Hoera! We hebben hem!

Ik lig nog in bed even naar de radio te luisteren en hoor dat Peter R. de Vries getwitterd heeft. Er is een 100%  DNA-match in de zaak Vaatstra. Hoera! De dader is een 44-jarige man die uit Oudwoude komt, een klein dorp vlak bij het geboortedorp van Marianne Vaatstra, het meisje dat 13 jaar geleden is vermoord.

Even later is ook de vader van Marianne op de radio en hij bevestigt dat het OM hem heeft gebeld met het nieuws dat er een match is in het verwantschapsonderzoek. Niet van een verwante, maar van de dader zelf. Nee, hij kent de dader niet, maar zijn (klein)kinderen en de kinderen van de verdachte kennen elkaar wel...
Het OM wil dan (terecht) nog geen commentaar geven omdat er nog een tweede onderzoek moet plaats vinden.

Peter R. is euforisch (en waarom ben ik niet verbaad?). De vader van Marianne kan eigenlijk nog maar amper geloven dat na 13 jaar de moord op zijn dochter lijkt te zijn opgelost.

Natuurlijk wordt meteen geprobeerd inwoners van Zwaagwesteinde op het nieuws te laten reageren. En oh, wat zijn ze allemaal blij! De vlag kan in top!

Ik hoor het aan en vraag me af of deze inwoners nog weten dat ze 13 jaar geleden allemaal met de vingers wijzen naar het AZC in de buurt. Daar moest de dader wel vandaan komen. Ook als uit een DNA-onderzoek blijkt dat de moordenaar een blanke man moet zijn - en dus niet een van de asielzoekers kán zijn - verandert die mening niet. Niemand kan (en wil) zich voorstellen dat de moordenaar misschien wel in de buurt woont.  Dat het misschien wel een Fries is. Dat ze hem

misschien wel kennen.

In de afgelopen dertien jaar is de vader van Marianne altijd aandacht blijven vragen voor de moord op zijn dochter. Terecht wil de familie graag weten wie het heeft gedaan. Terecht is hij blij als eindelijk ook juridisch is geregeld dat er een DNA-verwantschapsonderzoek kan worden uitgevoerd. Terecht is hij blij als heel veel mannen zich aanmelden voor het onderzoek. Het is zo ongeveer de laatste kans om er ooit achter te komen wie de dader is.

De dader lijkt nu gevonden. Een 100% DNA-match is voor het Openbaar Ministerie mogelijk nog niet voldoende bewijs; hij telt wel zwaar. Hij lijkt de dader te zijn: een man van 44, vader van een paar kinderen. Zijn ouders leven nog. En naast al die euforie denk ik… het zal je maar gebeuren. Dat je ineens te horen krijgt dat jouw vader met grote waarschijnlijkheid  de moordenaar is van ‘Marianne’ de naam die iedereen daar in de omgeving kent. Het zal je maar gebeuren: dat je als echtgenote te horen krijgt dat jouw man; de vader van jouw kinderen, een 100% DNA-match heeft met een moordenaar en dus waarschijnlijk die moordenaar is! Het zal je maar gebeuren: dat je als ouders te horen krijgt dat jullie zoon vermoedelijk een onschuldige zestienjarige tiener heeft verkracht  en vermoord.  Niet gisteren, niet vorige week. Maar dertien jaar geleden. Een meisje wiens naam en trieste levenseinde iedereen in de omgeving kent. De man die dertien jaar lang ‘gewoon’ echtgenoot, vader en zoon is geweest blijkt haar moordenaar. Dat is toch niet te bevatten?

Het recht moet zijn beloop hebben. Het is goed dat de ‘zaak Marianne Vaatstra’ waarschijnlijk is opgelost. Maar wat mij betreft is er geen enkele reden voor de blijdschap van de heer De Vries en al helemaal  geen reden om ook maar ergens de vlag voor uit te hangen.

Deze zaak kent alleen maar verliezers. En mijn hart huilt voor die onbekende familie die ineens geconfronteerd is met een moordenaar als familielid…

Nederlandstalig

Merette is dol op Nederlandstalige muziek. Frans Bauer, Jan Smit, Guus Meeuwis, Marco Borsato, Nick en Simon, BlØf, Jannes, Paul de Leeuw, we hebben ze allemaal al eens ‘in het echt gezien’.
Mensen met een verstandelijke beperking zijn vaak dol op Nederlandstalige muziek. Dat is een stereotiep ja. En bij Merette klopt het, ik beken…

Wij hebben Merette er bepaald niet specifiek mee opgevoed. Haar zussen kunnen een groot deel van de Nederlandstalige muziek best waarderen, maar hebben toch overwegend een andere smaak. Het zijn enthousiaste festivalgangers, ze doen niet liever dan naar Lowlands, Pinkpop of Rock Werchter gaan. Een ritje naar Slowakije, naar een mij volstrekt onbekend festival kan ook zo maar op het programma staan. En dan de concerten, van Prince tot Coldplay, van Muse tot Racoon. In alle grote concertarena’s zijn ze geweest en natuurlijk ook met grote regelmaat in ons onvolprezen Burgerweeshuis.

Merette heeft daar heel veel van meegekregen. Zet Radio 2 of 3 aan en ze zingt (nou ja, op haar manier dan) bijna alle nummers mee. Herkent heel veel bands en artiesten. Als ze naar The Voice (o.i.d.) kijkt, is de meeste muziek haar vertrouwd.

Maar feit blijft... Nederlandstalig is haar favoriet. Mijn eerste keer Frans Bauer (in de Deventer Schouwburg, waar zij als eerste op het podium stond en dus de volgende morgen groot op de voorpagina van de krant, mét Frans Bauer) was een overwinning (voor mij), maar wat heb ik een leuke avond gehad! Om haar. Met haar. Ze stond helemaal te stuiteren toen we aan het eind van de avond buiten kwam: met Frans op de foto, een handtekening en een geweldig concert. Wat wil je nog meer?

Soms gaat ze met haar huisgenoten mee naar een optreden van de een of ander. Of komt er bij Zozijn (de zorginstelling waar ze woont en werkt) een artiest. Bij de opening van de Special Olympics komt ook altijd wel een Nederlandse artiest. Het is een feestje om dan te zien hoe dicht bij (of op) het podium ze dan weet te komen. Ook daar kan ik – omdat zij zo geniet – heel erg van genieten, maar het leukste vind ik het toch als ze gewoon lekker met ons meegaat.

 

 

Waarom vindt ze Nederlandstalig zo leuk? Omdat ze het kan verstaan. Zo simpel is het. Ze kijkt heel graag naar Nederlandstalige programma’s op tv. Naar GTST en The Voice, maar zeker ook naar mooie Nederlandse films (favoriet op dit moment: Nova Zembla) en series. Ze kan niet lezen (cognitief niveau van een 5-jarige) en begrijpt dus weinig tot niets van Engels gesproken muziek en TV. Maar ze verheugt zich nu al op Bombardement, de film waarin Jan Smit een hoofdrol speelt. Niet in de laatste plaats vanwege de hoodrolspeler en zijn titelsong. Ze weet precies wanneer hij in de bioscoop komt, en reken maar dat ze ons tegen die tijd helpt herinneren.

Het nummer Skyfall van Adele vindt ze ook mooi, maar ze hoeft niet naar de film, want die kan ze toch niet verstaan….

Gelukkig gaan haar zussen ook graag met haar mee naar een van de Nederlandstalige optredens. Afgelopen weekend zijn we met z’n drieën naar Jan Smit geweest: met de trein naar Rotterdam, superleuke middag (waarbij ze enorm veel plezier heeft met de mensen om haar heen, en zij met haar)  en geëindigd in ons favoriete sushirestaurant in Deventer.

 

 

Waarschijnlijk was ik zonder haar niet bij Jan Smit terecht gekomen (maar wel degelijk bij BlØf, Doe Maar, Marco Borsato, Acda & De Munnik enz. want ik houd heel erg van bepaalde Nederlandstalige muziek) en zeker niet bij Frans Bauer,  Jannes of Gerard Joling. Maar samen met haar, heb ik al heel wat heerlijke avonden gehad. Want met Merette naar Frans Bauer of Jan Smit, dat is een feestje!

 

 

 

Daar zit muziek in

Klik hier voor het filmpje.

Dit verhaal begint ergens in juni. Renate wordt benaderd door Anneke van Brakel, eigenaresse van Flavours een bekend adres in Jinja voor prima koffie, geweldige broodjes (met echt lekker brood!) en heerlijke maaltijden. Een wekelijkse filmavond in de tuin waar het gezellig zitten is aan de picknicktafels en ... wifi! Een adresje dus waar Renate graag komt (en niet alleen voor de koffie en de broodjes) en wij ook.
Anneke vertelt dat een Bekende Nederlander geld heeft gekregen voor zijn verjaardag en voor dat geld graag muziekinstrumenten wil doneren aan een ‘goed doel’ in Oeganda. Aan Anneke heeft hij gevraagd een paar projecten in kaart te brengen. Ze vraagt Renate om een om een presentatie te maken van Bulungi. Daar maken we natuurlijk wel even werk van, want we weten als geen ander dat muziek en kinderen met een beperking altijd een heerlijke combinatie is. Die instrumenten zijn dan ook heel erg welkom!
Wie de BN’er is krijgen we nog niet te horen. Lastig hoor voor een paar nieuwsgierige dames als Renate en ik!

Na een paar spannende weken horen we dat Bulungi de gelukkige is en de instrumenten krijgt. En ja, we horen ook van wie ze komen. Maar dat blijft een geheim, omdat de gulle gever graag anoniem wil blijven. Dat respecteren we natuurlijk, al vinden we het ook wel jammer dat we het niet aan de grote klok mogen hangen…

Op een ochtend – als wij ook in Jinja zijn - worden de instrumenten door Anneke en echtgenoot Sjoerd afgeleverd bij het Nursery & Care Home. Anneke regelt een aantal lokale artiesten en een groot deel van het team van Flavours komt mee om te dansen. Want muziek zonder dansen is in Oeganda een onmogelijkheid.

De instrumenten (een complete set lokale instrumenten: harpen, fluiten, drums, duimpiano’s) worden uitgeladen onder grote belangstelling van de kinderen en zo gauw de eerste tonen klinken staat geen kind meer stil. Het dansen en gevoel voor ritme is ze werkelijk aangeboren, wat een prachtig gezicht al die bewegende lijfjes! En natuurlijk laten ook de volwassenen zich niet onbetuigd.

Ook onze eigen Bulungikinderen genieten. Emma is niet helemaal fit, maar zit heerlijk te luisteren en laat zich door iedereen oppakken die dat wil doen. Stella schrikt in eerste instantie van het lawaai en huilt dikke tranen. Maar als ze op een afstandje even heeft kunnen wennen, wil ze wel weer dichterbij en kan ze gelukkig ook weer lachen! Reagan banjert als zijn gewone zelf vrolijk door alle drukte heen. Aan dansen doet hij niet.

Josephine vindt het geweldig: ze lacht, klapt in haar handen en beweegt mee op de maat van de muziek. Fahad wordt door Annet in een officieel pak gehesen (want hij moet er wel ‘smart’ uitzien) en ligt te stralen op zijn matrasje.

 

En Federes? Ze moet heel even over haar verlegenheid heen, maar dan laat ze zien dat ze, op een been, geweldig kan dansen!

 

 

De ochtend wordt afgesloten met overheerlijke cakejes (gebakken bij Flavours) en limonade voor de kids.

 

Dank Anneke en Sjoerd dat jullie aan Bulungi hebben gedacht en dank lieve BN’er voor dit mooie cadeau! De kinderen van AASU en Bulungi zijn er dolgelukkig mee!

 

 

 

 

Meer foto's