Voetbalfinale in Kampala

Voor de wedstrijd van zondagavond 12 juli hebben we nog contact met Renate en Roosmarijn (en Tim en Martijn) in de Iguana bar in Kampala. ‘De vlieger’ van André Hazes wordt goed meegezongen en 300 in het Oranje gehulde Nederlanders verheugen zich op de wedstrijd. Nu nog even winnen…

Dan is het ongeveer kwart voor 12. Nederland heeft een uur geleden de finale van het WK-voetbal tegen Spanje verloren. Een sms’je uit Kampala: ‘Ik weet niet of jullie iets gaan meekrijgen, maar er is wat gedoe in Kampala. We zijn alle vier veilig in het guesthouse. Xx’
Ik sms in eerste instantie braaf terug: ‘Fijn om te horen dat jullie in het guesthouse zijn, hebben hier nog niks gehoord.’

Maar dan realiseer ik me dat het helemaal niet normaal is dat ze zo snel na de wedstrijd in het guesthouse zijn, want waar de Nederlanders hier in Nederland meteen naar huis gingen na de wedstrijd, blijven Nederlanders in het buitenland toch nog wel even gezellig bij elkaar hangen, drinken nog wat en gaan echt niet meteen terug naar hotels e.d. Bovendien is het wel even rijden naar het guesthouse. Wat is er aan de hand?
Toch maar even bellen… 
Alle vier zitten ze gezond en wel op het dakterras van het guesthouse, maar ze hebben bepaald een spannend uur achter de rug.  Tijdens de tweede helft van de wedstrijd komen de eerste sms’jes binnen in de club waar ze kijken. Ergens rondom de goal van Spanje gaan mensen rennen, de club uit. Renate, Roos, Tim en Martijn gaan met Sander, de eigenaar, snel mee de bus in en terug naar het guesthouse. Mensen van de ambassade geven aan dat de club zo snel mogelijk leeg moet i.v.m. bomaanslagen vlak in de buurt.
De aanslagen zijn vlakbij de club gepleegd waar ze waren, terwijl honderden mensen voetbal zaten te kijken. De eerste berichten op nu.nl zijn dat er 24 doden zijn (inmiddels weten we dat het er meer dan 70 zijn).
Ze zijn erg geschrokken (Roosmarijn zegt: 'Als ze over 30 jaar aan me vragen: “waar was jij tijdens de finale Spanje-Nederland, dan weet ik dat nog precies: rennen naar een busje omdat we hals over kop die club uit moesten”'), maar voelen zich veilig in het guesthouse dat in een compound ligt. Niemand heeft het nog over voetbal.

De planning is dat ze maandagnacht om een uur of vijf vertrekken naar het Bwindipark, in het Zuid-Westen van Oeganda, in het grensgebied met Congo en Rwanda. Renate, Tim en Roos hebben permits voor de gorilla’s voor dinsdag 13 juli. De permits zijn drie maanden geleden al geboekt en betaald en alleen geldig op die dag.
De guesthouse-eigenaar heeft de ambassade ingelicht dat hij vier Nederlanders heeft die diezelfde nacht nog weg willen uit Kampala. Is dat verantwoord? De ambassade belooft contact te houden.
Ze beloven niet te gaan als de ambassade het afraadt: ze willen heel graag naar de gorilla’s, maar niet als niet veilig is.
Om een uur of zes in de ochtend weer een sms: ‘We zitten in de auto en zijn al een eind onderweg. Kampala is weer rustig, maar we zijn wel blij dat we er weg zijn.’ Ze hebben niet meer geslapen die nacht (ik ook niet echt trouwens), maar konden gelukkig wel veilig vertrekken.

Inmiddels worden de berichten over de aanslagen iets gerichter. Er zijn veel slachtoffers en de (zelfmoord)aanslagen worden opgeëist door de radicaalislamitische Somalische groepering al-Shabaab. De aanslagen zijn min of meer aangekondigd: Oeganda maakt deel uit van een soort vredesleger in Somalië dat door deze groep – gelieerd aan Al Qaida – niet gewaardeerd wordt. Bovendien vinden deze fundamentalisten voetbal een kwaadaardig gebeuren en in strijd met de Islam. In Somalië kijk je alleen voetbal in je eigen huis als niemand het weet, want anders kun je er zomaar om vermoord worden.
Het lijkt er dus op dat ook het kijken naar voetbal met de aanslagen te maken heeft. Ik realiseer me dat twee van mijn dochters (en twee lieve vrienden) gisteravond wel heel erg dicht bij terreur in de buurt zijn geweest: stel dat de zelfmoordenaars bedacht hadden dat ze wel eens de supporters van de finalisten konden opzoeken…
Het kan mij ineens niets meer schelen dat ‘we’ verloren hebben; mijn kinderen zijn veilig.

PS: En ja… het hemd is nader dan de rok, zo zit een mens in elkaar. Ik ben blij dat mijn Oegandagangers veilig zijn, maar mijn hart doet pijn als ik aan de slachtoffers denk….