En dat is twee...

Ze is zeven maanden in Nederland geweest. In die tijd heeft ze bij Cambio gewerkt op een tijdelijk contract. P & O werkzaamheden (tenslotte heeft ze een diploma van de AMA), ondersteuning van de directeur en natuurlijk een afvalbakkenproject . Het is – als altijd – druk.

De eerste maanden is het toch een beetje acclimatiseren, hoewel ze soms ook het gevoel heeft nooit weg te zijn geweest. Het verrast haar hoe snel ze weer gewend is aan het ‘rijke’  Nederlandse bestaan. En het verrast haar ook dat het nog best lastig is om van haar salaris weer een spaarpotje op te bouwen voor een nieuw verblijf in Oeganda. Dat blijkt overigens in de latere maanden in het jaar wel wat mee te vallen, de eerste periode moeten er ook gewoon een aantal dingen worden gekocht, ze gaat naar Lowlands en ze wil ook nog wel graag naar een paar concerten.

Ze woont bij Daisy, een lieve vriendin, in het onvolprezen Warnsveld!  Dat betekent per fiets, trein en fiets (of lopen) naar je werk en naar alle andere leuke dingen in Deventer. Of de auto lenen natuurlijk…
Het zijn maanden waarin veel gebeurt. We vieren Merettes 25^e verjaardag en doen dat in Scheveningen nog eens dunnetjes (nou dunnetjes….) over. Ze gaat naar (o.a.) Prince, naar Britney en naar Lowlands.

In september doet ze mee aan World of Difference. Dat is pas echt hectisch: we leggen heel veel contacten met mensen die ons willen helpen met Bulungi, maar in de finale wint ze niet. De kater die dat tot gevolg heeft (de uitslag is namelijk niet helemaal logisch), zet het enthousiasme om allerlei praktische zaken te regelen voor Bulungi tijdelijk op een wat lager pitje. Ze vraagt bij Vodafone tot twee keer toe om een juryrapport (om mogelijk in te zetten bij sollicitaties en als PR voor Bulungi), maar krijgt helaas niet eens antwoord…

Dan is het al weer bijna tijd om voorbereidingen te treffen voor het nieuwe verblijf in Oeganda. De definitieve vertrekdatum wordt vastgesteld op 11 januari.

Begin december komt Sharon voor een paar dagen naar Deventer. Het is heel erg leuk om haar ons Nederlandse leven te laten zien. We nemen haar mee naar de intocht van Sinterklaas. Ik maak een afspraakje met de Goedheiligman voor een foto. Net op dat moment is ook de burgemeester in de buurt, en hij poseert even mee.

Sharon komt langs bij Cambio, DRTV maakt een interview met de dames en natuurlijk gaan ze een dagje naar Amsterdam.

Inmiddels is ook Roosmarijn druk met haar vertrek; maar zij moet ook voor haar opleiding nog het nodige doen, dus een groot deel daarvan speelt zich buiten ons gezichtsveld af in Maastricht.

Op mijn verjaardag krijgen René en ik een gezamenlijk verjaardagscadeau: een foto van de drie meiden, die nog gemaakt moet worden voor ze weg gaan. Dat lukt nog op de 21^e december.

Mooi hè? Gemaakt door SanneMedia

We vieren kerst bij Boaz en thuis. Roos vertrekt naar Thailand en Renate begint langzamerhand ook haar spullen vanuit Warnsveld weer naar ons te verhuizen. De zolder begint aardig vol te raken.

Renate doet nog mee met de vuurwerkactie van Cambio(Merette ook trouwens J) en heeft in januari nog een paar dagen nodig om het grootste deel van haar werk af te ronden. De laatste mailtjes gaan nog komen: vanuit Oeganda.

Maandag 9 januari neemt ze afscheid van de oma’s en Merette. Met voorlopig de laatste boerenkool met scharrelworst. Daisy eet gezellig mee.
En natuurlijk gaan ook haar prachtige Merettecadeaus mee!

Dinsdagavond 10 januari staan alle spullen weer bij ons in huis, René is voorlopig een flink stuk van zijn kamer kwijt. Het lukt Renate niet om alles in te pakken wat ze mee wilde nemen, maar om een uur of 12 ’s avonds zit er toch ongeveer 46 kilo bagage in koffer en rugzak. Plus nog een kleine 12 kilo in de handbagage.Om een uur ’s nacht rijden we naar Düsseldorf. Om vijf uur gaat ze door de douane.

Wij rijden naar huis en duiken om zeven uur ons bed in. We hebben de leeftijd niet meer om een nacht door te halen, dat wordt me wel duidelijk!Ook in Oeganda voelt het of ze nooit is weggeweest.

Het is inmiddels weekend. Ons huis wordt weer een beetje van onszelf. Zo goed als alle dozen en tassen staan op de zolderverdieping. De berg wasgoed (ik weet niet precies hoe het kan, maar ik heb voor zeker tien bedden beddengoed gewassen en dan tel ik dat van mezelf niet mee) slinkt en de woonkamer is weer aardig toonbaar.

Merette heeft inmiddels beide zussen aan de telefoon gehad en is daar heel blij mee.

Het lijkt erop dat de rust in Huize Sluiseman weer een beetje is teruggekeerd.
Nu maar duimen dat alles goed gaat aan die twee andere einden van de wereld en dat ze er een fantastische tijd hebben!

En dat is een...

Ruim vier jaar geleden vertrekt Roosmarijn voor een studie Gezondheidswetenschappen naar Enschede. De laatste dochter het huis uit.Het vierde jaar in Enschede wordt gebruikt om een jaar te ‘besturen’ bij AIESEC en oh ja, haar bachelor moet nog wel afgerond worden.
Er moet een keuze gemaakt worden voor een master. De UT heeft er een, een vrij zakelijke, maar in Amsterdam en Maastricht worden masters gegeven die meer gericht zijn op ontwikkelingswerk en gezondheidszorg. We besluiten min of meer dat ze de UT-Master gaat doen en er dan nog een in Maastricht of Amsterdam achteraan doet. Een jaartje extra studeren kan geen kwaad en twee masters in dezelfde studie, maar met een totaal andere focus, lijkt een prima basis om de arbeidsmarkt op te gaan.

Dan komt het huidige kabinet tot de conclusie dat een tweede studie toch wel een buitengewoon nutteloze, linkse hobby is. En dat elke student met een tikje talent die mooi zelf moet gaan betalen. Voor een Alfa-studie zal dat toch gauw zo’n € 10.000 per jaar gaan kosten. Dat verandert de zaak, want ik ben (met graagte) bereid om in de studie van mijn kinderen te investeren, maar dit zijn geen leuke bedragen meer. Ook niet om ‘dan maar’ te lenen. Dus moet er een master worden gekozen die ze echt heel graag wil. Dat wordt Global Health in Maastricht.  

AIISEC vraagt veel tijd, dus het duurt lang voor de bacheloropdracht is geschreven en goedgekeurd, maar op 8 augustus houdt ze dan toch haar colloquium en rond dat af met een keurige 7.

Rest nog een klein probleem: een tentamen (MAC) is nog niet gehaald; ze heeft nog een kans eind augustus. Maar Maastricht wil wel een bachelorsdiploma zien voor ze haar toelaten. Op  2 september heeft ze een verplichte introductie.

Om een lang verhaal kort te maken: ze vindt een kamer, we plannen de verhuizing (dan is de uitslag van het tentamen nog niet binnen), ze verhuist (nieuw vloerbedekking, want de oude is echt te vies om een kast op te zetten, nieuwe gordijnen, want de kamer grenst aan de tuin en een grote huurverhuisauto ingezet, want veel spullen in Enschede), en hoort op de laatste dag van augustus dat ze een voldoende heeft voor het tentamen. Even rust.

De master wordt gegeven in samenwerking met een universiteit in Thailand, een in India en een in Canada. Veel colleges via Skype en in mei een verplicht symposium in India. Plus de mogelijkheid om een masteropdracht in het buitenland te doen. Dat lijkt haar wel wat voor Bulungi, onze stichting in Oeganda. Maar daarvoor heeft ze nog even tijd. Denken we…

Want na een maand of twee blijkt dat je je het tweede deel van de studie (de tweede vier maanden) ook bij een van de andere universiteiten kan volgen. En tja… dat laat een Sluisemandochter zich maar één keer zeggen!

Canada is niet spannend genoeg, India ‘moet’ ze toch al heen in mei, dus de keuze valt op Thailand. Kamer opgezegd (huisbaas niet blij), vluchten geboekt, visum geregeld, GGD bezocht. Dat klinkt simpel, maar moet wel allemaal tussen de studie door en dan is Maastricht nog best ver overal vandaan. Want ze moet ook nog even langs de MLD-(Maag Lever Darm)specialist om haar bloed en botdichtheid te laten checken en dat moet in Deventer (Maastricht leek niet zo handig voor zo’n korte tijd) en dan moet je toch een paar keer op en neer. Kost zeeën van tijd. Verhuizen kan dus pas na de kerst en ze vliegt 30 december…

Woensdag de 28^e haalt René haar op. Met een aanhanger dit keer, want de jongen die haar kamer overneemt wil ook graag haar meubels hebben. Dat komt goed uit, want de meubels zijn inmiddels zo vaak verhuisd dat ze nog wel een keer uit elkaar, maar waarschijnlijk niet meer ín elkaar kunnen. Die mag hij zo hebben. Voor bed, gordijnen en vloerbedekking komen ze een aardige prijs overeen. Ben ik blij mee, want ook de spullen van Renate moeten weer bij ons in de opslag en de zolder is niet heel klein, maar inmiddels wel weer heel vol.

De laatste weken zijn weken van studiestress, opruimstress, regelstress, inpakstress en afscheidstress. Dat laatste vooral voor Merette, die is niet blij met haar uithuizige zussen. Ze krijgen allebei (Renate ook vast) wel heel leuke afscheidscadeautjes: zelf gemaakt en met een hoog knuffelgehalte.

Opdat ze haar vooral niet vergeten (of dat zou kunnen….) En de belofte dat we de zussen in de zomer in Oeganda gaan bezoeken maakt ook veel goed.

Vrijdag 30 december staan we op Schiphol. Spullen uit Maastricht staan op zolder, bagage moet nog even omgepakt (te veel handbagage, maar gelukkig nog kiloruimte in de rest) en inmiddels weten we (zaterdagmiddag een uur of drie) dat ze onderweg is naar een hostel in Bangkok. Bij haar is het al bijna 2012.

Nog 12 dagen voor we naar Düsseldorf kunnen rijden met Renate….

PS: Natuurlijk maken we nog een mooi meeneemboek voor haar, maar het is nog niet zo simpel om veel mensen op te sporen. Gelukkig lukt het aardig. Het resultaat is zelfs digitaal te bewonderen!
PS2: Er komt een blog (is ons beloofd). Staat in de steigers, maar moet nog vorm krijgen. Nadere info volgt.

Stemmen, stemmen, stemmen…

Er kan niet meer gestemd worden!

De site van de gemeente heeft wat problemen en er wordt nu een jurybeslissing genomen. Duimen mag dus wel!

Een paar dagen geleden zag ik een leuke fotowedstrijd voorbij komen op Facebook. Je kon er € 450 mee winnen of een camera. Een prijs is een ‘stemprijs’ de andere wordt door de jury bepaald. Dus heb ik nog even de leukste foto van Merette ooit ingezonden. De wedstrijd liep al bijna zijn eindje, maar de foto valt vast op en niet geschoten is altijd mis. Wie weet valt de jury voor mijn mooie, lachende Merette! Ik heb er nog niks van gehoord, dus ik verwacht er niet veel van, maar je weet maar nooit!

Maar… in de Meedoenkrant van de gemeente Deventer van een aantal weken geleden stond een oproepje om een vrijwilligersorganisatie aan te melden. Daar heb ik natuurlijk meteen Bulungi aangemeld en… we horen bij de zeven ‘genomineerden’. We hebben er buitengewoon geduchte concurrentie van (ook nog erg leuke) Deventer vrijwilligersorganisaties (met veel leden), maar ook hier geldt… we gaan ervoor!

Met € 250 kunnen we heel veel doen voor onze Bulungikinderen.

Je kan een keer stemmen (per computer, dat wel) en dan is het ook klaar.

Dus… ik vraag het toch nog maar een keer: stem op Bulungi en help de kinderen met een beperking in Oeganda!

http://vandoenen.deventer.nl/vandoenen/prijsvraag/stichting-bulungi-oeganda

Vink Bulungi aan en stem!

En alsjeblieft, tweet, link, hyve en mail het door naar familie, vrienden, bekenden en collega’s!!