Lenteakkoord… wandelen geblazen!

Even uit de 'oude' doos. Ik heb deze blog een aantal maanden geleden geschreven, maar om de een of andere reden is hij niet hier terecht gekomen. Het vervoersprobleem bestaat echter nog steeds, dat is dan weer een van de maatregelen uit het lenteakkoord die 'gewoon' zijn blijven bestaan....

Het kabinet is – eindelijk - gevallen. Dat is natuurlijk geen nieuws meer, maar wel de aanleiding tot dit verhaal. Wat met een gevallen kabinet komen we niet tot het magische begrotingstekort van 3%. En dat moet. Dat moet van Europa, maar daar hebben we natuurlijk zelf als klein landje flink de hand in gehad door tegen andere landen te zeggen dat we de regels niet voor niets hebben bedacht en dat iedereen zich er aan moet houden. Dan moeten we dat zelf ook doen. Daar ben ik het op zich mee eens, want we moeten onze kinderen en kleinkinderen niet opzadelen met een onoverkomelijke schuldenlast. Alleen over de manier waarop valt nog wel het een en ander te zeggen.

VVD, CDA, D’66, GroenLinks en de ChristenUnie zijn ogenblikkelijk in het ontstane gat gesprongen en in een paar dagen krijgen zij voor elkaar wat in het Catshuis maar niet wilde lukken: een akkoord dat én het begrotingstekort naar de 3% weet te krijgen én een aantal buitengewoon asociale maatregelen van tafel. Denk daarbij bijvoorbeeld aan de maatregelen in het passend onderwijs, het beperken van de Persoonsgebonden Budgetten en het terugdraaien van de huishoudtoets. Fijn, daar ben ik heel blij mee. (Het zal  u inmiddels niet verbazen dat ik mij in het linkse segment van de politiek bevind). Maar… hoe komen we dan toch uit op die 3%?

Ik duik in de maatregelen van het Lenteakkoord en dat is niet mis: de BTW gaat omhoog met 2% (levert een slordige 4 miljard op), de ambtenarensalarissen gaan voor lange tijd op de nullijn (vallen docenten daar ook onder? Wil er straks helemaal niemand meer voor de klas), en het eigen risico in de zorg gaat flink omhoog. Je hoeft nog maar heel weinig onder de leden te hebben om te constateren dat je die € 350 per jaar gewoon bij je zorgpremie kan optellen. Een belastingvrije vergoeding voor woon- werkverkeer zit er ook niet meer in. En zo valt er nog wel meer op te noemen. Maar goed: er moet iets gebeuren.

Dan blijft mijn oog hangen op een maatregel die maar een ‘beetje’ geld oplevert, 150 miljoen euro. Op ruim 12 miljard een schijntje toch? Die 150 miljoen wordt gekort op het vervoer van instellingen. Het bedrag dat daar nu voor is gereserveerd gaat met de helft omlaag.

Ik denk aan Merette: inmiddels 26 jaar. Ze heeft het Syndroom van Down. Ze woont in Deventer in en huis in de wijk bij Zozijn. Elke dag gaat ze Zozijnbusje naar haar ‘werk’. Net als haar huisgenoten en nog heel veel andere mensen met een beperking. Haar indicatie zegt dat ze recht heeft op verblijf met behandeling én vervoer. Haar werk bevindt zich op een kilometer of 18 van haar huis. Ze functioneert op het cognitieve niveau van een vijfjarige en kan zich dus niet zelfstandig in het verkeer bewegen. Ben benieuwd hoe de vijf Lentepartijen dat voor zich zien. Hoe denken zij dat een directeur van een zorginstelling dat gaat oplossen? Mag ze de ene week nog maar drie dagen aan het werk en de andere week twee? Dan rijzen de kosten voor haar opvang thuis de pan uit. Daar zit de directeur van de instelling ook niet op te wachten (en de Lentecoalitie trouwens ook niet). Maar dan weet ik het! Ik heb de perfecte oplossing voor alle directeuren in het land. ’s Morgens gaat iedereen met auto of bus naar het werk en ‘s middags lopend naar huis. Kost precies de helft en is nog gezond ook. Probleem opgelost. Wat zullen ze in Den Haag trots op me zijn!

Koninginnedag (2003)

 

 

Als Merette  begin 2003 op de televisie hoort en ziet dat de hele koninklijke familie naar Deventer komt om Koninginnedag te vieren roept ze meteen: ‘Ikke ook, ik wil Máxima zien!’

Nu zie ik mezelf nog niet met 10.000 medelanders én Merette op de Brink staan. Want als ze niet vooraan staat ziet ze niks en is het dus niet leuk en als we vooraan willen staan, zullen we er heel vroeg moeten zijn. De vraag is of ze dat volhoudt. Ik vermoed dat ze dan een kwartier voor het moment suprème moet plassen of zoiets. En ik ben ook bang dat het veel te vol en te druk wordt.
Kortom; ik houd de boot maar een beetje af. Daar neemt Merette geen genoegen mee. Aan iedereen die het maar horen wil, vertelt ze dat ze met mama naar Máxima gaat kijken.
Namens Merette stuur ik een mailtje naar de Deventer VVV. Of zij – als organisatie -misschien een oplossing weten.. Geen antwoord. Ook niet na een tweede poging.
Als je mij kwaad wilt hebben moet je vooral niet antwoorden op een fatsoenlijk gestelde vraag. Met ‘nee dat kan niet’ kan ik leven, met botweg doen of ik niet besta heb ik moeite. Ik word er erg vasthoudend van…
En dus maak ik gebruik van mijn netwerkjes en blijkt dat ik een ander e-mailadres had kunnen vinden op de site van de gemeente Deventer.
Het mailtje gaat voor de derde keer op de virtuele bus. Ditmaal heb ik heel snel antwoord, Merette mag in het vak voor mensen die slecht ter been zijn. Of we dat een goed idee vinden? Nou en of! Ik vertel enthousiast aan Merette dat we inderdaad samen naar de stad gaan op koninginnedag. Ze reageert lauw. Het is inmiddels een paar maanden geleden dat bekend werd dat koninginnedag in Deventer gevierd wordt en ze is het vergeten!
Nou ja, ìk vind het wel leuk. Wat mij vervolgens confronteert met een echtgenoot die plagerig constateert: ‘Fijn hè, dat jij naar koninginnedag mag! Handig soms, zo’n dochter!’
Op 30 april zitten we om half tien in de auto. Tekening voor koningin Beatrix, prinses Máxima en prins Willem Alexander op de achterbank.
Ik heb haar verteld dat wij – zomaar - daar mogen komen waar andere mensen door de politie worden weggestuurd. Ze heeft me ongelovig aangekeken. Maar dan komen we bij de dranghekken. Mét een forse politieagent er voor. Ik zoef haar raam naar beneden en zeg: ‘Geef je kaartje maar Merette.’ Een beetje argwanend (ze heeft het niet zo op de politie) geeft ze de kaart. ‘Zo jongedame, mag jij naar de koningin kijken? Nou kom maar gauw!’ En tot haar verbazing gaat het hek aan de kant en mogen we er door. Vanaf dat moment kan haar dag niet meer stuk!
Er staan bankjes klaar in het gereserveerde vak. Voor ons komen rolstoelen te staan, maar tussen twee ervan laten we een klein gaatje open zodat Merette er tussen kan gaan staan om de tekeningen te overhandigen. Ze amuseert zich prima  met het kijken naar alles wat er langs komt.
Dan gaat het regenen. Merette verstopt zich onder haar capuchon. ‘Die moet wel af hoor, als de koningin langs komt’ waarschuw ik haar.Eindelijk is het zover. Een woud van paraplu’s verschijnt in de verte, Met daaronder de koninklijke familie. En dan blijkt het voordeel van dit vak. Want de koningin en haar familie nemen ruim de tijd voor het schudden van handen en een klein woordje. En Merette? Merette hangt tussen de rolstoelen over het hek en geeft haar tekening aan koningin Beatrix. En eentje aan Máxima! Willem Alexander mist ze, maar gelukkig komt er een andere prins die hem hebben wil. Ik maak de foto van mijn leven van een koningin die een praatje maakt met mijn dochter. Dan zijn ze voorbij. En als de wolkbreuk echt losbarst boven de stad zitten wij alweer in de auto.

2013
Oh enne… nu wil ze naar koningin Maxima kijken. Liefst ook met haar op de foto. In Amsterdam (ergens anders mag ook). Iemand een handig  e-mailadres in de aanbieding?

Hoera! We hebben hem!

Ik lig nog in bed even naar de radio te luisteren en hoor dat Peter R. de Vries getwitterd heeft. Er is een 100%  DNA-match in de zaak Vaatstra. Hoera! De dader is een 44-jarige man die uit Oudwoude komt, een klein dorp vlak bij het geboortedorp van Marianne Vaatstra, het meisje dat 13 jaar geleden is vermoord.

Even later is ook de vader van Marianne op de radio en hij bevestigt dat het OM hem heeft gebeld met het nieuws dat er een match is in het verwantschapsonderzoek. Niet van een verwante, maar van de dader zelf. Nee, hij kent de dader niet, maar zijn (klein)kinderen en de kinderen van de verdachte kennen elkaar wel...
Het OM wil dan (terecht) nog geen commentaar geven omdat er nog een tweede onderzoek moet plaats vinden.

Peter R. is euforisch (en waarom ben ik niet verbaad?). De vader van Marianne kan eigenlijk nog maar amper geloven dat na 13 jaar de moord op zijn dochter lijkt te zijn opgelost.

Natuurlijk wordt meteen geprobeerd inwoners van Zwaagwesteinde op het nieuws te laten reageren. En oh, wat zijn ze allemaal blij! De vlag kan in top!

Ik hoor het aan en vraag me af of deze inwoners nog weten dat ze 13 jaar geleden allemaal met de vingers wijzen naar het AZC in de buurt. Daar moest de dader wel vandaan komen. Ook als uit een DNA-onderzoek blijkt dat de moordenaar een blanke man moet zijn - en dus niet een van de asielzoekers kán zijn - verandert die mening niet. Niemand kan (en wil) zich voorstellen dat de moordenaar misschien wel in de buurt woont.  Dat het misschien wel een Fries is. Dat ze hem

misschien wel kennen.

In de afgelopen dertien jaar is de vader van Marianne altijd aandacht blijven vragen voor de moord op zijn dochter. Terecht wil de familie graag weten wie het heeft gedaan. Terecht is hij blij als eindelijk ook juridisch is geregeld dat er een DNA-verwantschapsonderzoek kan worden uitgevoerd. Terecht is hij blij als heel veel mannen zich aanmelden voor het onderzoek. Het is zo ongeveer de laatste kans om er ooit achter te komen wie de dader is.

De dader lijkt nu gevonden. Een 100% DNA-match is voor het Openbaar Ministerie mogelijk nog niet voldoende bewijs; hij telt wel zwaar. Hij lijkt de dader te zijn: een man van 44, vader van een paar kinderen. Zijn ouders leven nog. En naast al die euforie denk ik… het zal je maar gebeuren. Dat je ineens te horen krijgt dat jouw vader met grote waarschijnlijkheid  de moordenaar is van ‘Marianne’ de naam die iedereen daar in de omgeving kent. Het zal je maar gebeuren: dat je als echtgenote te horen krijgt dat jouw man; de vader van jouw kinderen, een 100% DNA-match heeft met een moordenaar en dus waarschijnlijk die moordenaar is! Het zal je maar gebeuren: dat je als ouders te horen krijgt dat jullie zoon vermoedelijk een onschuldige zestienjarige tiener heeft verkracht  en vermoord.  Niet gisteren, niet vorige week. Maar dertien jaar geleden. Een meisje wiens naam en trieste levenseinde iedereen in de omgeving kent. De man die dertien jaar lang ‘gewoon’ echtgenoot, vader en zoon is geweest blijkt haar moordenaar. Dat is toch niet te bevatten?

Het recht moet zijn beloop hebben. Het is goed dat de ‘zaak Marianne Vaatstra’ waarschijnlijk is opgelost. Maar wat mij betreft is er geen enkele reden voor de blijdschap van de heer De Vries en al helemaal  geen reden om ook maar ergens de vlag voor uit te hangen.

Deze zaak kent alleen maar verliezers. En mijn hart huilt voor die onbekende familie die ineens geconfronteerd is met een moordenaar als familielid…