Hoera! We hebben hem!

Ik lig nog in bed even naar de radio te luisteren en hoor dat Peter R. de Vries getwitterd heeft. Er is een 100%  DNA-match in de zaak Vaatstra. Hoera! De dader is een 44-jarige man die uit Oudwoude komt, een klein dorp vlak bij het geboortedorp van Marianne Vaatstra, het meisje dat 13 jaar geleden is vermoord.

Even later is ook de vader van Marianne op de radio en hij bevestigt dat het OM hem heeft gebeld met het nieuws dat er een match is in het verwantschapsonderzoek. Niet van een verwante, maar van de dader zelf. Nee, hij kent de dader niet, maar zijn (klein)kinderen en de kinderen van de verdachte kennen elkaar wel...
Het OM wil dan (terecht) nog geen commentaar geven omdat er nog een tweede onderzoek moet plaats vinden.

Peter R. is euforisch (en waarom ben ik niet verbaad?). De vader van Marianne kan eigenlijk nog maar amper geloven dat na 13 jaar de moord op zijn dochter lijkt te zijn opgelost.

Natuurlijk wordt meteen geprobeerd inwoners van Zwaagwesteinde op het nieuws te laten reageren. En oh, wat zijn ze allemaal blij! De vlag kan in top!

Ik hoor het aan en vraag me af of deze inwoners nog weten dat ze 13 jaar geleden allemaal met de vingers wijzen naar het AZC in de buurt. Daar moest de dader wel vandaan komen. Ook als uit een DNA-onderzoek blijkt dat de moordenaar een blanke man moet zijn - en dus niet een van de asielzoekers kán zijn - verandert die mening niet. Niemand kan (en wil) zich voorstellen dat de moordenaar misschien wel in de buurt woont.  Dat het misschien wel een Fries is. Dat ze hem

misschien wel kennen.

In de afgelopen dertien jaar is de vader van Marianne altijd aandacht blijven vragen voor de moord op zijn dochter. Terecht wil de familie graag weten wie het heeft gedaan. Terecht is hij blij als eindelijk ook juridisch is geregeld dat er een DNA-verwantschapsonderzoek kan worden uitgevoerd. Terecht is hij blij als heel veel mannen zich aanmelden voor het onderzoek. Het is zo ongeveer de laatste kans om er ooit achter te komen wie de dader is.

De dader lijkt nu gevonden. Een 100% DNA-match is voor het Openbaar Ministerie mogelijk nog niet voldoende bewijs; hij telt wel zwaar. Hij lijkt de dader te zijn: een man van 44, vader van een paar kinderen. Zijn ouders leven nog. En naast al die euforie denk ik… het zal je maar gebeuren. Dat je ineens te horen krijgt dat jouw vader met grote waarschijnlijkheid  de moordenaar is van ‘Marianne’ de naam die iedereen daar in de omgeving kent. Het zal je maar gebeuren: dat je als echtgenote te horen krijgt dat jouw man; de vader van jouw kinderen, een 100% DNA-match heeft met een moordenaar en dus waarschijnlijk die moordenaar is! Het zal je maar gebeuren: dat je als ouders te horen krijgt dat jullie zoon vermoedelijk een onschuldige zestienjarige tiener heeft verkracht  en vermoord.  Niet gisteren, niet vorige week. Maar dertien jaar geleden. Een meisje wiens naam en trieste levenseinde iedereen in de omgeving kent. De man die dertien jaar lang ‘gewoon’ echtgenoot, vader en zoon is geweest blijkt haar moordenaar. Dat is toch niet te bevatten?

Het recht moet zijn beloop hebben. Het is goed dat de ‘zaak Marianne Vaatstra’ waarschijnlijk is opgelost. Maar wat mij betreft is er geen enkele reden voor de blijdschap van de heer De Vries en al helemaal  geen reden om ook maar ergens de vlag voor uit te hangen.

Deze zaak kent alleen maar verliezers. En mijn hart huilt voor die onbekende familie die ineens geconfronteerd is met een moordenaar als familielid…