Dus zijn we er al snel uit wat onze vakantiebestemming wordt voor 2010: Oeganda here we come!
Roosmarijn en Renate hebben dan al bedacht dat Merette vast niet zonder haar grote zus kan voor acht maanden (en grote zus niet zonder haar, maar dat wordt er niet bij verteld…) Alleen: vier weken Oeganda is voor Merette niet haalbaar. Daar hebben de dames het volgende op gevonden: Roos vliegt begin juli alleen naar Entebbe, wij komen drie weken later met Merette, Roos en Merette vliegen anderhalve week daarna terug en René en ik blijven dan nog een paar weken.
Dat betekent dat ik de tickets ga boeken bij het reisbureau, want via internet durf ik dit niet aan: als er ergens een stoel wordt weggekaapt valt het kaartenhuis in elkaar. We vliegen met KLM, wat betekent dat we elk 46 kilo bagage mee mogen nemen!
Als de tickets zijn geregeld kan Renate in Oeganda aan de slag. Roos kan bij haar logeren en voor ons boekt ze een hotel in de buurt van haar huis.
Inmiddels heeft ze een lijstje met computerspullen die er nodig zijn op BEHOD, het project waar ze werkt, om een aantal bijna middeleeuwse computers weer tot leven te brengen. Het lijstje staat op haar weblog en voor we het weten staat er tien kilo aan computerspullen in de kamer! Tim en Martijn gaan ook in juli naar Renate en zij nemen de computerspullen vast mee. Dat is fijn, want wij hebben inmiddels al zoveel plannen dat het nog krap gaat worden met onze 46 kilo…
Gelukkig heeft Roos al een heleboel drogisterijspullen meegenomen, dat hoeft bij ons niet meer mee.
Brillen zijn er nodig: veel brillen. Dus begin ik met verzamelen bij vrienden en kennissen. Ik neem contact op met Opening Eyes, onderdeel van de Healthy Athletes, een speciaal gezondheidsprogramma dat altijd actief is tijdens de Special Olympics en dat wordt ondersteund door de Lions Clubs. Tot mijn grote verrassing krijg ik vlak voor we weg gaan een grote boodschappentas vol met nieuwe brillen, waarbij ook nog eens duidelijk is vermeld wat de sterkte is.
Van Hans Anders in Arnhem krijg ik brillen en natuurlijk ook van onze eigen Optiek Colmschate. En niet te vergeten een hele doos uit Spijkenisse. De brillen alleen vullen een weekendtas!
Elk jaar wordt er in Jinja in juni een Sportgala georganiseerd voor mensen met een lichamelijke beperking. Speciaal ter ere van ons is deze dag verplaatst naar 23 juli. Dat vraagt om een leuke actie. Met behulp van vrienden, kennissen en de Deventer Sportploeg brengen we geld bij elkaar om speciale T-shirts te laten maken. Bij Goal Promotions kunnen we 150 shirts bestellen voor een mooie prijs en Via Design maakt een leuk ontwerp.
Een paar dagen voor we weg gaan halen we de shirts op. ‘Of we wel zeker weten dat we het allemaal meekrijgen? Want het is wel een grote doos...' Dat is een understatement, maar ik ben vast van plan om het allemaal mee te slepen naar Oeganda. We krijgen ook nog pennen, tassen en petjes mee als we de shirt komen ophalen!
En inmiddels is er ook al weer het nodige aan computerspullen gebracht.
Ik maak voor alle zekerheid een paar sponsorbrieven waarop staat dat alle shirts, brillen en computerspullen een donatie zijn voor BEHOD. Soms is het heel handig om eigen briefpapier te hebben en directeur/eigenaar te zijn van je eigen bedrijf.
De woonkamer ziet er uit of er een bom is ontploft, maar uiteindelijk lukt het om alles in de koffers en in de tassen te proppen.
Op Schiphol blijkt dat we keurig onder de 46 kilo per persoon zitten. Op het vliegveld in Entebbe regelen we onze visa en dan moeten we met alle bagage nog door de douane. De controle is streng vanwege de bomaanslagen op de avond van de WK-finale. Een struise douaniere vraagt wat ik allemaal bij me heb. ‘Zijn de T-shirts nieuw?’ vraagt ze. ‘Nee hoor, tweedehands’, verzeker ik haar. Ze wijst naar een bepaalde richting, maar ik heb geen idee wat ze bedoelt. Zou ik de shirts toch moeten laten zien? Want ze zijn wel echt heel erg nieuw…
Dan rennen Renate en Roos naar ons toe en ik vergeet de struise dame op slag. Eindelijk weer een knuffel van mijn oudste die we nu toch al bijna vijf maanden niet hebben gezien. We lopen met alle bagage naar buiten en er is niemand die nog met een vinger wijst naar de bagage.
Een uurtje later zitten we met een drankje in een guesthouse in Entebbe: eindelijk weer even met z’n vijven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten