En dat is twee...

Ze is zeven maanden in Nederland geweest. In die tijd heeft ze bij Cambio gewerkt op een tijdelijk contract. P & O werkzaamheden (tenslotte heeft ze een diploma van de AMA), ondersteuning van de directeur en natuurlijk een afvalbakkenproject . Het is – als altijd – druk.

De eerste maanden is het toch een beetje acclimatiseren, hoewel ze soms ook het gevoel heeft nooit weg te zijn geweest. Het verrast haar hoe snel ze weer gewend is aan het ‘rijke’  Nederlandse bestaan. En het verrast haar ook dat het nog best lastig is om van haar salaris weer een spaarpotje op te bouwen voor een nieuw verblijf in Oeganda. Dat blijkt overigens in de latere maanden in het jaar wel wat mee te vallen, de eerste periode moeten er ook gewoon een aantal dingen worden gekocht, ze gaat naar Lowlands en ze wil ook nog wel graag naar een paar concerten.

Ze woont bij Daisy, een lieve vriendin, in het onvolprezen Warnsveld!  Dat betekent per fiets, trein en fiets (of lopen) naar je werk en naar alle andere leuke dingen in Deventer. Of de auto lenen natuurlijk…
Het zijn maanden waarin veel gebeurt. We vieren Merettes 25^e verjaardag en doen dat in Scheveningen nog eens dunnetjes (nou dunnetjes….) over. Ze gaat naar (o.a.) Prince, naar Britney en naar Lowlands.

In september doet ze mee aan World of Difference. Dat is pas echt hectisch: we leggen heel veel contacten met mensen die ons willen helpen met Bulungi, maar in de finale wint ze niet. De kater die dat tot gevolg heeft (de uitslag is namelijk niet helemaal logisch), zet het enthousiasme om allerlei praktische zaken te regelen voor Bulungi tijdelijk op een wat lager pitje. Ze vraagt bij Vodafone tot twee keer toe om een juryrapport (om mogelijk in te zetten bij sollicitaties en als PR voor Bulungi), maar krijgt helaas niet eens antwoord…

Dan is het al weer bijna tijd om voorbereidingen te treffen voor het nieuwe verblijf in Oeganda. De definitieve vertrekdatum wordt vastgesteld op 11 januari.

Begin december komt Sharon voor een paar dagen naar Deventer. Het is heel erg leuk om haar ons Nederlandse leven te laten zien. We nemen haar mee naar de intocht van Sinterklaas. Ik maak een afspraakje met de Goedheiligman voor een foto. Net op dat moment is ook de burgemeester in de buurt, en hij poseert even mee.

Sharon komt langs bij Cambio, DRTV maakt een interview met de dames en natuurlijk gaan ze een dagje naar Amsterdam.

Inmiddels is ook Roosmarijn druk met haar vertrek; maar zij moet ook voor haar opleiding nog het nodige doen, dus een groot deel daarvan speelt zich buiten ons gezichtsveld af in Maastricht.

Op mijn verjaardag krijgen René en ik een gezamenlijk verjaardagscadeau: een foto van de drie meiden, die nog gemaakt moet worden voor ze weg gaan. Dat lukt nog op de 21^e december.

Mooi hè? Gemaakt door SanneMedia

We vieren kerst bij Boaz en thuis. Roos vertrekt naar Thailand en Renate begint langzamerhand ook haar spullen vanuit Warnsveld weer naar ons te verhuizen. De zolder begint aardig vol te raken.

Renate doet nog mee met de vuurwerkactie van Cambio(Merette ook trouwens J) en heeft in januari nog een paar dagen nodig om het grootste deel van haar werk af te ronden. De laatste mailtjes gaan nog komen: vanuit Oeganda.

Maandag 9 januari neemt ze afscheid van de oma’s en Merette. Met voorlopig de laatste boerenkool met scharrelworst. Daisy eet gezellig mee.
En natuurlijk gaan ook haar prachtige Merettecadeaus mee!

Dinsdagavond 10 januari staan alle spullen weer bij ons in huis, René is voorlopig een flink stuk van zijn kamer kwijt. Het lukt Renate niet om alles in te pakken wat ze mee wilde nemen, maar om een uur of 12 ’s avonds zit er toch ongeveer 46 kilo bagage in koffer en rugzak. Plus nog een kleine 12 kilo in de handbagage.Om een uur ’s nacht rijden we naar Düsseldorf. Om vijf uur gaat ze door de douane.

Wij rijden naar huis en duiken om zeven uur ons bed in. We hebben de leeftijd niet meer om een nacht door te halen, dat wordt me wel duidelijk!Ook in Oeganda voelt het of ze nooit is weggeweest.

Het is inmiddels weekend. Ons huis wordt weer een beetje van onszelf. Zo goed als alle dozen en tassen staan op de zolderverdieping. De berg wasgoed (ik weet niet precies hoe het kan, maar ik heb voor zeker tien bedden beddengoed gewassen en dan tel ik dat van mezelf niet mee) slinkt en de woonkamer is weer aardig toonbaar.

Merette heeft inmiddels beide zussen aan de telefoon gehad en is daar heel blij mee.

Het lijkt erop dat de rust in Huize Sluiseman weer een beetje is teruggekeerd.
Nu maar duimen dat alles goed gaat aan die twee andere einden van de wereld en dat ze er een fantastische tijd hebben!