Renate maakt het verschil!

Een paar weken geleden horen we iets van een Vodafoneactie waarmee je een jaar betaald naar het buitenland kan om te werken aan je eigen Droombaan: World of Difference.

Ik ben druk en het ontgaat me enigszins tot er afgelopen vrijdag opnieuw een berichtje over binnenkomt.

Renate belt er over: ‘Mam kunnen we morgen even een paar mooie teksten maken samen? Want ik weet wel wat ik er op wil, maar jij kan beter schrijven.’ Daar gaat mijn geplande vrije zaterdagmiddag-met-boek-in-de-tuin-als-René-met-Roos-naar-Maastricht-is…. 

Dus zitten we op deze prachtige zonnige zaterdagmiddag op mijn werkkamer achter de pc. Je kan je inschrijven voor vijf verschillende droombanen. Voor Renate is er maar een optie: een jaar in het buitenland aan je eigen project werken.

Stel je voor: een jaar lang werken in Oeganda voor Bulungi, met een vast salaris, een onkostenvergoeding en een telefoon (Vodafone wil – terecht – ook wat!) Wat zou ze dan niet veel kunnen doen om een heleboel kinderen met een beperking een beter leven te kunnen geven!  

Natuurlijk is dit de droombaan met de meeste kandidaten én ook de meeste stemmen. Degene die bovenaan staat heeft er al bijna 3000. Dat krijg je natuurlijk als je later instapt.

We laten ons niet ontmoedigen: per baan gaan de twee met de meeste stemmen naar de finale en worden er drie door een jury naar de finale verwezen.  

We gaan het gewoon proberen: Bulungi is immers een prachtige stichting?

Dus schrijven we mooie antwoorden op de vragen die er worden gesteld. Die antwoorden zijn niet moeilijk, het is lastiger om je keurig aan het aantal tekens te houden. De site is onverbiddelijk, een lettertje te veel wordt simpelweg niet geplaatst. Gelukkig kan ik goed schrappen. 

Er moet een foto bij. Fijn, want Renate vindt zelden een foto van zichzelf geschikt. De foto’s die zij wel acceptabel vindt zijn te klein, er staat op de site dat de foto minimaal 2 MB moet zijn. We maken nieuwe. In de tuin. Veel worden er afgekeurd, maar gelukkig zijn er ook een paar die haar goedkeuring kunnen wegdragen. Zelfs met het prachtige bloemmotief dat WOD2011 er op zet.

We uploaden de foto. Te groot. Nu is het ineens max 2 MB. Gelukkig kan mijn Lightroom (met dank aan René voor alle instellingen) dat ook.

Volgende vakje: upload je CV. Ja zeg, daar waren we niet op voorbereid. Maar gelukkig staat er nog een Engelse versie van 2009 in mijn bestanden. Die is snel aangepast: einddatum baan, periode Jinja en begin datum baan.

Dan nog een motto. Niet meer dan 50 tekens. Op haar arm staat: You may say I’m a dreamer, but I’n not the only one.  Dat zijn er 52, dus dat past niet. We dubben, denken, strepen, maar de tekst blijft trekken. You may say I’m a dreamer, I’ll make mine come true. Met punt 51, dus de punt moet eraf. Dan maar zonder.  

We zijn klaar. Renate moet ’s zondags werken op de boot (extra baantje om geld te verdienen voor Oeganda). Ik heb ook nog het nodige te doen, maar ben al met al uren bezit met World of Difference. Ik mail iedereen die in mijn adressenbestand staat (dus ook alle zakelijke adressen… daar maak ik geen gewoonte van, maar soms heiligt het doel de middelen), stuur al mijn Facebook en Hyvesvrienden een persoonlijk bericht en plaats linkjes op Twitter en LinkedIn. Want er kan alleen gestemd worden via de Sociale Media. 

Ik kom erachter dat je elke dag opnieuw mag stemmen. En dat sommige mensen de rode stemknop over het hoofd zien, dan op Facebook of Hyves klikken en niet verder komen. Maar ook dat sommige mensen via Facebook én Twitter stemmen (dat hebt u niet van mij…) Mag je ook vanuit Oeganda stemmen? Ik vertaal het Stem op Renate in Vote for Renate en hoop dat het overkomt. En dat het werkt vanuit Oeganda.  

Er kan gestemd worden tot en met vrijdag 16 september. Nog dertien dagen. Ik ga geen mailtjes meer versturen naar iedereen, dat moet een uitzondering blijven.

Maar: volgt u mij op Twitter (MonicaDeventer of Bulungiuganda)? Zijn wij vrienden op Facebook of Hyves? Connected op LinkedIn. Pas dan op. Want dan ga ik u stalken de komende dertien dagen!

Stem op Renate!

(En vergeet niet morgen weer te stemmen, en overmorgen en de dag daarna...)

Wacht niet te lang...

Vandaag is het 66 jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog echt voorbij was. Vier en vijf mei zijn de dagen van de Westerse wereld, maar in Azië duurde het nog een paar maanden langer tot de capitulatie van Japan. Op 15 augustus is ook daar de oorlog afgelopen. De strijd nog niet, omdat meteen daarna de Bersiap-periode begint. Maar dat is een ander verhaal.

Bij het beeld van de Wachtende Moeder op het Grote Kerkhof vindt de Deventer herdenking plaats. Het is er druk, ruim meer dan 100 mensen zijn bijeengekomen bij het monument, waaronder een groot aantal Molukkers, sommigen in hun prachtige traditionele kleding. Ook zijn er nog vijf Indiëveteranen in uniform.

Het is een aaneenschakeling van toespraken en muziek. Wethouder Marco Swart verrast met een persoonlijk verhaal over zijn ouders, die beide – elk op hun eigen manier – bij de oorlog in dat verre Indië betrokken zijn geweest.

De focus ligt op kinderen: de kinderen die de oorlog hebben meegemaakt en in de Jappenkampen hebben gezeten. Net als mijn vader. Omdat hij klein van stuk was heeft hij nog vrij lang bij mijn oma en tante in het Lampersari-kamp kunnen blijven, maar uiteindelijk is hij naar Bangkong, een jongenskamp in Semarang overgebracht.

Mijn gedachten dwalen af naar drie jaar geleden. Toen ben ik in zijn kamp geweest. Het gebouw is weer in gebruik als school die dit jaar 100 jaar bestaat. Het was een bijzondere ervaring om rond te lopen op de plek die mijn vader voor het leven heeft getekend.

Het is ook goed om vandaag stil te staan bij de geschiedenis die zo veel invloed heeft gehad op heel veel medelanders, vooral ook de Indische Nederlanders die begin vijftiger jaren naar Nederland zijn gekomen en die niet bepaald op een warme ontvangst in dat toch al zo koude Nederland konden rekenen.

Naast alle welgemeende toespraken, de muziek, twee minuten stilte en de kransen en bloemen ontroert me dit gedicht van Wouter Muller bijzonder.

Wacht niet te lang…

 Je sloop door padievelden met je katapult,
speelde uren met je vriendjes en je vlieger

en je leefde je jeugd zoals een jongen kan,

die in zijn onschuld nog niemand kan bedriegen.

En voordat jij bedrogen werd

door iets waar niemand aan ontkwam,

nam jij je katapult en je vlieger

en je droomde dat jij al zo sterk was als een man.

Je was voor niemand bang,

tot de oorlog kwam….

En nu jij voor het einde van je leven staat

en met gepaste trots nog zoveel kan vertellen,

is er één ding waar je maar zelden over praat

om je daarmee niet nodeloos te kwellen.

Dat is de dag dat jij je katapult verloor

en ook je vlieger en je onschuld;

de dag dat jij gedwongen afscheid nam

en voor lange tijd verdween

in een jongenskamp….

Je kwam in Muntilan of Bandungan,

in Ambarawa of Tjimahi,

in Banyubiru of in het Bangkongkamp,

in Gedungjati, of Sompok-Lampersari,

in een jongenskamp….

Je kunt een kind wel uit de jongenskampen halen,

maar hoe haal je de kampen uit een kind?

Wie van ons kan de prijs betalen

van een jongenskamp in een kind? 

Waar het om gaat is wat jij hebt meegemaakt

en hoe aan je jeugd ineens een einde werd gemaakt.

Je verzwegen verhaal, vertel het allemaal,

het ware verhaal

van het jongenskamp….

Waar het om gaat is wat jij hebt meegemaakt

en dat je dat niet langer meer voor jezelf bewaart.

Maar wacht niet te lang, nu het nog kan,

wacht niet te lang.

Mijn vader heeft te lang gewacht. Hij wilde ons niet belasten en vertelde niet wat hij heeft meegemaakt. Dat blijft een gemis: het had hem waarschijnlijk opgelucht en bij ons tot meer begrip geleid. Dus voor wie nog kan vertellen: wacht niet te lang…

Van boeken...

Ik ben er al jaren niet geweest (vakantie) en aangezien we dit jaar gewoon thuis zijn moet het er maar weer eens van komen: De boekenmarkt.
Om 9 uur fietsen we naar de stad. Het waait behoorlijk, maar het is droog en de zon doet zijn best. Dat belooft wat voor vandaag.
De fietsenstalling achter de HEMA is open, dus we kunnen onze fietsen met een gerust hart stallen.

Voor de officiële opening (half tien) staan we op de Brink. Waar van uit alle kramen al volop wordt verkocht, want er is nog nooit een jaar geweest dat iemand zich aan de officiële tijd heeft gehouden. Sterker nog: als je echt op iets bijzonders uit bent moet je om zes uur op jacht. Het heel bijzondere boek over Deventer uit 1714 was vanmorgen rond die tijd al verkocht.

Het is gezellig druk en we lopen veel bekenden tegen het lijf. Onder andere een verslaggever van DRTV die op zoek is naar Gerrit Komrij. Ze vinden elkaar voor de Waag en de reportage over het weekend van Komrij in Deventer is vast een aanrader.

Het is een feest om tussen de kramen te dwalen: er staat een meneer midden op de Brink iets heel belangrijks te vertellen in zijn telefoon (en in een ruime cirkel om hem heen kan iedereen ‘meegenieten’ en ik verzeker u: het gaat niet over boeken!), maar de meeste mensen zijn heerlijk aan het snuffelen.

Een aantal zoekt met hele schriften vol titels die ze bij de hand houden. Af en toe kan er een item worden doorgestreept. Een gelukzalige lach volgt! Check!

Ergens staat een chique mevrouw, met een Erik de Noorman in haar hand. Ze twijfelt en belt: ‘Zág, hoor eens, ik heb hier een Erik de Noorman. Veur tíen euro! Maar eh, is er ook verschil tussen een Vlaamse en een Nederlandse versie? Oh dat weet je niet? Nou, dan moet je zelf maar even komen kijken. Aan de Welle ja, daar ben ik nu.’ Ze noemt het nummer van de kraam, legt het boek terug en wandelt met een zucht weg. ‘Er is helemaal geen Vlaamse serie’, mompelt de verkoper. ‘Maar ja, tien euro zal wel te veel zijn voor mevroj.’

Koffie op het Wellepad. Drie mensen dalen het trapje af. ‘Heeft u wel Rivella?’ tettert een mevrouw over het pad. Dat weten ze niet helemaal zeker bij de Tobbe. ‘Nou, maar hij drinkt alleen maar Rivella, dan zal ik toch maar even bellen!’ Ze pakt haar telefoon. ‘Waar zijn jullie nou? Ja, wij willen koffie, maar ik weet niet of ze hier Rivella hebben! Nou, kom maar hier heen dan.’ Ze draait zich om naar de andere twee. ‘Hij denkt dat ze het wel hebben, dus ze komen hier heen.’

We drinken nog een kopje koffie en in die tijd horen we het woord Rivella toch zeker nog een keer of tien. Als wij weg gaan, stommelt een lawaaiig groepje het trapje af. ‘Hébben jullie nou Rivella?’ schettert de dame nogmaals. Ik kan het niet laten als we naar boven lopen en vraag de ober zachtjes: ‘Weet je nou al of je Rivella hebt?’ Hij kan er gelukkig nog om lachen.

Voor wie zou dit brood bestemd zijn?

Het loopt tegen twaalven en is nu echt heel druk op de Welle en langs de andere kraampjes. We kunnen natuurlijk niet met lege handen naar huis en kopen een paar spannende boeken. Hebben wij tenminste ook een NS-tas, want zonder kan je je eigenlijk niet vertonen op de Boekenmarkt.

We halen de fietsen op en fietsen de Wilhelminabrug op. Een fantastisch uitzicht op de overvolle Welle. Er zijn donkere wolken, maar de zon wint.

Op de Worp staat het vol met auto’s en hoe dichter je bij het pontje komt, hoe meer fietsen er ook staan. Heel even moeten we schuilen onder een boom, als het toch een paar minuten regent. Gelukkig duurt het niet lang.

Over de spoorbrug terug en dan zien we het einde van de kramenrij aan de Welle. Mensen pakken hele koffers vol met boeken en gaan dan toch nog weer even terug. Wie weet is er nog iets leuks te vinden. Immers… van boeken heb je nooit genoeg!

Meer foto's.