Kruiend ijs

We roepen het al jaren: als er weer kruiend ijs is gaan we kijken! Maar op een of andere manier komt het er niet van. Dit jaar hebben we ons eigenlijk niet gerealiseerd dat slechts twee weken vorst al zo veel ijs op het IJsselmeer veroorzaakt dat het serieus kan kruien.

Afgelopen weekend zien we prachtige plaatjes voorbij komen op tv en internet. Op Urk en in Hindeloopen komen duizenden mensen naar het natuurverschijnsel kijken (daar  hoeven we dan ook weer niet per se tussen te staan).

Zou het nog een paar dagen duren? René heeft woensdag BAPO-dag (=vrij). We besluiten het erop te wagen en ik neem ook vrij.

Eerst naar Urk. En jawel, bij de vuurtoren is nog kruiend ijs te vinden. Niet meer zo hoog als in het weekend, maar prachtig is het wel. We lopen er langs (er op toch maar niet) en maken foto’s.  En een filmpje, in de hoop dat het tinkelen van het ijs erop te horen is. Want echt kruien doet het op dat moment niet (meer).

We drinken koffie en rijden vervolgens via allerlei binnenweggetjes naar Stavoren. In de haven zien we in de verte wel wat ijs, maar daar moeten we een behoorlijk eind voor lopen. Eerst maar even aan de lunch. In de haven bij Restaurant ’t Havenhoofd genieten we van een heerlijke Friese uiensoep (met droge worst, Friese nagelkaas én… een glaasje Berenburg).

Volgens de jongen die ons bedient heeft het niet veel nut naar het kruiend ijs te lopen; er is niet veel van over.

Verder naar Hindeloopen dan maar. Als we de haven uitrijden zien we het Vrouwtje van Stavoren: snel nog even op de foto!

Halverwege ga ik even kijken op de dijk. In de verte zie ik de Hindelooper toren met veelbelovende witte hoopjes ervoor. Dat lijkt toch echt op ijs!

En dat is het ook. Als we in Hindeloopen komen staan er nog steeds veel auto’s geparkeerd. Meer dan je op een winderige, bewolkte februaridag zou mogen verwachten. We lopen naar de dijk en klimmen over een speciaal opstapje (honden aan de lijn) over het hek. We zijn niet de eerste, dat is aan de modderige voetstappen goed te zien. Boven aan de dijk gekomen ontvouwt zich een bijzonder schouwspel: flinke bergen ijs, met vieze, zwarte paden erover: er hebben heel veel mensen over het ijs gelopen. Dat doen ze ook vandaag nog: het is gezellig druk. We baggeren door de modder naar de oever: hier en daar is het ijs echt blauw, ben benieuwd hoe dat op de foto overkomt.

Het kruit op dit moment niet echt, dus maakt niet veel geluid. Maar het geeft een bijzondere aanblik: bergen ijs met daarachter een grote bevroren waterplas. Hier is – in tegenstelling tot op Urk – bijna geen water te zien. Het duurt nog wel even voor alles hier is ontdooid!

Wij ontdooien in de auto (want het waait heel hard en iss erg koud!). Besluiten de dag met een fles rode wijn en een bezorgde pizza. Dat heet een dagje vakantie in eigen land!

Meer foto’s…

Penelope januari 2012

Verjaarscadeau (1)

De meeste mensen hebben via de Sociale Media al kennis gemaakt met mijn verjaardagscadeau op vier pootjes: Penelope, een dame van stand. Daarover komt binnenkort een blog.
Maar ik krijg nog een prachtig cadeau. Dat moet ik overigens wel delen, maar dat vind ik niet erg. Ik deel het met René en die is er net zo blij mee als ik!
Iedereen die ons een beetje kent weet dat we dol zijn op foto’s en dat we ons ook nog wel eens te buiten gaan aan het zelf maken van veel foto’s (en dat niet onverdienstelijk doen als amateurs, al zeg ik het zelf….)

Ons favoriete onderwerp wordt gevormd door Renate, Merette en Roosmarijn, al zijn zij het met die keuze niet altijd eens.

Toch krijgen we – op ons 25-jarig huwelijksfeest -  een mooie foto van de dames. Inmiddels is die een tikje achterhaald.
Ergens in de loop van deze 10 december 2011 krijg ik een cadeautje van het drietal: een ingelijst briefje met een foto waarop ze in badjas en  duidelijk nog niet gekamd staan afgebeeld. Maar… ik mag hem inruilen. Voor een ‘echte’ foto.

Nog voor Roosmarijn en Renate vertrekken naar respectievelijk Thailand en Oeganda komt er een heuse fotosessie ergens in de stad.
Net voor de kerst gaan ze op pad. Met fotografe Sanne van den Brink van SanneMedia zoeken ze mooie plekjes op in de binnenstad van Deventer. Dat is wat mij betreft al een goed begin!

In het analoge tijdperk kreeg je dan gewoon een afdruk van de foto die werd uitgezocht. Wat er verder mogelijk aan prachtig materiaal niet werd afgedrukt, ach daar had een mens geen weet van.

En wat mij betreft is dat wel zo makkelijk. Want nu krijgen we heel veel prachtige foto’s van de meiden onder ogen en moeten zelf kiezen…
Foto’s bij de stadsmuur, aan de IJssel, op de Waag, bij de Fontein. En allemaal met onze drie prachtige dochters erop (dat willen ze niet horen, maar wij wel). Het blijft knap dat we ze hebben afgeleverd met drie verschillende kleuren haar!
Uiteindelijk valt de keuze op een exemplaar om groot op canvas te laten afdrukken. Mooi op onze rode muur, naast de Oegandese olifanten.
Ik stuur hem naar de Hema, en laat er meteen ook eentje (een maatje kleiner) voor Merette afdrukken. Renate en Roos zijn inmiddels allebei vertrokken als de canvasafdrukken binnenkomen. De kleine is fantastisch! Maar de grote is te licht. We hangen hem wel even op, maar worden er niet blij van. Mailtje naar de Hema, geen antwoord. Bellen dus maar. We moeten hem naar een filiaal brengen en krijgen dan een nieuwe. Die komt gisteren en is een stuk beter van kleur.
Dus hangen onze dames nu aan de muur! Zijn ze toch een beetje in de buurt.

Het probleem van het kiezen heb ik heus wel opgelost: alle foto’s staan op mijn i-pad en van de leukste 13 heb ik een kalender laten maken, meteen ook maar voor de oma’s. Oh ja, en ook nog een bureaukalender voor op mijn werk. Ik kan dus vaak en veel genieten van die prachtige plaatjes.

Sanne… dank voor het maken van de mooie foto’s.
Renate, Merette en Roos... dankjulliewel voor een prachtig verjaardagscadeua! Ik heb er elke dag plezier van (en papa ook)!

PS: een foto van het canvas aan de muur ziet er niet uit, maar deze is het geworden...

PS2: Sanne is ook te vinden op Twitter... @SanneMedia