En toen kwam ze niet...

Woensdagmorgen 3 november, de datum staat in mijn geheugen gegrift.
Toen er ergens in januari van dit jaar een afspraak gemaakt dreigde te worden bij Cambio (mijn werkgever) op deze datum riep ik meteen: ‘Dan kan ik niet!’ Daar werd wat verbaasd op gereageerd, maar het was de datum dat Renate terug zou komen uit Oeganda na er acht maanden te zijn geweest.
Dag voor een feestje dus!
Maar… ze komt niet. We staan helemaal niet op Schiphol, we vieren geen feestje, we zijn gewoon aan het werk en doen alsof het een gewone dag is.

Ik heb het zien aankomen. Tijdens onze vakantie deze zomer in Oeganda was me al duidelijk dat ze tijd te kort kwam. Tijd te kort om alles van het land te zien dat ze wil zien, maar vooral tijd te kort om ‘haar’ project op de rails te zetten.
Want het is pittig… 
Niet alleen is het moeilijk om de mensen ervan te doordringen dat ze echt zelf iets aan hun situatie kunnen en moeten doen. Mensen met een beperking tellen niet bepaald mee in Oeganda en zelf weten ze ook niet beter.
Maar ook het werken met Oegandezen is niet altijd makkelijk. Ze doen dingen niet die ze wel beloven, dingen wel die ze niet zouden doen, beloven van alles, maar om een of andere reden komt het er niet van en vergeten belangrijke dingen te vertellen.
Dat is geen onwil, helemaal niet. Het is gewoon de Afrikaanse manier van leven en die verschilt nogal van de onze.
‘Ik denk dat ik een paar weken langer blijf’, zegt Renate dan ook. ‘Een week of zes, dan heb ik net een beetje meer tijd. En dan ben ik lekker voor de kerst thuis.’ Ze denkt dat ze haar ticket bij de KLM wel kan omboeken.

Wij zijn inmiddels weer tijdje thuis en dan blijkt dat omboeken van het ticket toch niet zo heel simpel. Zij probeert het in Kampala en ik probeer het vanuit Nederland, maar de KLM is onvermurwbaar: ze heeft een gesloten ticket geboekt en dat kan en mag onder geen enkele voorwaarde worden gewijzigd.

Inmiddels is de situatie in Jinja ook een tikje gewijzigd. ‘Ik begin er een beetje grip op te krijgen mam, het vertrouwen groeit. Ze vinden mij nog steeds af en toe een vreemde Mzungu en ik snap soms helemaal niks van Paul en Zuhra en de rest, maar we kunnen nu om elkaar  lachen. Dat is heel fijn! Ik kan hier echt nog niet weg hoor!’
BEHOD (Paul) wil heel graag een eigen land kopen, waar zijn mensen kunnen wonen en waar hij ook iets kan gaan doen om kinderen met een (verstandelijke) beperking op te vangen. Dat leek een vage droom maar ineens is er een stuk land in de buurt te koop waarop ook al wat gebouwen staan. Om de benodigde $ 75.000 (!) bij elkaar te sprokkelen (of in elk geval een begin daarvan) moeten er nu ineens allerlei plannen worden geschreven en daarbij is Renates hulp bijna onmisbaar.
En dus blijft ze nog een paar maanden, zeker tot februari volgend jaar.

Ja, ik snap het… En nee, ik vind het niet leuk. Want wat had ik graag vanmorgen op een zeer onchristelijke tijd op Schiphol gestaan om haar in mijn armen te kunnen sluiten en welkom te heten in ons koude, gestructureerde, veilige landje.
Ik ben wel heel trots. Trots dat ze – ook al heeft ze het soms best moeilijk – toch blijft. Omdat ze vindt dat ze er nog niet klaar is, dat ze nog meer kan betekenen voor ‘haar’ BEHOD.
En als ik heel eerlijk ben? Dan had ik precies hetzelfde gedaan als ik in haar schoenen stond…