnen nu om elkaar  lachen. Dat is heel fijn! Ik kan hier echt nog niet weg hoor!’
BEHOD (Paul) wil heel graag een eigen land kopen, waar zijn mensen kunnen wonen en waar hij ook iets kan gaan doen om kinderen met een (verstandelijke) beperking op te vangen. Dat leek een vage droom maar ineens is er een stuk land in de buurt te koop waarop ook al wat gebouwen staan. Om de benodigde $ 75.000 (!) bij elkaar te sprokkelen (of in elk geval een begin daarvan) moeten er nu ineens allerlei plannen worden geschreven en daarbij is Renates hulp bijna onmisbaar.
En dus blijft ze nog een paar maanden, zeker tot februari volgend jaar.

Ja, ik snap het… En nee, ik vind het niet leuk. Want wat had ik graag vanmorgen op een zeer onchristelijke tijd op Schiphol gestaan om haar in mijn armen te kunnen sluiten en welkom te heten in ons koude, gestructureerde, veilige landje.
Ik ben wel heel trots. Trots dat ze – ook al heeft ze het soms best moeilijk – toch blijft. Omdat ze vindt dat ze er nog niet klaar is, dat ze nog meer kan betekenen voor ‘haar’ BEHOD.
En als ik heel eerlijk ben? Dan had ik precies hetzelfde gedaan als ik in haar schoenen stond…