Daar gaat ze...

En dan is het zomaar 2 maart. Nou ja… zomaar. Er zijn drukke dagen aan vooraf gegaan. Een afscheidsfeestje voor vrienden en bekenden, afscheid van Cambio, afscheid van de kamer waar ze zes jaar geeft gewoond.
Veel – dure - inentingen. Hopen dat de verzekering er een deel van vergoedt. Verzekeringen regelen, andere bank, creditkaart, dollars voor het visum dat in Entebbe moet worden aangeschaft. Belastingpapieren invullen (van de afgelopen vier jaar!) en goede doelen opzeggen. Inschrijven voor een (antikraak)woning voor november. Afscheid van de oma’s (met boerenkool).
Inpakken. Wat kan er mee, en vooral wat niet. Zesenveertig kilo mag ze meenemen. Een dure vlucht heeft zo zijn voordelen en voor acht maanden is een grote rugzak en een koffer vol niet eens zo heel veel.

Maandagavond is het dan allemaal klaar. Kamer is leeg (met dank aan collega’s die nog even het laatste grofvuil hebben opgehaald), koffer en rugzak gepakt. Ze slaapt bij ons. Merette en Roos ook, dus we hebben het huis weer even vol.

Vier uur ’s ochtends loopt de wekker af. Om kwart over vijf zitten we allemaal in de auto. René en Renate rijden met bagage naar Schiphol, Roos, Merette en ik naar het station om van daaruit met de trein verder te gaan. Dat wordt een duur ritje, want we kopen een kaartje met korting (Roos heeft immers een OV-kaart). Door alle drukte er helemaal niet aan gedacht dat dat pas na 9 uur geldig is. Of ik maar even € 52,50 extra neer wil tellen, meldt de conducteur. Hij heeft gelijk (Hoewel? Ik heb ook al voor het kortingskaartje betaald, wat inhoudt dat ik nu duurder uit ben dat een bewuste zwartrijder), maar ik vind het wel heel zuur…

Op Schiphol regelt Renate haar boardingpas en checkt haar bagage in. Koffer is te zwaar, maar de rugzak compenseert. Koffie. Met klompjes, want die moeten natuurlijk mee. Om kwart over negen nemen we echt afscheid. Een dikke knuffel, en nog een. Een paar tranen. En dan stapt ze de zone in waar wij – zonder boardingpas – niet meer mogen komen. We zwaaien zo lang we haar oranje (!) jas zien en staan dan even wat verloren op die grote luchthaven.
Maar het leven gaat door. Roos koopt nog zo maar even een paar bloemetjesschoenen en neemt de trein naar Enschede. Wij zoeken de auto op en rijden richting huis. Om kwart voor tien een sms’je dat ze in het vliegtuig zit.
Daar gaat ze… Op weg naar een avontuur dat acht maanden zal duren in een ver en – voor ons – onbekend Oeganda.
Ik kan alleen maar hopen dat ze er de tijd van haar leven heeft!