Down met Johnny

Ik ben geen fan van Veronica. Kijk zelden naar de zender en heb niet het gevoel dat ik iets mis. Maar nu ben ik gevallen. Als een blok. Voor Johnny de Mol. En voor zijn programma Down met Johnny.
In eerste instantiewas ik behoorlijk sceptisch over het programma. Ik heb een geweldige dochter met Down. Toen ze 22 jaar geleden werd geboren werd er vaak gedacht dat mensen met Down (of een andere verstandelijke beperking) nauwelijks iets konden. Nu word ik wel eens een beetje moe van het idee dat je gezin bijna niet compleet is als je geen Downtje hebt (ja, dat is gechargeerd, gelukkig wel).
Ik moet bijna wel kijken als er een programma met een titel als dit op tv komt. Want ik kan ervan op aan dat ik er op word aangesproken.
Dus heb ik gekeken, inmiddels heb ik alle drie de afleveringen die er zijn geweest gezien.
En ik ben onder de indruk. Diep onder de indruk kan ik wel zeggen! De manier waarop de hoofdpersonen worden gefilmd is zó respectvol, maar tegelijkertijd ook gewoon zó leuk: het is puur genieten. En voor mij bij tijd en wijle ook heel ontroerend en herkenbaar. De tranen van Marika als ze twijfelt of ze wel ooit zelfstandig kan wonen, de twijfel bij Angeliek ‘of ze wel kinderen mag’ en de verveling van Mirthe als ze stil moet staan als portier. Al deze dingen zie ik terug bij mijn eigen dochter. En dan hebben we het nog maar niet over het hoge knuffel- en zoengehalte!
Johnny knuffelt, zoent, lacht en kletst met zijn hoofdpersonen op een heel natuurlijke manier. Hij laat zien wat ze allemaal kunnen, maar praat ook over moeilijke levensvragen en schuwt daarbij diepgaande problemen niet.
Mijn dochter kan niet lezen, niet schrijven en ook maar moeizaam praten. Vooral dat laatste beperkt haar in de communicatie met de wereld om haar heen en maakt haar soms heel verdrietig.
Maar… ze woont ‘op kamers’. Gewoon in een huis in de wijk. Dat doen haar zussen ook. Dat die dat niet doen met 24-uurs begeleiding, ach dat is een klein detail nietwaar?
Ze werkt: ze maakt prachtige keramiek, ze schildert en maakt kaarsen. Dat zij daarvoor geld mee moet brengen zal haar een zorg zijn. Sterker: ze weet het niet eens en wij maken haar niet wijzer. Het geld dat ze uit kan geven ‘verdient’ ze met werken. Soms ‘mag’ ze werken op zaterdag (de winkel is dan open) en dat is feest, want dan heb je op maandag een snipperdag. Lekker als iedereen wel moet werken!
Dat alles zie ik terug bij Johnny de Mol in zijn Down met Johnny. Ik word er helemaal blij van! Als hij nog eens hoofdpersonen zoekt voor een nieuwe serie: ik heb een heel leuke in de aanbieding.