Over de Pop(pers)

De kaartjes liggen al maanden in de kluis en nu is het dan zo ver: Merette gaat – met 9 begeleiders – naar de Poppers. Geen idee waarom ze zo’n moeite heeft met deze T, maar voor ons bestaan de Toppers niet meer.
Om vijf uur ’s middags staat de Cambiobus voor de deur. Bij het station pikken we nog vier medebegeleiders op en er komt er eentje met de trein naar Amsterdam. Past dus allemaal precies.
Tim voorziet iedereen van roze boa’s en hoedjes: wij zijn er klaar voor. Als we keurig geparkeerd staan en arriveren bij de Arena moet Merette plassen. Gelukkig staan er van die hokje buiten. Als ze binnen is wordt René Frogers ‘Eigen huis’ gedraaid en iedereen kan meegenieten van een luid: ‘Een vers kopje theeeeeeeeeee!!!!’ uit het toilet tot groot plezier van de wachtende rij.
We hebben zitplaatsen, want tja, zo lang staan is vast niks voor Merette. (Sinds de Regiotap, waar ik 7 (!!!!) uur met haar heb gestaan weet ik beter, maar toen waren de kaartjes al gekocht.)
We zitten een uurtje op onze plekken als er wordt afgeteld en jawel: daar komen ze: in een open dubbeldekker rijden de drie heren – met de dansers – naar het podium.
En dan begint het feest… Ruim anderhalf uur gaat iedereen uit zijn dak. Merette zingt alle Nederlandse liedjes mee (en bijna alle Engelstalige) en wij natuurlijk ook. Na de pauze gaat het allemaal vrolijk verder.
Marieke, Madelon (ha, ik zou wel een paar foto’s aan haar leerlingen willen laten zien, wat zouden die genieten van zo’n vrolijke juf) en Renate verkopen (op het herentoilet, want de Arena blijft een voetbalstadion met veel te weinig damestoiletten, gelukkig mag Merette meestal wel voorkruipen want als zij moet, moet ze ook meteen…) hun boa’s voor € 80. Benzine- en parkeergeld terugverdiend.
Merette staat halverwege het tweede deel met een zilveren nepmicrofoon tussen vier identiek geklede heren die allemaal met zonnebril en microfoon alles meezingen.
Via grote schermen krijgen we een prima blik op de heren en ze is ervan overtuigd dat Gordan naar haar – en naar haar alleen – geknipoogd heeft.
Overigens heeft hij in haar ogen ook een minpuntje: als hij ‘zijn’ Lisa’s ‘Halleluja’ inzet, vindt ze dat dat niet mag: dat is immers het lied van Lisa. En gelijk heeft ze, want Lisa zingt hem er in het laatste deel van het nummer compleet en totaal uit. Wát een stem!
Johnny Logan komt langs, Robert ten Brink en Rob de Nijs.
Het dak van de Arena is gelukkig nogal stevig, het is blijven zitten.
Nu mag je van de Toppers vinden wat je wilt: maar wat een feest. Iedereen lacht, zingt, danst en heeft plezier. Er valt – voorzover wij meekrijgen – geen enkele wanklank: een avondje Toppers is gewoon gezellig.
En Merette? Die heeft de avond van haar leven. Elke keer verbaas ik me weer over het feit dat ze de teksten kent van zoveel liedjes. Praten kan ze maar moeizaam, maar alle teksten zitten feilloos in dat koppie.
Renate en Roosmarijn komen om beurten naast haar staan want hoe leuk de Toppers ook zijn: zoals Merette geniet heeft niemand die avond genoten. Merette is voor ons de grootste Popper…

Hand van God?

Ik zit – op Bevrijdingsdag – lekker te werken achter mijn eigen pc. Kopje koffie erbij, radio op mijn favoriete zender (Radio 1) en schrijven maar. Radio 1 om half elf in de ochtend betekent de EO met ‘Dit is de dag’. Er zit een moeder die – met haar vier kinderen – vlak achter De Naald heeft gestaan op Koninginnedag. Ze vertelt van de schrik en het ongeloof bij het drama dat zich daar afspeelde. De dankbaarheid dat de naald – waar ze met haar gezin vlak achter stond – de auto in zijn dodelijke vaart stuitte en daardoor niet nog meer slachtoffers maakte.
Behalve moeder is ze ook kindertherapeute en gezinscoach en ze legt uit hoeveel impact een gebeurtenis als deze kan hebben op het gevoel van veiligheid van kinderen, ook als deze kinderen te jong zijn om zich te realiseren wat er op dat moment gebeurt. Ze geeft aan dat het belangrijk is om goed op kinderen te letten die vlak bij de plek des onheils zijn geweest of die het hebben gezien op tv.

Dan reageert een andere moeder via de telefoon. Ook zij stond met haar kinderen achter de naald. Ook haar gezin bleef erger bespaard doordat de auto op het monument botste. Zij heeft haar kinderen verteld dat ze God heel dankbaar moeten zijn dat ze zijn gespaard. Dat God wel heel erg veel van hen moet houden omdat hij ervoor zorgde dat de auto net op tijd stopte.
Weer ben ik verbijsterd. En boos, Heel erg boos! De auto stopte zeven mensenlevens en vele (zwaar)gewonden te laat. Hield God dan niet van die mensen? Van hun familie? Hoe kan je als ouder in vredesnaam je kinderen uitleggen dat de ene mens voor jouw God blijkbaar belangrijker is dan de andere? Dat jij gespaard bent omdat God van jou houdt? Dat God boven met een vinger aanwijst: die wel en die niet?
Als God bestaat – en helaas heeft het leven mij daaraan steeds meer doen twijfelen – dan heeft hij alle mensen lief: niet de een meer dan de ander. Die God beslist niet met een vingertje vanaf zijn (haar?) wolk: die wel en die niet.
Die God huilt in zijn hart om wat mensen elkaar aandoen of om wat mensen overkomt.
Nee, dit was niet de hand God. Dit was een heel trieste actie van een wanhopige, gestoorde mens. Met afschuwelijke gevolgen. Niet meer, niet minder.
Met de kinderen van die mevrouw heb ik medelijden. Want als het leven hen ooit tegenzit – en dat gaat onherroepelijk ook hen overkomen – dan hebben zij geleerd om te denken dat dat veroorzaakt wordt door de hand van een God die niet meer van hen houdt…

Verbijsterd…

Ik heb Roosmarijn naar het station gebracht. Ze gaat, samen met Renate en een heel stel anderen Koninginnedag vieren in Amsterdam.
Als ik terug ben zitten Merette en René voor de tv te kijken naar de Koninklijke familie in Apeldoorn.
Merette geniet en haalt herinneringen op. Want toen koningin Beatrix een aantal jaren geleden in Deventer was stonden wij met de neus vooraan in het rolstoelvak. Een hand van en een praatje met de koningin, Máxima die met Merettes tekening later op tv te zien is (en ook op een foto die ik heb gemaakt, maar het moment van overhandigen heb ik gemist) en (en voor wie zich die enorm verregende dag nog voor de geest kan halen) al weer op weg naar huis voordat het echt begon te hozen.
Ik heb Oranjetompoucen gehaald en dat vindt Merette wel het toppunt van feest.
Ze hangt gezellig op de bank en geniet van het vrolijke schouwspel op de tv.
En dan…een klein, zwart autootje. Dwars door het publiek. Schrik en ongeloof. We zien mensen gereanimeerd worden en realiseren ons: dit is goed fout.
Ik zet de tv op een andere zender: niet alles is geschikt voor Merettes ogen.
Ik zet boven de tv aan en René wandelt heen en weer tussen mijn kamer en de woonkamer. Beneden luistert hij naar de radio, boven pikt hij wat tv-beelden mee. Merette kijkt inmiddels ‘lekker’ naar haar favoriete cartoonzender en gaat ‘gewoon’ om half een eten. Zo hoort het.
Ik bel even naar de meiden in Amsterdam. Daar is het volop feest, maar ik druk ze op het hart de stemming in de gaten te houden. Ik wil er niet aan denken dat het een aanslag is, maar het is bijna onmogelijk dat het een ongeluk zou kunnen zijn. Ze beloven me meteen naar huis te komen als het niet gezellig is of dreigt te worden. Verder storten ze zich voorlopig toch maar in het feestgedruis.
Als ik de laatste woorden hier tik, hoor ik de berichten dat er inmiddels een lijkwagen op het plein staat in Apeldoorn.
Dit wordt een totaal andere Koninginnedag dan iemand zich had kunnen voorstellen.
Ik ben verbijsterd…