Helaas kwam Nynthe veel te vroeg op deze wereld, ze werd al na amper 26 weken zwangerschap geboren. Hals over kop, in een ambulance die met gillende sirenes onderweg was naar het ziekenhuis. Ze heeft maar een half uurtje geleefd…
Ik krijg het telefoontje ’s avonds in de stad, tijdens een gezellig etentje. Drie keer een belletje op mijn mobiel van de oma in spé (althans, dat dacht ik toen nog). Ik neem niet gauw de telefoon op tijdens een etentje, een mens hoeft tenslotte niet altijd bereikbaar te zijn en ik vind het ook van weinig respect getuigen voor de mensen met wie je een leuke avond hebt. Maar schoonzus en ik bellen niet zo veel en zo vaak, dus bij een paar telefoontjes in amper een half uur gaan bij mij de alarmbellen rinkelen. Snel een sms’je: ‘zit in de stad, is het dringend?’ En meteen commentaar van mijn gezelschap: ‘Zeg zit jij ook altijd zo vast aan je telefoon?’ Maar ik heb al antwoord: ‘Ja.’
Ik verontschuldig me en loop naar buiten. Een verdrietige schoonzus vertelt dat haar dochter die morgen is bevallen van een dochtertje, veel te vroeg, veel te klein…
De volgende avond gaan we op bezoek; eerst bij schoonzus en zwager (en neef en nicht) en daarna bij de ouders die maar zo heel eventjes hun kindje mochten houden. In een heel klein mandje ligt een nog veel kleiner minimensje. Helemaal compleet, een prachtig kindje, maar oh zo klein.
Vrijdags vertel ik Merette dat het kindje van haar nichtje is geboren. Ze reageert enthousiast, maar als ik haar vertel dat het nog veel te vroeg was en dat het kindje nog niet klaar was vraagt ze heel voorzichtig: ‘Overleden?’ Ze is er stil van en besluit dan maar kleurplaat te gaan maken voor de baby. Een half uurtje later is ze druk bezig met kleuren: een grote rode Sinterklaas. Voorzichtig vraag ik of het niet mooier is om voor een klein kindje iets met bloemen te kleuren. In eerste instantie is ze beledigd: sinterklaas is toch mooi en leuk? Maar goed, ze wil ook wel iets anders maken…
Die zondag gaat ze met René mee naar de kerkviering op De Lathmer. Als ze thuis komt vertelt ze me dat ze een kaarsje heeft aangestoken voor de baby. En dat ze wel een beetje moest huilen.
Dinsdags wordt de kleine Nynthe begraven. Papa en mama dragen een klein roze mandje de kerk in en later naar het kleine grafje. Er zijn veel mensen, veel bloemen en ballonnen. En veel, heel veel tranen.
Een half uurtje op deze wereld: maar ze maakt mijn nichtje en haar vriend voor altijd papa en mama, maakte de broers en zus van haar ouders oom en tante en de ouders opa en oma.
En ons oudtante en oudoom (en we zijn natuurlijk niet de enige).
Wat heeft de kleine Nynthe in dat korte leventje veel teweeg gebracht.
En wat hadden we het haar gegund om nog wat langer veilig bij haar moeder in de buik te zitten en in februari pas het levenslicht te zien om op te groeien van baby tot peuter tot kleuter en verder.
Het mocht niet zo zijn, maar we zullen dat kleine meisje nooit vergeten…
1 opmerking:
Wat zijn wij dan gelukkige grootouders van een voldragen kleinzoon. Ik ben niet gauw emotioneel, maar hier krijg ik de tranen van in mijn ogen en moet ik me verbijten. Wens Daphne en haar man, Pauline, Rolf en kinderen veel sterkte bij dit grote verlies.
Groetjes, Wil.
Een reactie posten