http://fotowedstrijd-dela.mijnalbum.nl/?a=200&photoid=MCTDFY
zondag 30 oktober 2011
Nog een keertje stemmen??
Omdat de foto zo leuk blijft en ik er een leuk bedrag mee kan winnen voor Bulungi...
http://fotowedstrijd-dela.mijnalbum.nl/?a=200&photoid=MCTDFY
http://fotowedstrijd-dela.mijnalbum.nl/?a=200&photoid=MCTDFY
zondag 16 oktober 2011
Geen droombaan voor Renate…
Dertien dagen lang hebben we jullie gestalkt met het verzoek om te stemmen op de droombaan van Renate. En het heeft geholpen want ze behaalde maar liefst 4100 stemmen! En daarmee een plek in de finale voor haar haar Droombaan bij World of Difference voor Bulungi.
Het duurt nog even voor we horen wat er verder gaat gebeuren en dan komt er een mailtje dat er zaterdag 1 oktober een projectplan moet worden ingediend. Wat heeft Bulungi tot nu toe allemaal bereikt? Wat zijn de toekomstplannen? En welke resultaten kunnen er worden neergezet als ze heel 2012 in Oeganda voor Bulungi kan werken? Op 5 oktober wordt ze verwacht voor een sollicitatiegesprek in Amsterdam en ’s avonds is dan de uitslag.
We vinden veel organisaties bereid om met ons mee te denken hoe we de kinderen en hun ouders in Oeganda kunnen helpen in hun ontwikkeling en leggen alle plannen vast in het projectplan. Dat is uitstekend voor de focus én voor de contacten!
De dagen voor het plan moet worden ingediend is ze ziek: voorhoofdsholteontsteking. Geloof me, dat werkt niet lekker, maar zaterdagavondsom 22.00 uur stuurt ze het plan weg.
De volgende dag zitten we bij de huisartsenpost omdat ze maar niet opknapt, wisselend koorts heeft en zelfs de antibiotica niet werkt. Ze zal toch geen malaria hebben?
Volgens de arts valt het mee, het is niet 100% uit te sluiten, maar het lijkt op een fikse virale keelontsteking. Dat kan er ook nog wel bij.
Alle plannen voor een heel goede voorbereiding van de sollicitatie vallen daarmee wel in duigen. Dinsdag slagen we er nog net in om nieuwe kleren te scoren bij K en K Mode, dress to impress!
Eindelijk is het dan woensdag. Ze is redelijk fit. We gaan samen met de trein naar Amsterdam. Ze heeft om kwart over elf haar ‘sollicitatie’ bij Vodafone. Het is een prima gesprek: het plan is goed gelezen en wordt positief beoordeeld.
Na het gesprek is het afwachten: er dingen vijf finalisten mee naar de Droombaan Internationaal: twee voor de Stichting Che Amigo in Argentinië (de oprichter, die een nieuwe richting in wil slaan en jonge mensen het leiderschap wil bijbrengen en dat laten doorgeven en een jonge vrouw die de PR en Communicatie wil professionaliseren), een jongedame die voor een kleinschalige Afrikaanse stichting wil werken in Kenia, een net afgestudeerde verpleegkundige die voor Cordaid een intensive care wil realiseren in een ziekenhuis in Malawi én Renate die haar eigen stichting Bulungi wil uitbreiden en daarnaast meer aandacht wil geven aan de acceptatie van kinderen met een beperking in Oeganda.
We sukkelen een beetje door Amsterdam, lunchen, maken een boottochtje, nemen een kijkje op de Dam en drinken ergens thee. Tot het tijd is om naar MTV te gaan. Renate is van de zenuwen niet bijster gezellig…
Uitslag
Rond een uur of zes zijn alle finalisten (dus ook die voor de andere vier banen) in de MTV-studio voor de uitslag.
Als grootste kanshebbers in ‘Renate’s ‘ categorie worden de twee mensen met een eigen stichting ingeschat: Che Amigo en Bulungi; juist omdat er al drie banen van grote organisaties zijn in de wedstrijd, lijkt er bij deze categorie ruimte voor echt eigen initiatieven.
Alle vijf de kandidaten worden geprezen voor hun ideeën en initiatieven. De jury geeft aan buitengewoon onder de indruk te zijn van Bulungi en met name van het feit dat er in korte tijd al zo veel bereikt is en de perspectieven die dat biedt voor de toekomst.
En dan… kiest de jury voor de baan bij Cordaid/Memisa. Even is het stil in de zaal, want eigenlijk had toch niemand verwacht dat nou net de kandidaat die voor een grote organisatie gaat werken zou winnen. Tenslotte zijn er al drie banen bij grote organisaties vergeven en was dit een uitgelezen kans voor de jury om de keuze te maken voor een kleinschalige organisatie.
Wij zijn er ook stil van. Natuurlijk is het voor de kandidaat die gewonnen heeft geweldig, ze gaat
– met behulp van Cordaid-Memisa een kinder-IC opzetten in Malawi, een land waar kinderen – net als in Oeganda – nog heel veel te kort komen.
Een van de juryleden waarmee Renate een gesprek heeft gehad komt met ons praten. Ze kan niet uitleggen waarom ze tot deze keuze gekomen zijn; het blijft bij wat vage opmerkingen. Ook het andere jurylid dat Renate later nog even spreekt kan geen duidelijke argumenten aanvoeren.
We willen geen slecht verliezer zijn: je doet mee aan een wedstrijd en dan weet je dat je kan verliezen, 20% kans dat je wint als er vijf kandidaten zijn. Maar toch… Als Renate had verloren van Che Amigo hadden we gebaald, maar het gesnapt en omgekeerd geldt hetzelfde voor de twee kandidaten van Che Amigo die ook zeggen: ‘Van Bulungi hadden we kunnen verliezen, dat was jammer geweest, maar wel acceptabel.’
Later horen we dat in 2010 ook iemand van Cordaid in deze categorie heeft gewonnen.
Het geeft toch een tikje wrange nasmaak aan de wedstrijd…
Bulungi
Ondanks de teleurstelling van het niet winnen in de finale heeft de wedstrijd veel positiefs gebracht. Door een wedstrijd als deze word je gedwongen weer heel erg te focussen op wat je aan het doen bent: wat willen we bereiken met Bulungi en hoe gaan we dat doen.
Er ligt een uitstekend projectplan, de website is bijna helemaal klaar en up to date, Bulungi is actief op Facebook en Twitter, er zijn veel afspraken gemaakt met mensen en organisaties die Bulungi met kennis en ideeën willen ondersteunen en Bulungi heeft veel publiciteit gegenereerd. Dat is allemaal in heel korte tijd bereikt en dat is pure winst!
Toekomst
De komende maanden werkt Renate nog bij Cambio. Haar ticket is omgeboekt en 11 januari vertrekt ze weer naar Oeganda om Bulungi verder uit te bouwen. In die maanden dat ze nog hier is, wil ze heel graag bij organisaties langs om over Bulungi te vertellen. Verder moet het aantal donateurs omhoog, worden er acties bedacht om geld bij elkaar te krijgen voor specifieke deelprojecten en fondsen te geworden bij grotere organisaties.
Dank!
Ik wil jullie nog wel allemaal bedanken voor het stemmen, de steun en de ongelooflijk leuke reacties die we hebben gehad.
Voorlopig is het stalken voorbij, maar… volgend jaar is er wel weer een wedstrijd bij World of Difference. Wie weet gaat er dan wel een dochter voor een baan die wel onder een grote organisatie valt... Dan weet ik jullie te vinden!
Het duurt nog even voor we horen wat er verder gaat gebeuren en dan komt er een mailtje dat er zaterdag 1 oktober een projectplan moet worden ingediend. Wat heeft Bulungi tot nu toe allemaal bereikt? Wat zijn de toekomstplannen? En welke resultaten kunnen er worden neergezet als ze heel 2012 in Oeganda voor Bulungi kan werken? Op 5 oktober wordt ze verwacht voor een sollicitatiegesprek in Amsterdam en ’s avonds is dan de uitslag.
We vinden veel organisaties bereid om met ons mee te denken hoe we de kinderen en hun ouders in Oeganda kunnen helpen in hun ontwikkeling en leggen alle plannen vast in het projectplan. Dat is uitstekend voor de focus én voor de contacten!
De dagen voor het plan moet worden ingediend is ze ziek: voorhoofdsholteontsteking. Geloof me, dat werkt niet lekker, maar zaterdagavondsom 22.00 uur stuurt ze het plan weg.
De volgende dag zitten we bij de huisartsenpost omdat ze maar niet opknapt, wisselend koorts heeft en zelfs de antibiotica niet werkt. Ze zal toch geen malaria hebben?
Volgens de arts valt het mee, het is niet 100% uit te sluiten, maar het lijkt op een fikse virale keelontsteking. Dat kan er ook nog wel bij.
Alle plannen voor een heel goede voorbereiding van de sollicitatie vallen daarmee wel in duigen. Dinsdag slagen we er nog net in om nieuwe kleren te scoren bij K en K Mode, dress to impress!
Eindelijk is het dan woensdag. Ze is redelijk fit. We gaan samen met de trein naar Amsterdam. Ze heeft om kwart over elf haar ‘sollicitatie’ bij Vodafone. Het is een prima gesprek: het plan is goed gelezen en wordt positief beoordeeld.
Na het gesprek is het afwachten: er dingen vijf finalisten mee naar de Droombaan Internationaal: twee voor de Stichting Che Amigo in Argentinië (de oprichter, die een nieuwe richting in wil slaan en jonge mensen het leiderschap wil bijbrengen en dat laten doorgeven en een jonge vrouw die de PR en Communicatie wil professionaliseren), een jongedame die voor een kleinschalige Afrikaanse stichting wil werken in Kenia, een net afgestudeerde verpleegkundige die voor Cordaid een intensive care wil realiseren in een ziekenhuis in Malawi én Renate die haar eigen stichting Bulungi wil uitbreiden en daarnaast meer aandacht wil geven aan de acceptatie van kinderen met een beperking in Oeganda.
We sukkelen een beetje door Amsterdam, lunchen, maken een boottochtje, nemen een kijkje op de Dam en drinken ergens thee. Tot het tijd is om naar MTV te gaan. Renate is van de zenuwen niet bijster gezellig…
Uitslag
Rond een uur of zes zijn alle finalisten (dus ook die voor de andere vier banen) in de MTV-studio voor de uitslag.
Als grootste kanshebbers in ‘Renate’s ‘ categorie worden de twee mensen met een eigen stichting ingeschat: Che Amigo en Bulungi; juist omdat er al drie banen van grote organisaties zijn in de wedstrijd, lijkt er bij deze categorie ruimte voor echt eigen initiatieven.
Alle vijf de kandidaten worden geprezen voor hun ideeën en initiatieven. De jury geeft aan buitengewoon onder de indruk te zijn van Bulungi en met name van het feit dat er in korte tijd al zo veel bereikt is en de perspectieven die dat biedt voor de toekomst.
En dan… kiest de jury voor de baan bij Cordaid/Memisa. Even is het stil in de zaal, want eigenlijk had toch niemand verwacht dat nou net de kandidaat die voor een grote organisatie gaat werken zou winnen. Tenslotte zijn er al drie banen bij grote organisaties vergeven en was dit een uitgelezen kans voor de jury om de keuze te maken voor een kleinschalige organisatie.
Wij zijn er ook stil van. Natuurlijk is het voor de kandidaat die gewonnen heeft geweldig, ze gaat
– met behulp van Cordaid-Memisa een kinder-IC opzetten in Malawi, een land waar kinderen – net als in Oeganda – nog heel veel te kort komen.
Een van de juryleden waarmee Renate een gesprek heeft gehad komt met ons praten. Ze kan niet uitleggen waarom ze tot deze keuze gekomen zijn; het blijft bij wat vage opmerkingen. Ook het andere jurylid dat Renate later nog even spreekt kan geen duidelijke argumenten aanvoeren.
We willen geen slecht verliezer zijn: je doet mee aan een wedstrijd en dan weet je dat je kan verliezen, 20% kans dat je wint als er vijf kandidaten zijn. Maar toch… Als Renate had verloren van Che Amigo hadden we gebaald, maar het gesnapt en omgekeerd geldt hetzelfde voor de twee kandidaten van Che Amigo die ook zeggen: ‘Van Bulungi hadden we kunnen verliezen, dat was jammer geweest, maar wel acceptabel.’
Later horen we dat in 2010 ook iemand van Cordaid in deze categorie heeft gewonnen.
Het geeft toch een tikje wrange nasmaak aan de wedstrijd…
Bulungi
Ondanks de teleurstelling van het niet winnen in de finale heeft de wedstrijd veel positiefs gebracht. Door een wedstrijd als deze word je gedwongen weer heel erg te focussen op wat je aan het doen bent: wat willen we bereiken met Bulungi en hoe gaan we dat doen.
Er ligt een uitstekend projectplan, de website is bijna helemaal klaar en up to date, Bulungi is actief op Facebook en Twitter, er zijn veel afspraken gemaakt met mensen en organisaties die Bulungi met kennis en ideeën willen ondersteunen en Bulungi heeft veel publiciteit gegenereerd. Dat is allemaal in heel korte tijd bereikt en dat is pure winst!
Toekomst
De komende maanden werkt Renate nog bij Cambio. Haar ticket is omgeboekt en 11 januari vertrekt ze weer naar Oeganda om Bulungi verder uit te bouwen. In die maanden dat ze nog hier is, wil ze heel graag bij organisaties langs om over Bulungi te vertellen. Verder moet het aantal donateurs omhoog, worden er acties bedacht om geld bij elkaar te krijgen voor specifieke deelprojecten en fondsen te geworden bij grotere organisaties.
Dank!
Ik wil jullie nog wel allemaal bedanken voor het stemmen, de steun en de ongelooflijk leuke reacties die we hebben gehad.
Voorlopig is het stalken voorbij, maar… volgend jaar is er wel weer een wedstrijd bij World of Difference. Wie weet gaat er dan wel een dochter voor een baan die wel onder een grote organisatie valt... Dan weet ik jullie te vinden!
zondag 4 september 2011
Renate maakt het verschil!
Een paar weken geleden horen we iets van een Vodafoneactie waarmee je een jaar betaald naar het buitenland kan om te werken aan je eigen Droombaan: World of Difference.
Ik ben druk en het ontgaat me enigszins tot er afgelopen vrijdag opnieuw een berichtje over binnenkomt.
Renate belt er over: ‘Mam kunnen we morgen even een paar mooie teksten maken samen? Want ik weet wel wat ik er op wil, maar jij kan beter schrijven.’ Daar gaat mijn geplande vrije zaterdagmiddag-met-boek-in-de-tuin-als-René-met-Roos-naar-Maastricht-is….
Dus zitten we op deze prachtige zonnige zaterdagmiddag op mijn werkkamer achter de pc. Je kan je inschrijven voor vijf verschillende droombanen. Voor Renate is er maar een optie: een jaar in het buitenland aan je eigen project werken.
Stel je voor: een jaar lang werken in Oeganda voor Bulungi, met een vast salaris, een onkostenvergoeding en een telefoon (Vodafone wil – terecht – ook wat!) Wat zou ze dan niet veel kunnen doen om een heleboel kinderen met een beperking een beter leven te kunnen geven!
Natuurlijk is dit de droombaan met de meeste kandidaten én ook de meeste stemmen. Degene die bovenaan staat heeft er al bijna 3000. Dat krijg je natuurlijk als je later instapt.
We laten ons niet ontmoedigen: per baan gaan de twee met de meeste stemmen naar de finale en worden er drie door een jury naar de finale verwezen.
We gaan het gewoon proberen: Bulungi is immers een prachtige stichting?
Dus schrijven we mooie antwoorden op de vragen die er worden gesteld. Die antwoorden zijn niet moeilijk, het is lastiger om je keurig aan het aantal tekens te houden. De site is onverbiddelijk, een lettertje te veel wordt simpelweg niet geplaatst. Gelukkig kan ik goed schrappen.
Er moet een foto bij. Fijn, want Renate vindt zelden een foto van zichzelf geschikt. De foto’s die zij wel acceptabel vindt zijn te klein, er staat op de site dat de foto minimaal 2 MB moet zijn. We maken nieuwe. In de tuin. Veel worden er afgekeurd, maar gelukkig zijn er ook een paar die haar goedkeuring kunnen wegdragen. Zelfs met het prachtige bloemmotief dat WOD2011 er op zet.
We uploaden de foto. Te groot. Nu is het ineens max 2 MB. Gelukkig kan mijn Lightroom (met dank aan René voor alle instellingen) dat ook.
Volgende vakje: upload je CV. Ja zeg, daar waren we niet op voorbereid. Maar gelukkig staat er nog een Engelse versie van 2009 in mijn bestanden. Die is snel aangepast: einddatum baan, periode Jinja en begin datum baan.
Dan nog een motto. Niet meer dan 50 tekens. Op haar arm staat: You may say I’m a dreamer, but I’n not the only one. Dat zijn er 52, dus dat past niet. We dubben, denken, strepen, maar de tekst blijft trekken. You may say I’m a dreamer, I’ll make mine come true. Met punt 51, dus de punt moet eraf. Dan maar zonder.
We zijn klaar. Renate moet ’s zondags werken op de boot (extra baantje om geld te verdienen voor Oeganda). Ik heb ook nog het nodige te doen, maar ben al met al uren bezit met World of Difference. Ik mail iedereen die in mijn adressenbestand staat (dus ook alle zakelijke adressen… daar maak ik geen gewoonte van, maar soms heiligt het doel de middelen), stuur al mijn Facebook en Hyvesvrienden een persoonlijk bericht en plaats linkjes op Twitter en LinkedIn. Want er kan alleen gestemd worden via de Sociale Media.
Ik kom erachter dat je elke dag opnieuw mag stemmen. En dat sommige mensen de rode stemknop over het hoofd zien, dan op Facebook of Hyves klikken en niet verder komen. Maar ook dat sommige mensen via Facebook én Twitter stemmen (dat hebt u niet van mij…) Mag je ook vanuit Oeganda stemmen? Ik vertaal het Stem op Renate in Vote for Renate en hoop dat het overkomt. En dat het werkt vanuit Oeganda.
Er kan gestemd worden tot en met vrijdag 16 september. Nog dertien dagen. Ik ga geen mailtjes meer versturen naar iedereen, dat moet een uitzondering blijven.
Maar: volgt u mij op Twitter (MonicaDeventer of Bulungiuganda)? Zijn wij vrienden op Facebook of Hyves? Connected op LinkedIn. Pas dan op. Want dan ga ik u stalken de komende dertien dagen!
(En vergeet niet morgen weer te stemmen, en overmorgen en de dag daarna...)
Abonneren op:
Posts (Atom)