En dat is een...

Ruim vier jaar geleden vertrekt Roosmarijn voor een studie Gezondheidswetenschappen naar Enschede. De laatste dochter het huis uit.Het vierde jaar in Enschede wordt gebruikt om een jaar te ‘besturen’ bij AIESEC en oh ja, haar bachelor moet nog wel afgerond worden.
Er moet een keuze gemaakt worden voor een master. De UT heeft er een, een vrij zakelijke, maar in Amsterdam en Maastricht worden masters gegeven die meer gericht zijn op ontwikkelingswerk en gezondheidszorg. We besluiten min of meer dat ze de UT-Master gaat doen en er dan nog een in Maastricht of Amsterdam achteraan doet. Een jaartje extra studeren kan geen kwaad en twee masters in dezelfde studie, maar met een totaal andere focus, lijkt een prima basis om de arbeidsmarkt op te gaan.

Dan komt het huidige kabinet tot de conclusie dat een tweede studie toch wel een buitengewoon nutteloze, linkse hobby is. En dat elke student met een tikje talent die mooi zelf moet gaan betalen. Voor een Alfa-studie zal dat toch gauw zo’n € 10.000 per jaar gaan kosten. Dat verandert de zaak, want ik ben (met graagte) bereid om in de studie van mijn kinderen te investeren, maar dit zijn geen leuke bedragen meer. Ook niet om ‘dan maar’ te lenen. Dus moet er een master worden gekozen die ze echt heel graag wil. Dat wordt Global Health in Maastricht.  

AIISEC vraagt veel tijd, dus het duurt lang voor de bacheloropdracht is geschreven en goedgekeurd, maar op 8 augustus houdt ze dan toch haar colloquium en rond dat af met een keurige 7.

Rest nog een klein probleem: een tentamen (MAC) is nog niet gehaald; ze heeft nog een kans eind augustus. Maar Maastricht wil wel een bachelorsdiploma zien voor ze haar toelaten. Op  2 september heeft ze een verplichte introductie.

Om een lang verhaal kort te maken: ze vindt een kamer, we plannen de verhuizing (dan is de uitslag van het tentamen nog niet binnen), ze verhuist (nieuw vloerbedekking, want de oude is echt te vies om een kast op te zetten, nieuwe gordijnen, want de kamer grenst aan de tuin en een grote huurverhuisauto ingezet, want veel spullen in Enschede), en hoort op de laatste dag van augustus dat ze een voldoende heeft voor het tentamen. Even rust.

De master wordt gegeven in samenwerking met een universiteit in Thailand, een in India en een in Canada. Veel colleges via Skype en in mei een verplicht symposium in India. Plus de mogelijkheid om een masteropdracht in het buitenland te doen. Dat lijkt haar wel wat voor Bulungi, onze stichting in Oeganda. Maar daarvoor heeft ze nog even tijd. Denken we…

Want na een maand of twee blijkt dat je je het tweede deel van de studie (de tweede vier maanden) ook bij een van de andere universiteiten kan volgen. En tja… dat laat een Sluisemandochter zich maar één keer zeggen!

Canada is niet spannend genoeg, India ‘moet’ ze toch al heen in mei, dus de keuze valt op Thailand. Kamer opgezegd (huisbaas niet blij), vluchten geboekt, visum geregeld, GGD bezocht. Dat klinkt simpel, maar moet wel allemaal tussen de studie door en dan is Maastricht nog best ver overal vandaan. Want ze moet ook nog even langs de MLD-(Maag Lever Darm)specialist om haar bloed en botdichtheid te laten checken en dat moet in Deventer (Maastricht leek niet zo handig voor zo’n korte tijd) en dan moet je toch een paar keer op en neer. Kost zeeën van tijd. Verhuizen kan dus pas na de kerst en ze vliegt 30 december…

Woensdag de 28^e haalt René haar op. Met een aanhanger dit keer, want de jongen die haar kamer overneemt wil ook graag haar meubels hebben. Dat komt goed uit, want de meubels zijn inmiddels zo vaak verhuisd dat ze nog wel een keer uit elkaar, maar waarschijnlijk niet meer ín elkaar kunnen. Die mag hij zo hebben. Voor bed, gordijnen en vloerbedekking komen ze een aardige prijs overeen. Ben ik blij mee, want ook de spullen van Renate moeten weer bij ons in de opslag en de zolder is niet heel klein, maar inmiddels wel weer heel vol.

De laatste weken zijn weken van studiestress, opruimstress, regelstress, inpakstress en afscheidstress. Dat laatste vooral voor Merette, die is niet blij met haar uithuizige zussen. Ze krijgen allebei (Renate ook vast) wel heel leuke afscheidscadeautjes: zelf gemaakt en met een hoog knuffelgehalte.

Opdat ze haar vooral niet vergeten (of dat zou kunnen….) En de belofte dat we de zussen in de zomer in Oeganda gaan bezoeken maakt ook veel goed.

Vrijdag 30 december staan we op Schiphol. Spullen uit Maastricht staan op zolder, bagage moet nog even omgepakt (te veel handbagage, maar gelukkig nog kiloruimte in de rest) en inmiddels weten we (zaterdagmiddag een uur of drie) dat ze onderweg is naar een hostel in Bangkok. Bij haar is het al bijna 2012.

Nog 12 dagen voor we naar Düsseldorf kunnen rijden met Renate….

PS: Natuurlijk maken we nog een mooi meeneemboek voor haar, maar het is nog niet zo simpel om veel mensen op te sporen. Gelukkig lukt het aardig. Het resultaat is zelfs digitaal te bewonderen!
PS2: Er komt een blog (is ons beloofd). Staat in de steigers, maar moet nog vorm krijgen. Nadere info volgt.

Stemmen, stemmen, stemmen…

Er kan niet meer gestemd worden!

De site van de gemeente heeft wat problemen en er wordt nu een jurybeslissing genomen. Duimen mag dus wel!

Een paar dagen geleden zag ik een leuke fotowedstrijd voorbij komen op Facebook. Je kon er € 450 mee winnen of een camera. Een prijs is een ‘stemprijs’ de andere wordt door de jury bepaald. Dus heb ik nog even de leukste foto van Merette ooit ingezonden. De wedstrijd liep al bijna zijn eindje, maar de foto valt vast op en niet geschoten is altijd mis. Wie weet valt de jury voor mijn mooie, lachende Merette! Ik heb er nog niks van gehoord, dus ik verwacht er niet veel van, maar je weet maar nooit!

Maar… in de Meedoenkrant van de gemeente Deventer van een aantal weken geleden stond een oproepje om een vrijwilligersorganisatie aan te melden. Daar heb ik natuurlijk meteen Bulungi aangemeld en… we horen bij de zeven ‘genomineerden’. We hebben er buitengewoon geduchte concurrentie van (ook nog erg leuke) Deventer vrijwilligersorganisaties (met veel leden), maar ook hier geldt… we gaan ervoor!

Met € 250 kunnen we heel veel doen voor onze Bulungikinderen.

Je kan een keer stemmen (per computer, dat wel) en dan is het ook klaar.

Dus… ik vraag het toch nog maar een keer: stem op Bulungi en help de kinderen met een beperking in Oeganda!

http://vandoenen.deventer.nl/vandoenen/prijsvraag/stichting-bulungi-oeganda

Vink Bulungi aan en stem!

En alsjeblieft, tweet, link, hyve en mail het door naar familie, vrienden, bekenden en collega’s!!

Nog een keertje stemmen??

Omdat de foto zo leuk blijft en ik er een leuk bedrag mee kan winnen voor Bulungi...

http://fotowedstrijd-dela.mijnalbum.nl/?a=200&photoid=MCTDFY

Geen droombaan voor Renate…

Dertien dagen lang hebben we jullie gestalkt met het verzoek om te stemmen op de droombaan van Renate. En het heeft geholpen want ze behaalde maar liefst 4100 stemmen! En daarmee een plek in de finale voor haar haar Droombaan bij World of Difference voor Bulungi.
Het duurt nog even voor we horen wat er verder gaat gebeuren en dan komt er een mailtje dat er zaterdag 1 oktober een projectplan moet worden ingediend. Wat heeft Bulungi tot nu toe allemaal bereikt? Wat zijn de toekomstplannen? En welke resultaten kunnen er worden neergezet als ze heel 2012 in Oeganda voor Bulungi kan werken? Op 5 oktober wordt ze verwacht voor een sollicitatiegesprek in Amsterdam en ’s avonds is dan de uitslag.
We vinden veel organisaties bereid om met ons mee te denken hoe we de kinderen en hun ouders in Oeganda kunnen helpen in hun ontwikkeling en leggen alle plannen vast in het projectplan. Dat is uitstekend voor de focus én voor de contacten!
De dagen voor het plan moet worden ingediend is ze ziek: voorhoofdsholteontsteking. Geloof me, dat werkt niet lekker, maar zaterdagavondsom 22.00 uur stuurt ze het plan weg.
De volgende dag zitten we bij de huisartsenpost omdat ze maar niet opknapt, wisselend koorts heeft en zelfs de antibiotica niet werkt. Ze zal toch geen malaria hebben?
Volgens de arts valt het mee, het is niet 100% uit te sluiten, maar het lijkt op een fikse virale keelontsteking. Dat kan er ook nog wel bij.
Alle plannen voor een heel goede voorbereiding van de sollicitatie vallen daarmee wel in duigen. Dinsdag slagen we er nog net in om nieuwe kleren te scoren bij K en K Mode, dress to impress!

Eindelijk is het dan woensdag. Ze is redelijk fit. We gaan samen met de trein naar Amsterdam. Ze heeft om kwart over elf haar ‘sollicitatie’ bij Vodafone. Het is een prima gesprek: het plan is goed gelezen en wordt positief beoordeeld.
Na het gesprek is het afwachten: er dingen vijf finalisten mee naar de Droombaan Internationaal: twee voor de Stichting Che Amigo in Argentinië (de oprichter, die een nieuwe richting in wil slaan en jonge mensen het leiderschap wil bijbrengen en dat laten doorgeven en een jonge vrouw die de PR en Communicatie wil professionaliseren), een jongedame die voor een kleinschalige Afrikaanse stichting wil werken in Kenia, een net afgestudeerde verpleegkundige die voor Cordaid een intensive care wil realiseren in een ziekenhuis in Malawi én Renate die haar eigen stichting Bulungi wil uitbreiden en daarnaast meer aandacht wil geven aan de acceptatie van kinderen met een beperking in Oeganda.
We sukkelen een beetje door Amsterdam, lunchen, maken een boottochtje, nemen een kijkje op de Dam en drinken ergens thee. Tot het tijd is om naar MTV te gaan. Renate is van de zenuwen niet bijster gezellig…

Uitslag
Rond een uur of zes zijn alle finalisten (dus ook die voor de andere vier banen) in de MTV-studio voor de uitslag.
Als grootste kanshebbers in ‘Renate’s ‘ categorie worden de twee mensen met een eigen stichting ingeschat: Che Amigo en Bulungi;  juist omdat er al drie banen van grote organisaties zijn in de wedstrijd, lijkt er bij deze categorie ruimte voor echt eigen initiatieven.

Alle vijf de kandidaten worden geprezen voor hun ideeën en initiatieven. De jury geeft aan buitengewoon onder de indruk te zijn van Bulungi en met name van het feit dat er in korte tijd al zo veel bereikt is en de perspectieven die dat biedt voor de toekomst.

En dan… kiest de jury voor de baan bij Cordaid/Memisa. Even is het stil in de zaal, want eigenlijk had toch niemand verwacht dat nou net de kandidaat die voor een grote organisatie gaat werken zou winnen. Tenslotte zijn er al drie banen bij grote organisaties vergeven en was dit een uitgelezen kans voor de jury om de keuze te maken voor een kleinschalige organisatie.

Wij zijn er ook stil van. Natuurlijk is het voor de kandidaat die gewonnen heeft geweldig, ze gaat
– met behulp van Cordaid-Memisa een kinder-IC opzetten in Malawi, een land waar kinderen – net als in Oeganda – nog heel veel te kort komen.
Een van de juryleden waarmee Renate een gesprek heeft gehad komt met ons praten. Ze kan niet uitleggen waarom ze tot deze keuze gekomen zijn; het blijft bij wat vage opmerkingen. Ook het andere jurylid dat Renate later nog even spreekt kan geen duidelijke argumenten aanvoeren.
We willen geen slecht verliezer zijn: je doet mee aan een wedstrijd en dan weet je dat je kan verliezen, 20% kans dat je wint als er vijf kandidaten zijn. Maar toch… Als Renate had verloren van Che Amigo hadden we gebaald, maar het gesnapt en omgekeerd geldt hetzelfde voor de twee kandidaten van Che Amigo die ook zeggen: ‘Van Bulungi hadden we kunnen verliezen, dat was jammer geweest, maar wel acceptabel.’
Later horen we dat in 2010 ook iemand van Cordaid in deze categorie heeft gewonnen.
Het geeft toch een tikje wrange nasmaak aan de wedstrijd…

Bulungi
Ondanks de teleurstelling van het niet winnen in de finale heeft de wedstrijd veel positiefs gebracht. Door een wedstrijd als deze word je gedwongen weer heel erg te focussen op wat je aan het doen bent: wat willen we bereiken met Bulungi en hoe gaan we dat doen.
Er ligt een uitstekend projectplan, de website is bijna helemaal klaar en up to date, Bulungi is actief op Facebook en Twitter, er zijn veel afspraken gemaakt met mensen en organisaties die Bulungi met kennis en ideeën willen ondersteunen en Bulungi heeft veel publiciteit gegenereerd. Dat is allemaal in heel korte tijd bereikt en dat is pure winst!

Toekomst
De komende maanden werkt Renate nog bij Cambio. Haar ticket is omgeboekt en 11 januari vertrekt ze weer naar Oeganda om Bulungi verder uit te bouwen. In die maanden dat ze nog hier is, wil ze heel graag bij organisaties langs om over Bulungi te vertellen. Verder moet het aantal donateurs omhoog, worden er acties bedacht om geld bij elkaar te krijgen voor specifieke deelprojecten en fondsen te geworden bij grotere organisaties.

Dank!
Ik wil jullie nog wel allemaal bedanken voor het stemmen, de steun en de ongelooflijk leuke reacties die we hebben gehad.
Voorlopig is het stalken voorbij, maar… volgend jaar is er wel weer een wedstrijd bij World of Difference. Wie weet gaat er dan wel een dochter voor een baan die wel onder een grote organisatie valt... Dan weet ik jullie te vinden!

Renate maakt het verschil!

Een paar weken geleden horen we iets van een Vodafoneactie waarmee je een jaar betaald naar het buitenland kan om te werken aan je eigen Droombaan: World of Difference.

Ik ben druk en het ontgaat me enigszins tot er afgelopen vrijdag opnieuw een berichtje over binnenkomt.

Renate belt er over: ‘Mam kunnen we morgen even een paar mooie teksten maken samen? Want ik weet wel wat ik er op wil, maar jij kan beter schrijven.’ Daar gaat mijn geplande vrije zaterdagmiddag-met-boek-in-de-tuin-als-René-met-Roos-naar-Maastricht-is…. 

Dus zitten we op deze prachtige zonnige zaterdagmiddag op mijn werkkamer achter de pc. Je kan je inschrijven voor vijf verschillende droombanen. Voor Renate is er maar een optie: een jaar in het buitenland aan je eigen project werken.

Stel je voor: een jaar lang werken in Oeganda voor Bulungi, met een vast salaris, een onkostenvergoeding en een telefoon (Vodafone wil – terecht – ook wat!) Wat zou ze dan niet veel kunnen doen om een heleboel kinderen met een beperking een beter leven te kunnen geven!  

Natuurlijk is dit de droombaan met de meeste kandidaten én ook de meeste stemmen. Degene die bovenaan staat heeft er al bijna 3000. Dat krijg je natuurlijk als je later instapt.

We laten ons niet ontmoedigen: per baan gaan de twee met de meeste stemmen naar de finale en worden er drie door een jury naar de finale verwezen.  

We gaan het gewoon proberen: Bulungi is immers een prachtige stichting?

Dus schrijven we mooie antwoorden op de vragen die er worden gesteld. Die antwoorden zijn niet moeilijk, het is lastiger om je keurig aan het aantal tekens te houden. De site is onverbiddelijk, een lettertje te veel wordt simpelweg niet geplaatst. Gelukkig kan ik goed schrappen. 

Er moet een foto bij. Fijn, want Renate vindt zelden een foto van zichzelf geschikt. De foto’s die zij wel acceptabel vindt zijn te klein, er staat op de site dat de foto minimaal 2 MB moet zijn. We maken nieuwe. In de tuin. Veel worden er afgekeurd, maar gelukkig zijn er ook een paar die haar goedkeuring kunnen wegdragen. Zelfs met het prachtige bloemmotief dat WOD2011 er op zet.

We uploaden de foto. Te groot. Nu is het ineens max 2 MB. Gelukkig kan mijn Lightroom (met dank aan René voor alle instellingen) dat ook.

Volgende vakje: upload je CV. Ja zeg, daar waren we niet op voorbereid. Maar gelukkig staat er nog een Engelse versie van 2009 in mijn bestanden. Die is snel aangepast: einddatum baan, periode Jinja en begin datum baan.

Dan nog een motto. Niet meer dan 50 tekens. Op haar arm staat: You may say I’m a dreamer, but I’n not the only one.  Dat zijn er 52, dus dat past niet. We dubben, denken, strepen, maar de tekst blijft trekken. You may say I’m a dreamer, I’ll make mine come true. Met punt 51, dus de punt moet eraf. Dan maar zonder.  

We zijn klaar. Renate moet ’s zondags werken op de boot (extra baantje om geld te verdienen voor Oeganda). Ik heb ook nog het nodige te doen, maar ben al met al uren bezit met World of Difference. Ik mail iedereen die in mijn adressenbestand staat (dus ook alle zakelijke adressen… daar maak ik geen gewoonte van, maar soms heiligt het doel de middelen), stuur al mijn Facebook en Hyvesvrienden een persoonlijk bericht en plaats linkjes op Twitter en LinkedIn. Want er kan alleen gestemd worden via de Sociale Media. 

Ik kom erachter dat je elke dag opnieuw mag stemmen. En dat sommige mensen de rode stemknop over het hoofd zien, dan op Facebook of Hyves klikken en niet verder komen. Maar ook dat sommige mensen via Facebook én Twitter stemmen (dat hebt u niet van mij…) Mag je ook vanuit Oeganda stemmen? Ik vertaal het Stem op Renate in Vote for Renate en hoop dat het overkomt. En dat het werkt vanuit Oeganda.  

Er kan gestemd worden tot en met vrijdag 16 september. Nog dertien dagen. Ik ga geen mailtjes meer versturen naar iedereen, dat moet een uitzondering blijven.

Maar: volgt u mij op Twitter (MonicaDeventer of Bulungiuganda)? Zijn wij vrienden op Facebook of Hyves? Connected op LinkedIn. Pas dan op. Want dan ga ik u stalken de komende dertien dagen!

Stem op Renate!

(En vergeet niet morgen weer te stemmen, en overmorgen en de dag daarna...)

Wacht niet te lang...

Vandaag is het 66 jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog echt voorbij was. Vier en vijf mei zijn de dagen van de Westerse wereld, maar in Azië duurde het nog een paar maanden langer tot de capitulatie van Japan. Op 15 augustus is ook daar de oorlog afgelopen. De strijd nog niet, omdat meteen daarna de Bersiap-periode begint. Maar dat is een ander verhaal.

Bij het beeld van de Wachtende Moeder op het Grote Kerkhof vindt de Deventer herdenking plaats. Het is er druk, ruim meer dan 100 mensen zijn bijeengekomen bij het monument, waaronder een groot aantal Molukkers, sommigen in hun prachtige traditionele kleding. Ook zijn er nog vijf Indiëveteranen in uniform.

Het is een aaneenschakeling van toespraken en muziek. Wethouder Marco Swart verrast met een persoonlijk verhaal over zijn ouders, die beide – elk op hun eigen manier – bij de oorlog in dat verre Indië betrokken zijn geweest.

De focus ligt op kinderen: de kinderen die de oorlog hebben meegemaakt en in de Jappenkampen hebben gezeten. Net als mijn vader. Omdat hij klein van stuk was heeft hij nog vrij lang bij mijn oma en tante in het Lampersari-kamp kunnen blijven, maar uiteindelijk is hij naar Bangkong, een jongenskamp in Semarang overgebracht.

Mijn gedachten dwalen af naar drie jaar geleden. Toen ben ik in zijn kamp geweest. Het gebouw is weer in gebruik als school die dit jaar 100 jaar bestaat. Het was een bijzondere ervaring om rond te lopen op de plek die mijn vader voor het leven heeft getekend.

Het is ook goed om vandaag stil te staan bij de geschiedenis die zo veel invloed heeft gehad op heel veel medelanders, vooral ook de Indische Nederlanders die begin vijftiger jaren naar Nederland zijn gekomen en die niet bepaald op een warme ontvangst in dat toch al zo koude Nederland konden rekenen.

Naast alle welgemeende toespraken, de muziek, twee minuten stilte en de kransen en bloemen ontroert me dit gedicht van Wouter Muller bijzonder.

Wacht niet te lang…

 Je sloop door padievelden met je katapult,
speelde uren met je vriendjes en je vlieger

en je leefde je jeugd zoals een jongen kan,

die in zijn onschuld nog niemand kan bedriegen.

En voordat jij bedrogen werd

door iets waar niemand aan ontkwam,

nam jij je katapult en je vlieger

en je droomde dat jij al zo sterk was als een man.

Je was voor niemand bang,

tot de oorlog kwam….

En nu jij voor het einde van je leven staat

en met gepaste trots nog zoveel kan vertellen,

is er één ding waar je maar zelden over praat

om je daarmee niet nodeloos te kwellen.

Dat is de dag dat jij je katapult verloor

en ook je vlieger en je onschuld;

de dag dat jij gedwongen afscheid nam

en voor lange tijd verdween

in een jongenskamp….

Je kwam in Muntilan of Bandungan,

in Ambarawa of Tjimahi,

in Banyubiru of in het Bangkongkamp,

in Gedungjati, of Sompok-Lampersari,

in een jongenskamp….

Je kunt een kind wel uit de jongenskampen halen,

maar hoe haal je de kampen uit een kind?

Wie van ons kan de prijs betalen

van een jongenskamp in een kind? 

Waar het om gaat is wat jij hebt meegemaakt

en hoe aan je jeugd ineens een einde werd gemaakt.

Je verzwegen verhaal, vertel het allemaal,

het ware verhaal

van het jongenskamp….

Waar het om gaat is wat jij hebt meegemaakt

en dat je dat niet langer meer voor jezelf bewaart.

Maar wacht niet te lang, nu het nog kan,

wacht niet te lang.

Mijn vader heeft te lang gewacht. Hij wilde ons niet belasten en vertelde niet wat hij heeft meegemaakt. Dat blijft een gemis: het had hem waarschijnlijk opgelucht en bij ons tot meer begrip geleid. Dus voor wie nog kan vertellen: wacht niet te lang…

Van boeken...

Ik ben er al jaren niet geweest (vakantie) en aangezien we dit jaar gewoon thuis zijn moet het er maar weer eens van komen: De boekenmarkt.
Om 9 uur fietsen we naar de stad. Het waait behoorlijk, maar het is droog en de zon doet zijn best. Dat belooft wat voor vandaag.
De fietsenstalling achter de HEMA is open, dus we kunnen onze fietsen met een gerust hart stallen.

Voor de officiële opening (half tien) staan we op de Brink. Waar van uit alle kramen al volop wordt verkocht, want er is nog nooit een jaar geweest dat iemand zich aan de officiële tijd heeft gehouden. Sterker nog: als je echt op iets bijzonders uit bent moet je om zes uur op jacht. Het heel bijzondere boek over Deventer uit 1714 was vanmorgen rond die tijd al verkocht.

Het is gezellig druk en we lopen veel bekenden tegen het lijf. Onder andere een verslaggever van DRTV die op zoek is naar Gerrit Komrij. Ze vinden elkaar voor de Waag en de reportage over het weekend van Komrij in Deventer is vast een aanrader.

Het is een feest om tussen de kramen te dwalen: er staat een meneer midden op de Brink iets heel belangrijks te vertellen in zijn telefoon (en in een ruime cirkel om hem heen kan iedereen ‘meegenieten’ en ik verzeker u: het gaat niet over boeken!), maar de meeste mensen zijn heerlijk aan het snuffelen.

Een aantal zoekt met hele schriften vol titels die ze bij de hand houden. Af en toe kan er een item worden doorgestreept. Een gelukzalige lach volgt! Check!

Ergens staat een chique mevrouw, met een Erik de Noorman in haar hand. Ze twijfelt en belt: ‘Zág, hoor eens, ik heb hier een Erik de Noorman. Veur tíen euro! Maar eh, is er ook verschil tussen een Vlaamse en een Nederlandse versie? Oh dat weet je niet? Nou, dan moet je zelf maar even komen kijken. Aan de Welle ja, daar ben ik nu.’ Ze noemt het nummer van de kraam, legt het boek terug en wandelt met een zucht weg. ‘Er is helemaal geen Vlaamse serie’, mompelt de verkoper. ‘Maar ja, tien euro zal wel te veel zijn voor mevroj.’

Koffie op het Wellepad. Drie mensen dalen het trapje af. ‘Heeft u wel Rivella?’ tettert een mevrouw over het pad. Dat weten ze niet helemaal zeker bij de Tobbe. ‘Nou, maar hij drinkt alleen maar Rivella, dan zal ik toch maar even bellen!’ Ze pakt haar telefoon. ‘Waar zijn jullie nou? Ja, wij willen koffie, maar ik weet niet of ze hier Rivella hebben! Nou, kom maar hier heen dan.’ Ze draait zich om naar de andere twee. ‘Hij denkt dat ze het wel hebben, dus ze komen hier heen.’

We drinken nog een kopje koffie en in die tijd horen we het woord Rivella toch zeker nog een keer of tien. Als wij weg gaan, stommelt een lawaaiig groepje het trapje af. ‘Hébben jullie nou Rivella?’ schettert de dame nogmaals. Ik kan het niet laten als we naar boven lopen en vraag de ober zachtjes: ‘Weet je nou al of je Rivella hebt?’ Hij kan er gelukkig nog om lachen.

Voor wie zou dit brood bestemd zijn?

Het loopt tegen twaalven en is nu echt heel druk op de Welle en langs de andere kraampjes. We kunnen natuurlijk niet met lege handen naar huis en kopen een paar spannende boeken. Hebben wij tenminste ook een NS-tas, want zonder kan je je eigenlijk niet vertonen op de Boekenmarkt.

We halen de fietsen op en fietsen de Wilhelminabrug op. Een fantastisch uitzicht op de overvolle Welle. Er zijn donkere wolken, maar de zon wint.

Op de Worp staat het vol met auto’s en hoe dichter je bij het pontje komt, hoe meer fietsen er ook staan. Heel even moeten we schuilen onder een boom, als het toch een paar minuten regent. Gelukkig duurt het niet lang.

Over de spoorbrug terug en dan zien we het einde van de kramenrij aan de Welle. Mensen pakken hele koffers vol met boeken en gaan dan toch nog weer even terug. Wie weet is er nog iets leuks te vinden. Immers… van boeken heb je nooit genoeg!

Meer foto's.

Merette 25

Vandaag een week geleden is het 25 jaar geleden dat onze tweede dochter wordt geboren. Een voorspoedige zwangerschap (op het spugen na). Het is vlak voor de zomervakantie en we verheugen ons op de komende weken met weer zo’n klein hummeltje in huis.

Op de warmste dag van het jaar 1986 wordt ze geboren: thuis, in ons eigen bed. Als ik haar even in mijn armen heb is mijn eerste gedachte: ‘Nu kan het feest beginnen!’ En de tweede: ‘Je bent niet zo mooi als je zusje’.  Ze heeft een verfrommeld snoetje, met spleetoogjes, maar dat wijten we in eerste instantie aan het feit dat de navelstreng een paar keer om haar nekje zat (gelukkig was-ie lang genoeg).  De kraamhulp legt haar snel in haar wiegje, de verloskundige wil de hele bevalling achter de rug hebben voor ik haar bij me krijg.

Na een uurtje is dat zover: ze wordt in mijn armen gelegd en de verloskundige vraagt: ‘Zie je wat aan haar?’ Ik zie niks, ben moe en lig plat, dus kijk er ook wat scheef op. Maar papa ziet het wel… ‘Is het een mongooltje?’

Ja, dat denkt de verloskundige wel. Voor ik weet wat er gebeurt is papa met baby op weg naar de kinderarts. Mijn kleine Merette, niet gewassen, niet aangekleed, letterlijk alleen in doeken gewikkeld. Weg…
Na een paar uur is hij er weer. Met Merette. Echt zekerheid is er niet, maar de kinderarts heeft wel gezegd dat we er ernstig rekening mee moeten houden dat dit meisje een extra chromosoom heeft.

Twee dagen later zegt de verloskundige: ‘Ik moet je nog wat vertellen.’ Mijn hart bonst, wat nu weer? Dan zegt ze: ’t Is een rooie!’  Ja, dát hadden we al gezien. En verbaasd zijn we ook niet, het prachtige rood van Merette is immers een (Diesfeldt)familiekleurtje.

We moeten een week wachten op de uitslag van de chromosomentest, maar dan weten we het zeker, we moeten verder met een heel bijzonder meisje; een meisje dat ons leven behoorlijk op de kop zet.

Het is niet altijd makkelijk; het kost tijd om ons weggetje te vinden met haar. Ik twijfel zo: kan ik dit wel? Er komt nog een zusje, een spannende tijd, maar we hebben heel duidelijk het gevoel dat het goed is voor Merette om tussen twee zussen op te groeien.

Soms werken artsen niet mee, kijken mensen vooral naar wat ze allemaal niet kan (‘Met 9 maanden moet ze toch wel een toren kunnen bouwen mevrouw, dat kan ze niet? Mmmm, tja, het moet toch eigenlijk wel.’) en niet naar wat ze wel kan, en waar ik zo verschrikkelijk hard aan heb gewerkt.

Ze gaat naar een speciaal kinderdagverblijf en naar een speciale school. Daar treffen we mensen die gelukkig wel kijken naar wat ze kan en – heel belangrijk - naar wat ze allemaal kan leren.
Als ze 19 is gaat ze van school en ‘aan het werk’.  Bovendien gaat ze – net als haar grote zus – ‘op kamers’ (met 24-uursbegeleiding, maar wat maakt het uit).

Ze gaat met ons mee op vakantie (als klein meisje ‘gewoon’ naar Drenthe en Zeeland en langzamerhand verder: België, Luxemburg, Frankrijk. Maar ook Parijs, Tunesië en Turkije. Ze vindt het allemaal even leuk (hoewel… een hele dag lopen in Parijs om gebouwen te kijken… dan gaat haar voorkeur toch echt uit naar Disney). Uiteindelijk gaat ze ook met ons mee naar Indonesië en Oeganda.

Ze logeert bij haar zussen, gaat mee naar concerten (ik was echt nooit bij Frans Bauer terecht gekomen zonder Merette) en naar de schouwburg. We maken gepast misbruik van haar syndroom om met allerlei BN’ers op de foto te kunnen en dat lukt heel aardig.

Ze zwemt (ondanks een badmeester die zei dat ze geen acht baantjes achter elkaar kon zwemmen en dus nooit haar B-diploma zou halen. Ze kon wel 20 baantjes zwemmen, maar niet tot acht tellen…) als de beste, doet aan gymnastiek en gaat op korfbal na de zomer. Ze maakt deel uit van de Deventer Sportploeg en heeft al menige zwemmedaille gewonnen. Ze maakt prachtige schalen en schilderijen en kan kleuren als geen ander.

We zijn 25 jaar verder. Het blijft altijd een bijzondere dag, die 30^e juni. Altijd denk ik even terug aan de schrik, het verdriet, de zorgen toen ze werd geboren. De zorgen zijn niet weg (want wat staat haar in vredesnaam te wachten met dit kabinet en zou ze echt op haar 40^e dement worden?), het verdriet wel. De schrik zijn we voorbij.

Ook deze dagen denk ik vaak terug aan 25 jaar geleden deze dagen. Ik zou me minder zorgen hebben gemaakt als ik toen geweten had wat ik nu weet… Als ik had geweten dat ze zou opgroeien tot een jonge vrouw, die heerlijk in haar vel zit, geniet van het leven en van ons en niets liever doet dan met ons op stap gaan. Het is een wonderlijke combinatie; de levenservaring van een 25-jarige en het cognitieve niveau van een vijfjarige (en dus vindt ze een pak stiften en een kleurboek eigenlijk stiekem haar mooiste verjaardagscadeau).

Door haar zie ik de wereld met andere ogen, door haar ogen: en dat kan heel verrassend zijn. Ik mag ongegeneerd met haar naar de Apenheul of de dierentuin, iedereen snapt immers dat zij dat nog leuk vindt! Ze verrast met haar vragen, haar opmerkingsgave en haar rake constateringen.

De zin ‘dit kind is zo bijzonder, ik krijg er zo veel van terug (met de ondertoon: meer dan van mijn andere kinderen)’ krijg ik niet over mijn lippen; niemand wil graag een kind met een beperking, ik ook niet. Ons leven was vast makkelijker geweest zonder dat chromosoompje. Maar wat heb ik veel van haar geleerd! Ja… ze heeft mijn leven verrijkt; ik zou haar voor geen goud meer willen (en kunnen) missen!

Ik ben trots. Net zo trots op haar als op mijn twee andere meiden. Trots op alles wat we met haar bereikt hebben. Want ze kan niet lezen, niet schrijven, niet rekenen en niet heel goed praten. Maar ze is sociaal, (meestal) vrolijk, we kunnen haar overal mee naar toe nemen en daar geniet ik net zo veel van als zij dat doet.

 

Mevrouw wenst een feestje in de kroeg als ze 25 wordt. En een halve Sarah. Wordt geregeld. We hebben een supergezellige barbecue met familie en goede vrienden en daarna een gezellig feest met heel veel mensen die haar lief zijn. En natuurlijk al haar huisgenoten. Het is een heerlijke dag. En ik zou niet kunnen zeggen wie het meeste geniet: zij of ik…

Deventer op stelten

Deventer op stelten: een van de grootste festivals van Nederland. We waren er in geen jaren geweest (geen tijd, vakantie, te druk…) dus dit jaar moest het er echt van komen. Zaterdagavond tegen achten staan we op een overvolle, maar gezellige Brink. Twee hoge palen staan voor de Waag. Duo du Haut geeft er een adembenemende voorstelling: niet gezekerd halen de beide heren capriolen uit op flexibele palen die 14 meter hoog zijn.

We zien hier en daar ook andere groepen, maar kunnen er door de drukte niet dichtbij komen.
Dan komt Close Act met de Saurus Parade: enorme dinosaurussen en vogels nemen bezit van de Brink. Af en toe moet je aan de kant springen, want de grote beesten razen door het publiek. Heerlijke voorstelling.

Op naar het Grote Kerkhof voor de voorstelling Exodus van Teatro Taller de Colombia. Jammer… de stelten zijn niet heel hoog en dus is het nauwelijks te zien als je niet aardig in de buurt staat. Wachten dan maar op de blauwe mannen van Générik Vapeur, die met veel lawaai en chaos van de Brink via de Welle naar het Grote Kerkhof komen. Het is spectaculair, een enorme stapel blauwe vaten wordt met een ‘politieauto’ omver gekieperd, maar na vijf minuten is het over en uit. Wel een beetje kort na een uur wachten…

Terug naar de fietsen dan maar die in het Bergkwartier staan. De Poot en de Overstraten mogen we niet in: te veel mensen op De Brink. Via de Lange B komen we er wel.
We fietsen naar de Wilhelminabrug, en die is vanavond een ervaring op zich: zoveel fietsers, wandelaars en auto’s heb ik er nog nooit gezien. We zijn niet de enige bezoekers aan het Worpplantsoen met zijn Installation de Feu. Auto’s staan op fietspaden geparkeerd (lastig!) en overal lopen mensen. Het is…bijzonder! Overal branden vuurpotten: in stellages, slingers, bollen. Zeker een paar duizend mensen zijn nog in het plantsoen. Ze liggen of zitten bij de vuurstellages of wandelen door het park. Het pontje vaart af en aan en is telkens helemaal vol, zelfs nog ruim na 12 uur.
Geweldig om te zien en te beleven. Pas ver na een uur zijn we thuis.

Zondagmiddag: ik wil nog heel graag Delreves zien die tegen de achtergevel van de Deventer Schouwburg een dansact uitvoeren. Dus nog maar een keer naar de stad, ditmaal met mijn moeder.
We beginnen bij Duo du Haut, die een tweede keer ook het aanzien ruimschoots waard zijn. Dan zien we het begin van de Générik Vapeur. De blauwe mannen maken de hele Brink onveilig, ze klimmen in de fontein, staan op de Waag en maken wederom veel kabaal. Lastig om er dichtbij te komen, dus niet veel foto’s.

Dan naar de Schouwburg. Ik heb er een stijve nek van, maar wat een geweldige act. Hangend aan een touw tegen de gevel aangeplakt ‘dansen’ twee dansers horizontaal.

Terug naar de Brink. Ditmaal lukt het een stukje te zien van Melba & Compagnie. Buitengewoon vrolijk.

Op de Brink eindigt Deventer op Stelten 2011 met een laatste voorstelling van Close Act. Opnieuw bevolken de dino’s het plein en het is nog even mooi als gisteravond.
We sluiten af met een etentje en als ik naar huis ga is de Brink weer zo goed als leeg…

 Meer foto's.