zondag 29 maart 2009

Down met Johnny

Ik ben geen fan van Veronica. Kijk zelden naar de zender en heb niet het gevoel dat ik iets mis. Maar nu ben ik gevallen. Als een blok. Voor Johnny de Mol. En voor zijn programma Down met Johnny.
In eerste instantiewas ik behoorlijk sceptisch over het programma. Ik heb een geweldige dochter met Down. Toen ze 22 jaar geleden werd geboren werd er vaak gedacht dat mensen met Down (of een andere verstandelijke beperking) nauwelijks iets konden. Nu word ik wel eens een beetje moe van het idee dat je gezin bijna niet compleet is als je geen Downtje hebt (ja, dat is gechargeerd, gelukkig wel).
Ik moet bijna wel kijken als er een programma met een titel als dit op tv komt. Want ik kan ervan op aan dat ik er op word aangesproken.
Dus heb ik gekeken, inmiddels heb ik alle drie de afleveringen die er zijn geweest gezien.
En ik ben onder de indruk. Diep onder de indruk kan ik wel zeggen! De manier waarop de hoofdpersonen worden gefilmd is zó respectvol, maar tegelijkertijd ook gewoon zó leuk: het is puur genieten. En voor mij bij tijd en wijle ook heel ontroerend en herkenbaar. De tranen van Marika als ze twijfelt of ze wel ooit zelfstandig kan wonen, de twijfel bij Angeliek ‘of ze wel kinderen mag’ en de verveling van Mirthe als ze stil moet staan als portier. Al deze dingen zie ik terug bij mijn eigen dochter. En dan hebben we het nog maar niet over het hoge knuffel- en zoengehalte!
Johnny knuffelt, zoent, lacht en kletst met zijn hoofdpersonen op een heel natuurlijke manier. Hij laat zien wat ze allemaal kunnen, maar praat ook over moeilijke levensvragen en schuwt daarbij diepgaande problemen niet.
Mijn dochter kan niet lezen, niet schrijven en ook maar moeizaam praten. Vooral dat laatste beperkt haar in de communicatie met de wereld om haar heen en maakt haar soms heel verdrietig.
Maar… ze woont ‘op kamers’. Gewoon in een huis in de wijk. Dat doen haar zussen ook. Dat die dat niet doen met 24-uurs begeleiding, ach dat is een klein detail nietwaar?
Ze werkt: ze maakt prachtige keramiek, ze schildert en maakt kaarsen. Dat zij daarvoor geld mee moet brengen zal haar een zorg zijn. Sterker: ze weet het niet eens en wij maken haar niet wijzer. Het geld dat ze uit kan geven ‘verdient’ ze met werken. Soms ‘mag’ ze werken op zaterdag (de winkel is dan open) en dat is feest, want dan heb je op maandag een snipperdag. Lekker als iedereen wel moet werken!
Dat alles zie ik terug bij Johnny de Mol in zijn Down met Johnny. Ik word er helemaal blij van! Als hij nog eens hoofdpersonen zoekt voor een nieuwe serie: ik heb een heel leuke in de aanbieding.

Katten

Vier katten hebben we momenteel. Merk: huis-tuin- en keuken. Natuurlijk hebben we heerlijke mandjes en spannende palen met zachte kussentjes voor ze neergezet. Maar ja… ’t zijn katten hè?
Dus liggen ze het liefst op plekken die wij daarvoor niet hadden bedacht. Op je toetsenbord bijvoorbeeld. Heel fijn als je even lekker wilt werken.
Met de oud-papierbak en de printpapierdoos kan ik wel leven. Lastig alleen dat mijn oud papier nu even niet welkom is…



zondag 15 maart 2009

Druk

Ik heb het een beetje druk. Op het werk (niet genoeg aan 32 uur), maar ook met het schrijfbedrijfje en privé. Leuke dingen allemaal, dat wel, maar het laat weinig tijd tot bloggen. Onderwerpen genoeg, daar zit het hem niet in.
Wat er zoal op het programma stond?
Uitnodigingen maken voor afstudeerfeestje van Renate in Grand Café Dikke van Dale.
Foto’s maken op de markt bij een afvalarme tassenactie (leuke baan heb ik toch).
Foto’s maken bij een zotte kookwedstrijd. Werk, maar wel heel erg leuk! Aansluiten met Renate naar Lenette van Dongen.
Eten met (oud)fractiegenoot. Lekker bijgekletst over de politiek in het algemeen en het Deventer Stadhuis in het bijzonder.
Dagje Amsterdam met vijf vrouwen die elkaar niet tot nauwelijks kennen, met als afsluiter de boekpresentatie van Hok van het slot van Wieke Biesheuvel. Leuk! Zoveel gelopen en gekwekt dat we dwars door de 9 straatjes van de Jordaan zijn gebanjerd zonder dat we in de gaten hadden dat we er waren. En een knie die de volgende dag twee keer zo dik was…
Foto’s maken van tafeltennisclinics van De Linde. Kids van de oude school van Merette die de clinics volgen bij een tafeltennisvereniging in Deventer. Leuke activiteit die mede tot stand is gekomen met de Deventer Sportploeg.
Daarna met oma Corrie naar de stad om trollbeads te kopen: een voor Renates afstuderen, een voor Roos haar 21e verjaardag en eentje voor mij, omdat ze het zo leuk vindt als we er alle drie een van haar hebben ‘als aandenken’. Ik heb een vergeet-mij-niet in knop. Niet dat ik haar ooit zal vergeten, maar ik ben er wel heel blij mee. Daarna lunchen in de stad.
Feestje van een vriendin en dan nog haasten om weg te komen omdat we met z’n vieren naar Stef Bos gaan. (Hoezo vaak naar de Schouwburg, wij? Welnee!)
Wijkteamvergadering.
Autootje naar de garage voor beurt en APK (niks bijzonders hoor mevrouw, allemaal gewone dingen. Tja, maar wel €600 verder. Maar goed, mijn Swifjte is dan ook al een bejaarde dame en ze is wel heel trouw. Geregel om de auto te halen en te brengen.
Op mijn thuiswerkdag een vergadering met een collega.
’s Avonds overleg werkgroep Deventer Sportploeg.
Op mijn vrije dag een OR-vergadering.
’s Avonds sportgala in de Schouwburg met de Deventer Sportploeg. Merette leert biertjes tappen en wil een andere baan: achter de bar in de Schouwburg.
Zaterdag achter de computer om U2 kaarten te veroveren. En ja, dat is gelukt!
’s Middags ABC maken voor het feestvarken.
’s Avonds het feest van het feestvarken: errug gezellig. Voelen ons wel oud met al die jongelui….
Tussendoor: sporten (ja, nog steeds en nee, ik vind het nog steeds niet leuk), wassen, boodschappen, administratie, koken, schrijven enz.
Gek hè,dat dat bloggen er niet van komt. Laat staan dat er ooit een boek komt….
Gelukkig wordt het wel lente!


Plaatjes van al die drukte...