Ik voel me enigszins opgelaten, want ik krijg zo’n vaag vermoeden dat we als VIP’s een complete rondleiding krijgen in het ziekenhuis.
En dat vermoeden klopt. We beginnen op de vrouwenafdeling. Op de brandschone, maar heel simpele bedden zitten vrouwen zonder vingers, handen of benen. Dokter Nanang en Diana stoppen bij bijna elk bed. Ze maken grapjes, luisteren naar de vrouwen en moedigen ons aan om vooral foto’s te maken. De vrouwen willen heel graag met ons op de foto. Willen heel graag dat we ze aanraken, bij ze op bed komen zitten. Er zit een vrouw op een bed zonder vingers. ‘Voor haar hebben we een naaimachine gekocht’, vertelt Diana. ‘Die wilden we brengen, maar ik wist niet dat ze in het ziekenhuis was.’ Een naaimachine? Met zulke handen kan ze toch niet naaien? ‘Ja hoor’, lacht Diana, ‘ze kan heel goed naaien. En daar verdient ze ook wat geld mee.’ ‘Wie doet dan de draad in haar naald?’ wil ik wel even weten (want daar heb ik met mijn leesbril al moeite mee en ik heb tien prima vingers). ‘Dat doet ze ook zelf’, vertelt Diana en vertaalt tegelijkertijd mijn vraag. Ik zeg dat ik daar heel veel bewondering voor heb en ook dat wordt meteen vertaald. Ze lacht verlegen en wil dan wel graag met mij op de foto.
In een halletje treffen we twee heel oude vrouwen. ‘Zij hebben niemand meer, geen familie, geen huis, niks. Dus wonen ze hier. Al jaren’, legt Diana uit.Ze kent iedereen in het ziekenhuis en weet van iedereen wat er aan de hand is. Ze willen allemaal heel graag hun verhaal bij haar kwijt.
Dan komen we op de mannenafdeling. Ook daar willen ze graag op de foto. Enne…liefst met onze dochters!
Renate en Roosmarijn kletsen zo goed en zo kwaad als het gaat met de jongere leden van de staf. Hun Engels is niet heel goed, maar met handen en voeten komen ze een heel eind. Er is ook een heel jonge vrouwelijke arts. Zij vertelt dat ze nog graag in Nederland een studie zou willen doen op het gebied van psychologie. ‘Deze mensen hebben zulke grote sociale en psychische problemen. Ze moeten verder leven in een maatschappij die hen eigenlijk niet meer wil. Ik wil ze leren hoe ze daar mee om moeten gaan, hoe ze sterker in hun schoenen kunnen staan.’De heren zijn aardig opgewekt. Ze laten bijna trots hun geamputeerde ledematen en prothesen zien. ‘Ze zijn geen bezoek gewend van vreemden’, zegt Diana. ‘Ze vinden het fantastisch dat jullie hier zijn, dat er mensen zijn uit Holland die zich voor hen interesseert. Hier zijn ze voor niemand interessant. Nou ja, voor ons.’
Bij een van de mannen vertelt Diana: ‘Hij werkt bij de luchtmacht. Is meteen met de eerste klachten naar de arts gegaan, maar die heeft niet herkend dat het lepra was. Volgens hem was het een onschuldige huidziekte, die wel weer over zou gaan. Hij kreeg een zalfje. Daar kan ik me nou zó boos om maken. Zo’n arts moet beter weten! Nu is het te laat en houdt hij er toch restverschijnselen aan over.’
In een hoekje ligt een heel oude man. Hij is in de negentig en ziet er heel broos en ziek uit. ‘Twee dagen geleden kon hij nog lopen’, zegt Dr. Nanang. ‘Maar hij is gevallen en kan hij niets meer.’ Niemand weet precies hoe lang de man al in het ziekenhuis woont, maar ook hij heeft geen familie die zich om hem bekommert.
Er is een orthopedisch instrumentenmaker in het ziekenhuis. Dr. Nanang laat ons zien hoe de prothesen en schoenen de afgelopen jaren verbeterd zijn. Dat vindt Merette wel interessant (de rest van het ziekenhuis vindt ze toch wel griezelig, ze houdt niet van zieke mensen), ze heeft immers zelf orthopedische schoenen. Of ze die dan wel even uit wil doen? Dan kan de instrumentenmaker de schoen even goed bekijken. Dat wil ze wel en ze vindt het wel leuk dat haar schoen van binnen en van buiten wordt bekeken.
Als we het hele ziekenhuis hebben gezien worden we meegetroond naar een nieuw gedeelte, voorzien van airco! Even afkoelen en napraten met de staf onder het genot van een flesje water en vers fruit.
Na alle luxe hotels en prachtige bezienswaardigheden is dit wel even de andere kant van Indonesië…
Meer foto's van Sumberglagah (ziekenhuis en dorp)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten