Meestal gaat Merette op Eerste Paasdag mee met René naar de viering op De Lathmer, maar na twee verjaardagen waarop ze erg laat naar bed is gegaan wil ze uitslapen.
Dat is lastig en geeft de Paashaas niet veel gelegenheid om de eitjes te verstoppen, want natuurlijk is ze meteen haar bed uit als ze me hoort.
Ik ruim nog wat overblijfselen op van de verjaardag van gisteren in de hoop dat ze misschien even naar boven gaat, maar ze kijkt wel uit: die eieren moeten nog gezocht worden en voor die tijd gaat ze nergens heen.
Ik vis de zak met eieren uit zijn schuilplaats en prop hem onder mijn shirt.
‘Ik zie niks hoor!’, kondigt ze aan.
‘Nee hè’, zeg ik. ‘Niet stiekem kijken hoor!’
Dat belooft ze grif. Ik ga naar buiten en leg de tuin vol felgekleurde chocolade-eieren. Ik doe weinig moeite om ze te verstoppen: dan vindt ze ze namelijk niet en dan is het helemaal niet leuk.
Ik ga weer naar binnen, waar ze keurig aan tafel zit te kleuren. Nee, ze heeft echt niet gekeken. Voor de vorm pak ik nog even de vaatwasser in.
Daarna zeg ik: ‘Merette, moet je niet eens eieren gaan zoeken?’
‘Echt?’
‘Ja hoor, ga maar kijken in de tuin!’
Buitengewoon verrast gaat ze de tuin in. Ze is blij met elk ei dat ze vindt. Amper drie minuten later zit de schaal vol. Wat zou ik soms graag eens weten hoe dit verhaal nu in haar hoofd zit, want we spelen een spelletje: zij weet het, ik weet het, maar we kunnen het niet overslaan en ze geniet ervan met volle teugen.
De schaal met eieren staat op tafel: Pasen kan beginnen.
Oh enne… de fotowedstrijd hebben we gewonnen!
1 opmerking:
YEAHHH, proficiat met het winnen van de fotowedstrijd !!!
Een reactie posten