Afscheid...

Merette zit al heel lang op ‘gym’. Ze begonnen zo’n zeven jaar geleden met een heel klein groepje. Een enthousiaste gymjuf wilde heel graag met een groep beginnen met kinderen/volwassenen met een verstandelijke beperking. Ondergebracht bij SVOD, een reguliere gymnastiekvereniging in de stad.
Inmiddels zijn er twee groepen en zeker 30 sporters die elke week een uur gymmen. Gymjuf Sylvia heeft een aantal enthousiaste vrijwilligers die haar ondersteunen. Met eindeloos geduld leren ze ‘hun’ sporters steeds een stapje verder te gaan.
Dat hebben we heel goed kunnen zien op de Special Olympics. Twee jaar geleden doen er voor het eerst vijf gymnasiasten mee van de Deventer Sportploeg. In juni van dit jaar staan ze er weer: en wat een verschil! Ze zijn zó gegroeid in wat ze kunnen en stralen zo veel zelfvertrouwen uit.

En elk jaar zien we het tijdens de grote uitvoering van SVOD, waar bijna de hele groep aan mee doet. Inmiddels tijdens de avonduitvoering (er zijn er vier op een dag om alle groepen aan bod te kunnen laten komen en de avonduitvoering is de belangrijkste: met wethouder en andere bobo’s) en het dak gaat eraf als ze optreden. In maart van dit jaar dansen ze op ‘Follow the leader’ en Sylvia heeft ze allemaal overgehaald om in het rood/zwart op te treden. Kleding die van de vereniging is en niet van henzelf. Dat had ze een paar jaar eerder niet hoeven te proberen, maar inmiddels hebben ze nu zo veel (zelf)vertrouwen dat dan prima gaat.
Sylvia is zwanger. En elke week twee uur les geven aan deze bijzonder groep wordt te zwaar. Ze neemt afscheid op de laatste woensdag voor de kerst. Ze gaat niet echt weg, blijft (gelukkig) nog coördineren, maar voor de sporters wordt ze redelijk onzichtbaar.
De hele groep is aanwezig: met cd’s (want ze gaan dansen) en met cadeautjes. Het is even wennen dat ze alleen hun gymschoenen aan moeten en dat ze zich verder niet om hoeven te kleden. Wij zijn er om foto’s te maken. Als René gedachteloos achter me aan loopt naar Merettes kleedkamer wordt hij er meteen uitgejaagd: hij bevindt zich in de dameskleedkamer en dat kan toch echt niet.

Het wordt al met al een gezellige boel, Sylvia wordt verwend met leuke cadeaus, bloemen van de Deventer Sportploeg en heeft voor alle sporters een persoonlijk kaartje. Bijna allemaal willen ze nog wel even met haar knuffelen en zoenen en nog een keer naar het beginnend buikje kijken. Een paar huilen dikke tranen. Want afscheid nemen doet toch wel een beetje pijn.

Bijzondere Zwarte Piet

Roosmarijn en Renate spelen allebei graag voor Zwarte Piet. En dat doen ze met groot inlevingsvermogen! Ik kan me nog een aantal jaren geleden herinneren: Renate moet (mag) ‘Zwarte Pieten’ op Winkelcentrum Colmschate. Natuurlijk gaan René en ik kijken: camera in de aanslag. We komen aan en er lopen twee Pieten op het dak van de flat boven de winkels: vier verdiepingen hoog. Te ver weg om te zien welke Pieten het zijn, maar ik weet: een van die twee is van mij… ‘Zwarte Pieten lopen toch op het dak? Da’s toch leuk?’ reageert ze verbaasd als ik zeg dat ik dat toch wel wat griezelig vond. De kids beneden hadden het prachtig gevonden. Tja…
Roosmarijn heeft een paar jaar bij de Albert Heijn waar ze werkte voor Zwarte Piet gespeeld als de schoentjes mogen worden opgehaald. Deze Piet scheurt met collegapieten in winkelwagentjes langs de schappen tot groot vermaak van de kinderen of staat boven op de slierten wagentjes in de winkel te dansen.
Natuurlijk gaan we ook bij haar kijken: met camera.
Altijd nemen we Merette mee. Keurig uitgelegd dat ze haar mond moet houden als ze haar zussen herkent. Dat lukt nooit: in haar enthousiasme roept ze toch altijd hun namen en ‘mijn zus, mijn zus!’. Soms is het heel prettig dat ze voor een buitenstaander nauwelijks verstaanbaar is….
En vanzelfsprekend komt de vraag: mag ik ook een keer Zwarte Piet zijn? Helaas, dit is weer eens een van de zaken die ze wel graag wil, maar die wat lastig te realiseren zijn.
Een paar weken geleden komt ze opgewonden thuis: Zij is de Zwarte Piet tijdens het Sinterklaasfeest bij haar thuis. En ja, er is ook een Sinterklaas, dat doet die oude man. (Het duurt even voor ik in de gaten heb dat ‘die oude man’ Ferry, de manager is. Zelfde leeftijd als René… )
Ik wens haar veel plezier en denk dat het verkleedfestijn niet verder gaat dan een vrolijke muts, een paar zwarte vegen en rode lippen. Geeft niks: als ze maar plezier hebben!

Dan gaat ’s avonds om half tien luidruchtig de bel. Als ik open doe staat daar Zwarte Piet in vol ornaat, met een enorme zak pepernoten. ‘Oh, wat een mooie Zwarte Piet!’, roep ik. Zwarte Piet straalt! René en ik krijgen allebei pepernoten. En ja, Piet wil best op de foto. Het Sinterklaasfeest is leuk geweest en voor ze nu gaat douchen moeten wij haar toch even zien.
Ze is geschminkt op De Lathmer, door Dick Nijland; ik had het kunnen weten. Op De Lathmer huizen de experts op het gebied van Sint en zijn Pieten, elk jaar worden er tientallen geschminkt en gekleed. Ze zien er altijd fantastisch uit en mijn Piet doet daar niet voor onder.

Ik kijk naar haar en bedenk weer eens hoe blij ik ben met het huis waar ze woont en de zorg die ze er krijgt. Er is vaak veel mis in de zorg, maar in het huis van Zozijn, waar ze woont, heeft ze het zó verschrikkelijk naar haar zin! Het is toch geweldig dat er tijd gemaakt wordt om met haar huisgenoten op zo’n leuke manier Sinterklaas te vieren?

Mijn Piet gaat naar huis, onder de douche en naar bed, want Zwarte Piet zijn is heel vermoeiend. Als ze me een zoen geeft fluistert ze in mijn oor: ‘Ik ben jouw dokter (dochter)hoor…’ Ik mocht het eens per ongeluk gemist hebben!