maandag 16 november 2009

Helemaal heppie

Sinds we ons hebben aangemeld voor Wat vindt Nederland zit Roosmarijn in het adressenbestand van Talpa.
Een week of twee geleden zit daarin een mailtje dat er in Groningen een speciale voorstelling is van Holiday on ice met Spirit of the World.
Alle kinderen die op een Heppiekamp zijn geweest met René en Natasja Froger zijn – met de hele familie – uitgenodigd om te komen kijken naar de show én een verrassingsoptreden. Wat dat optreden is kan je natuurlijk op je vingers natellen nu René Froger met zijn zoons het Heppielied heeft uitgebracht.
Blijkbaar is de zaal niet vol met alle Heppiekids want wij kunnen – tegen een heel schappelijk prijsje – kaarten kopen. We moeten er wel al om 11 uur op zaterdagmorgen voor in Groningen zijn…
Maar ja, Merette heeft René Froger hoog op haar verlanglijstje staan en Natasja ook! Dat is voor het eerst, maar blijkbaar heeft ze indruk gemaakt met haar enthousiasme en inzet op de Heppiekampen, kampen voor kinderen die een vakantie even heel goed kunnen gebruiken.
Dus melden we ons aan.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik vorig jaar met ‘Geen cent te makken’, in eerste instantie heel sceptisch was, maar de Frogers hebben heel erg veel aandacht voor de Voedselbank weten te genereren op een heel goede manier.
Ik heb nog geen Heppie-uitzending gezien, maar ik denk dat ze ook een goede kans maken om het voor elkaar te krijgen dat er een Heppiehotel komt: een speciaal hotel waar heel veel kinderen die het hard nodig hebben een weekje onbezorgd vakantie kunnen vieren. Petje af voor de familie Froger!
Gewapend met twee rozen rijden we zaterdagmorgen naar Groningen. Alle Heppiekids en familie worden – onder toeziend ook van enorme camera’s – opgewacht door Natasja Froger. Ze kent ze allemaal bij naam en maakt met iedereen een praatje. Merette schuift voorzichtig naar voren. En jawel, voor ze het weet staat ze gezellig te kletsen met Natjasja en natuurlijk mag ze op de foto. ‘René en de jongens zie je straks hoor, veel plezier!’ lacht Natasja.
Merette heeft geen idee wat haar te wachten staat, ik heb het Holiday on ice verhaal niet kunnen uitleggen. Maar als de voorstelling een keer is begonnen komt ze ogen te kort!
Het is een fascinerend schouwspel.
Voorlopig hoogtepunt is ‘This is the moment’ life gezongen door René en met een ijsdans door een van zijn zonen met een prachtig meisje.
Net voor de pauze wordt er een kleed midden op het ijs gelegd. En jawel: René en zijn drie zonen zingen – op de schaats (maar wel op het kleed) – het Heppielied. Merette straalt.
Als de hele show is afgelopen wordt het optreden herhaald. Merette ziet nog net kans om René Froger haar tweede roos te geven als hij van de ijsbaan afgaat. Ze krijgt een knuffel en een zoen, maar het gaat heel snel, tijd voor een foto is er niet.
Dat valt dan toch even tegen. Als blijkt dat Natasja nog aan het handtekeningen uitdelen is wil ze daar nog wel even heen. Als we dan toch echt de zaal uit moeten vraagt ze aan Natasja of René nog komt. Op hetzelfde moment staat hij achter Natjasja, ziet Merette en zegt: ‘Dankjewel voor je mooie bloemen. Hoe gaat het met jou?’ Merette ziet haar kans schoon en draait zich meteen naar papa René met fototoestel: foto gescoord, missie geslaagd…
Daar word je toch helemaal heppie van!



En voor de liefhebbers...

zondag 8 november 2009

Gewoon omdat-ie zo mooi is...



Ik kreeg hem via Hyves, dit prachtige filmpje. Wel even spannend, maar het loopt gelukkig goed af. (En voor alle moeders onder ons...ik kan zó met Nikki meevoelen.....)

maandag 2 november 2009

Plukjes...



Ze heeft het mooist haar van de wereld. Het is dik, rood (en dan dat rood van een kastanje die net uit de bolster komt in de zon) en het krult een beetje.
Dat is op zich al mooi, maar is bij een jonge vrouw met Down Syndroom heel bijzonder.
Als ze klein is, is het net Pippi Langkous. Vlechtjes, staartjes, een paardenstaart, het kan allemaal. Ik heb veel ervaring: drie meiden met lang haar (blond, rood en donker), dan leer je het wel.
Als ze naar school gaat wordt het lastig: er is geen tijd om het daar na de douchebeurten na gym en de zwemlessen goed te verzorgen. Zelf kan ze dat ook niet echt en ik besluit – met pijn in het hart – het kort te laten knippen.
Vier jaar geleden gaat ze ‘wonen’. Ik zie mijn kans schoon: hier willen haar begeleiders best vlechten en kammen. We laten het groeien. Vlechten het in, steken het op, of laten het los, met een haarband.
Alleen: mevrouw heeft een hekel aan plukjes. Als het haar is ingevlochten, moet het helemaal strak naar achteren in het elastiek. Hoe we ook proberen uit te leggen dat juist die speelse, losse plukjes zo leuk staan en dat Renate dat toch ook heeft (meestal wil ze alles wat haar oudste zus heeft ook, maar voor de plukjes gaat het niet op), ze heeft er een ongelooflijke hekel aan. De hele dag is ze in de weer met knipjes, de plantenspuit en de borstel. Vaak moet het haar opnieuw worden ingevlochten omdat ze vindt dat er te veel losse plukjes zijn. Soms is het om stapeldol van te worden dat eindeloze gefrunnik. Eigenlijk wil ze het wel kort. ‘Stekkeltjes?’ stel ik voor. Maar nee, dat hoeft dan ook nog niet. Gelukkig, stel dat ze ja had gezegd.
Dan vindt de begeleiding in haar badkamer allemaal losse plukjes haar: ze is zelf met de schaar aan de slag geweest. Als ik haar daar op aanspreek (ik doe net alsof ik het zelf gezien heb, de begeleiding heeft afgesproken het niet aan mij te vertellen) wil ze er niet over praten. ‘Moeilijk’ is haar conclusie. Ik probeer uit te leggen dat plukjes afknippen niet de oplossing is: ze groeien immers weer aan. Maar dat is te abstract. Ze weet maar al te goed dat het niet goed is wat ze heeft gedaan, maar de plukjes zijn sterker.
Ze moet naar de kapper (lees: de buurvrouw). Die constateert dat ze in haar nek aardig in de weer is geweest met de schaar.
Ok, dan moet er toch iets gebeuren. We besluiten tot een boblijn. Niet echt kort, de haarband blijft nodig, dus het door mij gevreesde jongenskopje komt er niet. Nu nog even kijken hoe het zit als het niet mooi in model is geföhnd door de kapper. Ze is er zelf helemaal blij mee. Ik moet nog wel even wennen...