dinsdag 12 juni 2018

Special Olympics: brons, goud en de burgemeester….

Het weekend van 8, 9 en 10 juni staat al twee jaar rood omrand in de agenda. Figuurlijk dan, want mijn agenda is digitaal. Maar al bijna twee jaar staat er: Special Olympics 2018!
Natuurlijk omdat ik bestuurslid ben van de Stichting Deventer Sportploeg (en er dus een boel werk te verzetten valt), maar vooral ook omdat Merette meedoet.
Dat ik supertrots ben op wat we de afgelopen tien jaar met de Deventer Sportploeg hebben bereikt hoeft geen betoog. De stichting staat als een huis. In Deventer bieden heel veel verenigingen inmiddels aangepast sporten aan voor mensen met een beperking en (bijna) allemaal gaan ze – onder de vlag van de Deventer Sportploeg – naar de Special Olympics. Dit jaar doen we mee aan zeven disciplines: Atletiek, judo, skeeleren, wielrennen, voetbal, tafeltennis en zwemmen. We hebben een groot aantal trouwe partners dat ons (financieel) ondersteunt en de almaar groeiende schare supporters die de sporters bezoekt tijden het toernooi is de kers op de taart.
Maar het allerleukste is toch gewoon dat Merette meedoet. Dat doet ze voor het eerst in 2002 in Deventer tijdens de eerste meerdaagse versie van het toernooi. Ik heb dan nog nooit van de Special Olympics gehoord, maar wat ís het leuk. Dus doet ze vanaf dat jaar mee met elke nationale editie. In 2004 nog alleen met de zwemmers, in 2006 met een eerste ‘Deventer Sportploeg’ en vanaf 2008 als onderdeel van de Stichting Deventer Sportploeg. Vaak komt ze terug met medailles, een enkele keer met ‘alleen’ een paar vaantjes. Maar altijd is ze blij en trots. Want dat is wat het sporten en het meedoen aan een toernooi doet met sporters met een verstandelijke beperking: het versterkt enorm hun gevoel van eigenwaarde. Kijk eens wat ik kan!
Ook dit jaar is verheugt ze zich enorm op het toernooi. Niet in de laatste plaats overigens omdat Gerard Joling de Openingsceremonie afsluit…
Vrijdag 8 juni om een uur of twaalf zien we haar bij De Scheg, waar alle sporters en coaches bij elkaar komen om met twee grote bussen naar De Achterhoek af te reizen. Van het maken van een groepsfoto (ervaring leert dat dit zo ongeveer het enige moment is dat we echt alle sporters en coaches bij elkaar hebben) komt niks: de regen komt met bakken uit de lucht. Het kan Merette niet deren. 



We zien haar ’s avonds na de spetterende Openingsceremonie (met de intocht van de atleten, het binnenbrengen en aansteken van het Olympisch vuur, het afleggen van de eed, het zingen van het Wilhelmus) terug. En ja, ze heeft kans gezien om op het podium te komen en een zoen te regelen van Gerard Joling. Wij hebben het gemist, maar het is haar gelukt!




Met een deel van de werkgroep en een filmploeg proberen we zaterdag alle zeven locaties te bezoeken waar ‘onze’ sporters actief zijn. Het lukt niet, de Achterhoek is groter dan we dachten en de locaties liggen ver uit elkaar. We zien voetbal, wielrennen, tafeltennis, atletiek en aan het eind van de middag zijn we even in het zwembad. Ik zie Merette niet zwemmen, maar gelukkig zijn Renate, Luca en oma gekomen om haar aan te moedigen.



’s Avonds nemen we een kijkje op de traditionele feestavond. Het is warm en Merette vindt het te druk. Gelukkig vinden meer zwemmers dat en samen met de coaches gaan ze lekker bij de huisjes (dit jaar geen tenten, maar een heus bungalowpark als Olympisch dorp) zitten en nog wat drinken.
Zondagmorgen: we starten met de twee sporten die we gisteren gemist hebben: judo en skeeleren.
Dan komt er hoog bezoek: burgemeester Andries Heidema komt de sporters aanmoedigen. Het is zijn laatste bezoekje aan de ploeg als lid van het Comité van aanbeveling en als burgemeester: vanaf 11 juli is hij immers Commissaris van de Koning in Overijssel.
Het betekent wel dat ik niet de hele zondagmiddag in het zwembad kan zitten, als de finales worden gezwommen. Merette is het inmiddels wel gewend: papa en mama zijn er wel het hele weekend, maar bepaald niet altijd in haar buurt…
Maar ik heb geluk: een bezoekje aan het zwembad komt heel goed uit. Als we komen, heeft ze al een finale gezwommen en een bronzen medaille gehaald. Ik ben blij, want ik weet hoe leuk ze het vindt om met een plak naar huis te komen. Ze zit bij de voorstart voor haar tweede finale: die pikken we mooi even mee! Ik kijk met spanning naar haar 25 meter borstcrawl. Ze start in baan 4, wat betekent dat ze de dag ervoor als een van de snelsten van deze groep van zes is geëindigd. Maar de tijden liggen heel dicht bij elkaar, dus het wordt spannend. En… ze wint! Ze weet het zelf en slaakt een enorme vreugdekreet! Wat een feest. Het is altijd even afwachten of alles reglementair is verlopen, maar dat is gelukkig zo. Het goud is voor haar.
En natuurlijk de felicitaties van de burgemeester. ‘Jij gaat weg hè?’ vraagt ze hem. Dat moet hij beamen en dat kost hem een nat shirt, want dan wil ze hem even knuffelen. In badpak, zo uit het water! Met een traantje; ze houdt niet van afscheid nemen…






Het weekend zit erop. We eindigen in het Olympisch dorp met alle sporters, coaches, de leden van de werkgroep én een friteskraam. Met een heel gelukkige Merette (en ja, een heel trotse mama).
En met heel veel dank aan al die lieve, trouwe vrijwilligers die het elke week weer mogelijk maken dat onze sporters kunnen sporten!